Ήρθε για να πρωταγωνιστήσει… αποκτά «μέταλλο» νικητή!

Τον παρακολουθώ κάθε φορά που αγωνίζεται. Δε σας κρύβω πως έχω την ίδια «κάψα» με την πρώτη ομάδα του Θρύλου μας. Δεν χορταίνω να την βλέπω στο ΣΕΦ και σε όποια εκτός έδρας ματς δύναμαι να παρακολουθώ.

Φυσικά, αναφέρομαι στην αναπτυξιακή μας ομάδα, τον Ολυμπιακό Β’, που καμία σχέση δεν έχει με την ομάδα του Ολυμπιακού. Άλλο ρόστερ, άλλοι στόχοι, άλλες βλέψεις και ενδεχομένως άλλο «ταβάνι». Η βασική διαφορά… η μία ομάδα είναι για εν Ελλάδι διοργανώσεις, και η άλλη για τις ευρωπαϊκές υποχρεώσεις, μιας και δεν υπάρχει ο ανάλογος σεβασμός προς το σύλλογο από την ελληνική διαιτησία και τα… πράγματα στην χώρα. Γνωστά, μη τα ξαναλέμε…

Η δημιουργία της αναπτυξιακής μας ομάδας δεν είχε στόχο να πάρει απαραίτητα… τίτλους, πρωτάθλημα, αλλά να αρχικά στελεχωθεί από ικανούς παίκτες, κυρίως νέους σε ηλικία, με ταλέντο, ως επί το πλείστον ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ που δουλεύοντας σκληρά στην ιδιαίτερη και απαιτητική κατηγορία της Α2, θα «μπαρουτοκαπνίσουν», δίπλα σε ήδη μπαρουτοκαπνισμένους και θα είναι έτοιμοι να πάρουν τις ευκαιρίες τους στην πρώτη ομάδα, όταν και αν κρίνει ο προπονητής που θα βρίσκεται εκεί. Και μόνο που παιδιά 17,18,20 ετών παίρνουν εικόνες από την Α2 και δη φορώντας τη φανέλα των «ερυθρόλευκων», αν μη τι άλλο δεν είναι λίγο πράγμα. Θησαυρός θα έλεγα…

Πολλοί πίστευαν πως η ομάδα του Ολυμπιακού Β’ θα ήταν ένας σάκος του μποξ. Μη ξεχνάμε πως ήδη είχε μια τιμωρία βαθμολογική, της τάξεως των -6 πόντων, που βάσει λογικής θα της στερούσε ενδεχόμενη είσοδο στα πλέι οφ. Στη δεύτερη κιόλας αγωνιστική έφαγε το πρώτο της «χαστούκι» επί του Χαρίλαου Τρικούπη, και την ήττα με 83-72 (την οποία και… μάζεψε από το 81-59). Όμως, η ομάδα μας έκανε κάποιες ήττες και προβληματικές εμφανίσεις, κάνοντας τον κόουτς Τσαλδάρη να φέρει τους έμπειρους και ικανούς Νίκου και Μελισσαράτο, που έχουν φάει την κατηγορία με το κουτάλι.

Το δεύτερο και πιο «ηχηρό» χαστούκι ήταν από το Ανατόλια και την εντός έδρας ήττα με 91-76. Αυτή έφερε ολίγη απογοήτευση, αλλά και… θέληση για τη συνέχεια. Το αποτέλεσμα το ανέφερα ακριβώς παραπάνω, με τις σημαντικές προσθήκες ουσίας και εμπειρίας, κάτι που έλειπε ως εκείνο το σημείο.

Ευθύς αμέσως είδαμε αλλαγή και ο Θρύλος ανέβηκε επίπεδο.

Πήρε νίκες σε δύσκολες έδρες, με καλές ομάδες (βλ. Διαγόρα Δρυοπιδέων και το διπλό στο Αιγάλεω με 88-84, χάρη στο σόου του Βαγγέλη Τζόλου), με αποκορύφωμα φυσικά το απόγευμα του Σαββάτου (1/2).

Αντιμετώπιζε στο ΣΕΦ την αήττητη και πρωτοπόρο ομάδα της κατηγορίας, τον Χαρίλαο Τρικούπη του Μεσολογγίου. Μετά από 16 συνεχόμενες νίκες, η ομάδα του Ντίνου Καλαμπάκου μπήκε στο ΣΕΦ και τη βοηθητική αίθουσα που αγωνίζεται η ομάδα μας, με το πάθος που απαιτούσε το διπλό, με μόνο στόχο την 17^η νίκη. Λίγο το …πράσινο παρελθόν του, λίγο η θέληση για να μη σπάσει το αήττητο, είχε μπει κι εκείνος για τα καλά στον αγώνα, όπως ο κάθε προπονητής.

Βάσει του αγώνα, δεν άξιζε η ομάδα του τη νίκη, αφού ήταν στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα πίσω, όμως στα τελευταία δευτερόλεπτα της αναμέτρησης, πήγε να την «κλέψει». Μετά από διαφορές του Θρύλου 7 και 8 πόντων, οι φιλοξενούμενοι μείωσαν και χάρη σε ένα σφάλμα που παρολίγον να κοστίσει, του Αρσενόπουλου, πέρασαν και μπροστά στο σκορ, χάρη στην ρώσικη ρουλέτα των βολών.

Στα δύσκολα όμως, μίλησε η «ερυθρόλευκη» καρδιά που… αν και αναπτυξιακή, χτυπάει δυνατά και χτυπάει με πάθος. Μιλώντας ο Ανδρέας Πετρόπουλος, ξέρανε τους Μεσολογγίτες και με τρίποντο μαχαιριά έδωσε τη νίκη στην ομάδα μας, με το τελικό 72-71 να δίνει το σύνθημα για τρελά πανηγύρια στις τάξεις των παικτών μας.

Δεν ήταν απλά μια νίκη. Ήταν μια επιτυχία που προήλθε ύστερα από πολλή και συνεχή προσπάθεια. Ο Χαρίλαος Τρικούπης είχε μόλις χάσει το αήττητο, που ίσως δεν του κοστίσει καν, όμως το να γυρίζεις ένα ματς που, ενώ το είχες στα χέρια σου, πήγες να το χάσεις, αλλά το γυρνάς ξανά στα μέτρα σου, δεν είναι και λίγο πράγμα.

Σημαντικό το ότι μια ομάδα που δεν έχει έναν κορμό ετών ή παίκτες που να γνωρίζονται χρόνια, χάνει μαζί και κερδίζει μαζί. 

Η ομάδα μας έχει μέταλλο νικητή, δεν αφήνει καμία φάση και κανένα ματς, με το σκεπτικό της αναπτυξιακής ομάδας που ΔΕΝ κάνει πρωταθλητισμό. Οι παίκτες παλεύουν για τον ιδρώτα τους και το έμβλημα στην φανέλα. Πέραν από παθιασμένο μπάσκετ, το θετικό είναι πως βλέπουμε και εντυπωσιακό μπάσκετ. Φρεσκάδα σε συνδυασμό με το ταλέντο, δένουν το «γλυκό» του φετινού Ολυμπιακού Β’.