Σφαιρόπουλος: «Κεφάλαιο της ζωής μου ο Ολυμπιακός»!

Ο 56χρονος Έλληνας προπονητής του Ερυθρού Αστέρα, Γιάννης Σφαιρόπουλος, παραχώρησε δηλώσεις στις οποίες αναφέρθηκε στον Ολυμπιακό τον οποίον χαρακτήρισε ως σημαντικό κεφάλαιο τόσο στη ζωή όσο και στη καριέρα του.

Ακολουθούν αναλυτικά όσα είπε στη συνέντευξή του στο τηλεοπτικό δίκτυο Arena Sport και στην εκπομπή “Oni vole Srbiju“: «Ναι, είναι αλήθεια. Ο πατέρας μου ήταν διάσημος ποδοσφαιριστής, αγωνίστηκε στον Απόλλωνα Καλαμαριάς. Ήταν επίσης διεθνής με την Εθνική Ελλάδας. Έκανε μια πραγματικά σπουδαία καριέρα όμως, δυστυχώς, ούτε εγώ, ούτε ο αδελφός μου ακολουθήσαμε το παράδειγμά του. Προτιμήσαμε και οι δυο το μπάσκετ (γέλια)! Παίξαμε σε μικρή ηλικία στην ομάδα μας, στον Απόλλωνα. Η Καλαμαριά είναι μια περιοχή στα ανατολικά της Θεσσαλονίκης, κοντά στο αεροδρόμιο. Εκεί γεννηθήκαμε, εκεί μεγαλώσαμε, εκεί παίξαμε μπάσκετ. Στην αρχή ήμουν παίκτης και προπονητής, πέρασα στο Τμήμα Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού στη Θεσσαλονίκη, επομένως άρχισα να κοουτσάρω αμέσως νεαρούς αθλητές. Ήταν η πρώτη μου χρονιά ως προπονητής, το 1986-87.

POPULAR POST

Τί είπε ο Κάνααν για τη… χειρονομία με τα λεφτά, προς Σλούκα;

Ο πατέρας μας ήταν οδοντίατρος. Για την ακρίβεια, ήταν ο πρώτος οδοντίατρος στην Καλαμαριά. Σε αυτή την περιοχή της Θεσσαλονίκης βρέθηκαν πολλοί πρόσφυγες από τη Ρωσία και την Τουρκία. Έζησαν σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Θυμάμαι τον πατέρα μου να μας περιγράφει τις δύσκολες καταστάσεις. Ήταν τεράστια υπόθεση ότι κατάφερε να σπουδάσει σε ανώτατη σχολή εκείνη την εποχή. Ήταν ο πρώτος οδοντίατρος που βοήθησε τους συνανθρώπους του στην περιοχή της Καλαμαριάς.

Ναι. Έλεγα πως ή θα γίνω οδοντίατρος, λόγω του πατέρα μου, ή προπονητής επειδή έπαιζα μπάσκετ και τελικά πέρασα στο Τμήμα Φυσικής Αγωγής. Στο τέλος της ημέρας, προτίμησα το μπάσκετ και δεν το μετάνιωσα.

Ο αδερφός μου, Γιώργος, είναι δικηγόρος και μάνατζερ που δραστηριοποιείται στον χώρο του μπάσκετ. Δεν παίξαμε ποτέ επαγγελματικά, ο Απόλλων Καλαμαριάς είναι ένα μικρό κλαμπ. Παίξαμε για μερικά χρόνια στην πρώτη ομάδα. Τελικά ο Γιώργος σπούδασε Νομική και έγινε ατζέντης. Εκπροσωπεί κάποιους πραγματικά ταλαντούχους νεαρούς παίκτες. Ασχολείται με αυτόν τον τομέα εδώ και πολλά χρόνια.

Στο σχολείο είχαμε ορισμένους μεγαλύτερους παίκτες που αγωνίζονταν ήδη στην τοπική ομάδα, τον Απόλλωνα Καλαμαριάς. Τους βλέπαμε να παίζουν και μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον. Άρχισα να παίζω μπάσκετ στο σχολείο, πριν πάω στον Απόλλωνα.

Όταν, λοιπόν, με είδε ο προπονητής εκείνης της ομάδας, ήμουν 12-13 χρονών και μου είπε: “Έλα να παίξεις για εμάς”. Το είπα στον πατέρα μου, έπαιξα μπάσκετ για 7-8 χρόνια, από τα 12 ως τα 20-21. Τα τελευταία δυο χρόνια προπονούσα μικρά παιδιά και, παράλληλα, ήμουν παίκτης. Σταμάτησα το μπάσκετ γιατί ήξερα ότι δεν θα γίνω παίκτης top επιπέδου και έριξα όλο το βάρος στην προπονητική.

Δεν μπορώ να ξεχωρίσω μόνο μια στιγμή. Αρχικώς, όταν πέρασα από το ερασιτεχνικό σωματείο του Απόλλωνα στο επαγγελματικό μπάσκετ. Πήγα στον ΠΑΟΚ ως ασίσταντ κόουτς. Αυτό ήταν το πρώτο βήμα. Το δεύτερο βήμα έγινε στην Εθνική Ελλάδας. Βρέθηκα στον ΠΑΟΚ το 1997 και το 2001 ο τότε προπονητής της Εθνικής, Κώστας Πετρόπουλος με πήρε στο σταφ. Έπειτα συνεργάστηκα με τον Γιάννη Ιωαννίδη και τον Παναγιώτη Γιαννάκη στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας.

Ήταν μια τεράστια τιμή να είσαι παρών σε αυτή τη διοργάνωση με την Εθνική Ελλάδας. Ήταν μια από τις καλύτερες στιγμές μου! Το τρίτο βήμα έγινε όταν πήγα στον Ολυμπιακό. Ήταν ένα μεγάλο βήμα. Και ακολούθως, όταν άρχισα να κοουτσάρω στη EuroLeague. Ο Ολυμπιακός είναι ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο στη ζωή μου. Παίξαμε σε δυο τελικούς και ήμασταν άτυχοι αφού αντιμετωπίσαμε τη Ρεάλ και τη Φενέρμπαχτσε στη Μαδρίτη και στην Κωνσταντινούπολη. Για δεύτερη φορά είχαμε αυτό το εμπόδιο, παίζοντας στην έδρα του αντιπάλου μας.

Ήμουν πολύ νέος όταν άρχισα να κοουτσάρω. Στην πρώτη μου χρονιά στη Σχολή, είχα ως επιλογή τη δημοσιογραφία, παράλληλα με το μπάσκετ. Όμως μόνο το μπάσκετ. Δεν μπορούσα, για παράδειγμα, να επιλέξω μπάσκετ και βόλεϊ, μπάσκετ και ποδόσφαιρο ή ό,τι άλλο. Μόνο τη δημοσιογραφία. Είπα “ΟΚ, ας το δοκιμάσω”. Δεν ήξερα τι θα γινόταν τα επόμενα χρόνια; Θα επιβίωνα ως προπονητής; Θα τα καταφέρω; Η αλήθεια είναι ότι έγραφα πραγματικά καλά. Ήμουν σε μια εφημερίδα, προσπάθησα να κάνω κάποια ρεπορτάζ μετά τους αγώνες του ΠΑΟΚ και του Άρη στο Κύπελλο Πρωταθλητριών όμως κατάλαβα ότι η δημοσιογραφία δεν είναι για μένα και αφοσιώθηκα στο μπάσκετ».