Γκολ και φεύγουμε για τελικό!

1. Πρώτη ημέρα του Ιουλίου του 2004. Μόλις 15 χρονών τότε, αλλά εκείνο το καλοκαίρι, εκείνες τις ονειρικές μέρες δεν με ένοιαζε η θάλασσα και τα παιχνίδια με τους φίλους.

Το ταξίδι για την μεγαλύτερη στιγμή του Ελληνικού ποδοσφαίρου μέχρι σήμερα με είχε βρει στο κέντρο της Αθήνας, να διαβάζω για τις εξετάσεις του σχολείου.

Οι μέρες περνούσαν. Αρχικά πρόκριση από τον όμιλο και στην συνέχεια η Γαλλία. Ποια Γαλλία όμως; Τίποτα δεν μας σταματούσε τότε για το όνειρο. Η μεγάλη ώρα του ημιτελικού είχε φτάσει.

POPULAR POST

Ποντένσε: «Είμαι ανυπόμονος για το παιχνίδι – Να νικήσουμε και αύριο»

Τον αγώνα κόντρα στην Τσεχία τον είχα δει στον Βόλο όπου είχαμε πάει για διακοπές στο πατρικό. Μνήμες πολλές. Μνήμες που μέχρι τώρα με κάνουν και ανατριχιάζω.

Ζέστη, οι μπαλκονοπορτες ανοικτές. Οι τηλεοράσεις στο τέρμα. Ένας Βόλος, μια Ελλάδα ενωμένη. Τίποτα δεν μας χώριζε, ούτε το κόκκινο, ούτε το κίτρινο, ούτε το πράσινο, ούτε το μαύρο.

Το παιχνίδι ξεκίνησε και οι Τσέχοι ήταν μια ταχύτητα μπροστά. Η παρέα των Νέντβεντ, Πομπόρσκι και Κόλερ έχανε τη μια ευκαιρία μετά την άλλη, με τον Αντώνη Νικοπολίδη και την ελληνική άμυνα να κρατούν με νύχια και με δόντια το μηδέν.

Όσο κυλούσε ο αγώνας, η Εθνική ισορροπούσε. Η κανονική διάρκεια τελείωσε χωρίς γκολ και το το παιχνίδι οδηγήθηκε στην ημίωρη παράταση. Πλέον, όλα ήταν ανοιχτά. Οι διεθνείς μας είχαν αυτοπεποίθηση και σε κάθε περίπτωση το άγχος είχε μεταφερθεί στους απέναντι, οι οποίοι ήταν και το φαβορί.

Στο 106′, στις καθυστερήσεις της πρώτης παράτασης, γράφτηκε η ιστορία! Ο Τσιάρτας στο κόρνερ. Γκολ και φεύγουμε για τελικό. Περνάει η μπάλα γκοοοοολλλλλ. Ένα γκολ ακούστηκε ταυτόχρονα σε όλη την χώρα. Η Ελλάδα μας ήταν στον τελικό του EURO.

Μέσα σε λίγα λεπτά οι κεντρικοί δρόμοι του Βόλου γέμισαν κόσμο, σημαίες, καπνογονα, συνθήματα και κάπου εκεί και εγώ, μαζί με χιλιάδες κόσμο. Άραγε θα ξανά ζήσουμε τέτοιες στιγμές;