Η λύση είναι μία: Να μην τα παρατάς!

Όποιος ασχολείται με τον αθλητισμό, συνήθως έχει κάποιο στόχο. Μπορεί αυτός να είναι η καλή φυσική του κατάσταση, ή το να περνάει ευχάριστα τον προσωπικό του χρόνο, να αναδειχθεί στο εκάστοτε άθλημα που έχει επιλέξει να ασχοληθεί ή και συνδυασμός όλων αυτών μαζί. Πόσο εύκολο είναι όμως να διατηρηθεί ακεραιότητα και ψυχραιμία, όταν παρουσιάζονται εμπόδια και δυσκολίες;

Γράφει η Ήρα Δημητρούλια…

Είναι γεγονός, πως για να διαπρέψει κάποιος σε έναν τομέα και να μη χάσει το κίνητρό του, πρέπει να θέτει στόχους, μεγάλους ή μικρούς. Είτε να προσπαθεί γι’ αυτούς βήμα βήμα, είτε με ένα μεγαλύτερο άλμα κάθε φορά. Ο πιο ασφαλής και σίγουρος τρόπος όμως, είναι ο πρώτος, ανάλογα βέβαια με τα «θέλω» και την προσωπικότητα του κάθε ατόμου ξεχωριστά.

Καμία πορεία δεν είναι πάντοτε εύκολη ή τυχερή. Συχνά συναντώνται δυσκολίες, σε προσωπικό επίπεδο ή από εξωγενείς παράγοντες.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα που βγαίνει στην επιφάνεια σε ομαδικά αθλήματα, είναι η έλλειψη πειθαρχίας του αθλητή, έχοντας ως συνέπεια ενδεχόμενη εγωιστική συμπεριφορά απέναντι στους συμπαίκτες ή τον προπονητή του. Αποτέλεσμα, η έλλειψη ομαδικότητας και η ανάπτυξη ατομικισμού, πράγματα που δημιουργούν αναμφίβολα πρόβλημα στο σύνολο. Η άκρως σημαντική έννοια της πειθαρχίας «διδάσκεται» σε μικρή ηλικία, όταν το άτομο είναι εύπλαστο και έτοιμο να απορροφήσει ερεθίσματα, δημιουργώντας παράλληλα και την προσωπικότητά του. Όταν λοιπόν επιλέγεις (γιατί επιλογή είναι, καταναγκαστικό έργο δεν κάνει κανείς) να βρίσκεσαι σε ένα ομαδικό σύνολο, οφείλεις να συμμορφώνεσαι και με τους αντίστοιχους κανόνες.

Σημαντικό ρόλο στην ενίσχυση της προσπάθειας παίζει και η στήριξη των γονέων, κυρίως σε νεότερα άτομα και περισσότερο κατά την περίοδο της εφηβικής ηλικίας. Οι γονείς, καλό είναι να βρίσκονται στο πλάι των παιδιών τους και να μην απαιτούν απαραίτητα μόνο την ανάδειξή τους στον αγωνιστικό χώρο, προσθέτοντάς τους έξτρα πίεση. Με τον τρόπο τους δηλαδή να επικοινωνούν στα παιδιά, πως το να συμμετέχουν σε μια ομάδα, βοηθάει ιδιαίτερα την κοινωνικοποίησή τους, το να μάθουν τη λειτουργία μιας ακόμα μικρογραφίας της κοινωνίας και πώς να ελίσσονται μέσα σε αυτήν, ακόμα και το να ξεφεύγουν από την απαιτητική καθημερινότητα που ενδεχομένως έχουν λόγω μαθημάτων.

Κάτι άλλο, το οποίο θα μπορούσε να «τσακίσει» ένα ηθικό σε σχέση με τον εκάστοτε στόχο, είναι η αργή εξέλιξη. Όταν δεν κάνει κάποιος πρωταθλητισμό και δεν έχει το άθλημα που ασχολείται στις προτεραιότητές του, λογικό είναι να μην βλέπει και άμεσα αποτελέσματα ως προς την βελτίωσή του και αυτό να τον ρίχνει ψυχολογικά. Ίσως και να αποτελεί αιτία να χαθεί το κίνητρο για τη συνέχεια.

Στην ίδια «οικογένεια» προβλήματος ανήκει και η περίπτωση που η προσπάθεια και η αντικειμενική πρόοδος δεν αναγνωρίζονται από αυτόν που θα έπρεπε να αναγνωριστούν. Τον προπονητή. Είναι βαρύ πλήγμα, γενικά για ένα άτομο, να δίνει την ψυχή του σε κάτι και να μη λαμβάνει ούτε στο ελάχιστο κάτι ανταποδοτικό για τα όσα έχει καταφέρει.

Όποια περίπτωση και να εξεταστεί, η λύση σε όλα είναι μία. Να μην τα παρατάς!

Είμαι απόλυτα κάθετη σε αυτό. Αν αγαπάς αυτό που κάνεις, αν σε γεμίζει, αν περιμένεις με αγωνία να έρθει η ώρα να μπεις στο γήπεδο, είτε για αγώνα, είτε για προπόνηση, οφείλεις πρώτα στον εαυτό σου και ύστερα στους υπόλοιπους, να μην τα παρατήσεις. Να πονέσεις ψυχικά και σωματικά αν χρειαστεί, αλλά να μη φύγεις, να μη διαλέξεις την εύκολη λύση.

Σίγουρα θα έρθει η μέρα που κάποιος, κάτι θα διακρίνει σ’ εσένα. Πείσμα, όρεξη, δουλειά, ταλέντο; Μικρή σημασία έχει. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόλαυση από το να πετυχαίνει κανείς τον όποιο στόχο έχει θέσει και να μπορεί να προσφέρει θετικά πράγματα στην ομάδα που ανήκει.

Αν τα βήματα λοιπόν ακολουθηθούν σωστά, από το τελικό αποτέλεσμα θα βγουν όλοι δικαιωμένοι.