Υπομονή, πόσο ακόμα;

Υπομονή. Μία λέξη, χιλιάδες συναισθήματα. Πλέον όμως, έχει εξατμισθεί και δεν υπάρχει αυτή η λέξη. Δεν μπορούμε να την κάνουμε να υπάρχει. Δεν βρίσκουμε αιτία πλέον για να τη διαχειριστούμε. Κάποτε, ο Ολυμπιακός ακόμα και χρονιές 2007,2008 μπορεί να χάναμε το πρωτάθλημα, μπορεί να μην συνεχίζαμε Ευρώπη, όμως δεν βλέπαμε αυτό το χάλι. Βλέπαμε μία ομάδα η οποία κατέβαινε, έπαιζε μπάσκετ και κόντραρε στα ίσια μεγαθήρια. Πλέον; Όχι μεγαθήρια δεν μπορούμε να κοιτάξουμε, αλλά ούτε ομάδες που βρίσκονται στον πάτο της βαθμολογίας. Είναι κατάντια αυτό το πράγμα…

Έχουμε κουραστεί. Έχουμε χάσει σε τόσα παιχνίδια στον 2ο γύρο και διαρκώς βλέπουμε έναν προπονητή στο κόσμο του. Μα τελείως όμως! Λες και δεν τον ενδιαφέρει. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι οι παίχτες που βρήκε και πλάσαρε στον Ολυμπιακό, ως αστέρια είναι τόσο κακοί. Ειλικρινά δεν μπορώ. Προσπάθησα να βρω καλά στοιχεία σε Γκος και ΛεΝτέι. Δεν μπορώ. προσπάθησα να βρω δείγματα παίχτη στον Τουπάν δεν μπορώ. Προσπάθησα να βρω εξηγήσεις γιατί μείναμε από την αρχή μόνο με τον Μιλουτίνοφ και δεν μπορώ. προσπάθησα να βρω απαντήσεις με το «πείραμα» με τους δύο Forward και δεν μπορώ.  Αλήθεια υπήρξε στιγμή που είπα «ναι μπορεί αυτή η ομάδα», αλλά μία που το είπα μία που έσβησε από το μυαλό μου. Δικαιολογούσα μέχρι και πριν 20 μέρες στο έπακρο αυτή την ομάδα. Πλέον δεν μπορώ. Δεν γίνετε να βρω άλλες δικαιολογίες. Ξέρετε γιατί; Γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν.

POPULAR POST

ΘΥΡΑ 7: «Δεν υπάρχουν αρχηγοί αλλά Ολυμπιακοί – Αδέρφια είμαστε μαζί σας»

Όταν ήρθε ο Μπλάτ, όλοι ενθουσιαστήκαμε. Όλοι λέγαμε πάμε για Ευρωπαϊκό. Πλέον όμως η λύση να φύγει είναι μονόδρομος. Ο λόγος δεν είναι αν είναι καλός προπονητής η όχι. Δεν μπορώ όμως ρε φίλε να δεχτώ ότι ένας επαγκελματίας προπονητής που έχει κάνει τα πάντα στην καριέρα του, είναι σε άλλο πλανήτη και δεν συμβιβάζεται με τα χάλια της ομάδας του. Αντί να βγει και να λέει στους δημοσιογραφούς τα «Αμερικάνικα αστεία του» ας βγει να πεί ποιανού είναι η ευθύνη για τα φετινά χάλια, για τις φετινές του επιλογές και για τον φετινό του σχεδιασμό.

Ακόμα και εχθές κρύφτηκε σε μία δικαιολογία. Είχαμε απουσίες, λέει! Δηλαδή αν χρειάζεσαι Στρέλνιεκς η Σπανούλη για να κερδίσεις την Γκραν Κανάρια, τότε τις έχουμε τους άλλους παίκτες. Υπόψιν ότι το παιχνίδι δεν το χάσαμε από εκεί, αλλά από την ανύπαρκτη ρακέτα μας Μηδέν. Αυτός είναι ο βαθμός που πήρε. Θέλετε κομμάτι τακτικής; Που είναι η σκληρή άμυνα; Που είναι τα φάουλ; Που είναι η κίνηση χωρίς την μπάλα; Γιατί η μπάλα κολλάει σε χέρια παιχτών; Όλα αυτά τα ερωτήματα θα τα απαντήσει κάποιος; Μάλλον ορισμένοι βολεύονται με το #mexritelous και δεν δίνουν απαντήσεις.

Στο ποδόσφαιρο ξέρατε να πείτε για τον Μαρτίνς ορισμένοι, για τον Μαρινάκη, για παίχτες και για πολλά άλλα. Στο μπάσκετ τσιμουδιά; Τα δύο ευρωπαϊκά του 2012 και 2013 πρέπει να σταματήσουν ως καραμέλα δικαιολογίας. Δεν μπορεί να επιμένετε σε αυτό ακόμα. Τα χρόνια περνάνε και τι; Θα έχουμε αναμνήσεις; Δηλαδή οκ, πήραμε δύο ευρωπαϊκά και τέλος; Αν είναι έτσι δεν υπάρχει και νόημα να ασχολούμαστε αφού δεν μας ενδιαφέρει, έτσι;

Πραγματικά κάποιοι είστε σε μία παράδοξη λογική που δεν υπάρχουν απαντήσεις…

Υ.Γ 1: Παίκτες, προπονητής προ των ευθυνών τους. Έχει καταντήσει αηδία να λέτε συνεχώς δικαιολογίες…

Υ.Γ 2: Καλά είναι όλα, αλλά ο κόσμος ζητάει απαντήσεις…

Υ.Γ 3: Κάποτε λέγατε για γεμάτο Σ.Ε.Φ. Τώρα που ο κόσμος έδωσε το μήνυμα με την Μπάγερν που ούτε τους 4.500 θεατές δεν πέρασε, πιστεύω το μήνυμα να το λάβατε. Στο γήπεδο πας για την φανέλα και το όνομα, αλλά όταν βλέπεις και την ομάδα σου να πεθαίνει αγώνα με αγώνα, ε δεν αντέχεις και πολύ!