Πόσο καιρό είχαμε να δούμε τέτοιο Ολυμπιακό;

Ολυμπιακός από τα παλιά. Η αλήθεια είναι ότι είχαμε πολύ καιρό να δούμε τέτοιο Ολυμπιακό. Ομάδα και κόσμος ένα, άμυνα από ατσάλι, συνεισφορά από παντού. Με λίγα λόγια ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ.

Έπεφτε ένας, τον σήκωναν οι υπόλοιποι, αστοχούσε ένας και του έλεγαν «δεν πειράζει, προχωράμε…», ακόμα και από τον πάγκο χειροκροτούσαν. Γιατί αυτός ήταν και πλέον ξανά γίνετε ο Ολυμπιακός που αγαπήσαμε. Μία οικογένεια και μία γροθιά.

POPULAR POST

Ξύπνησε η Euroleague: Επιτέλους τιμωρία για Ναν και Αταμάν!

Το κίνητρο κόντρα στην Ρεάλ ήταν διπλό. Όχι μόνο για την νίκη, αλλά επειδή ήταν και το πρώτο παιχνίδι που ήταν στο ΣΕΦ ως απλός θεατής, ο Βασίλης Σπανούλης. Ο πρώην αρχηγός μας σίγουρα θα υπήρχαν φορές που θα ήθελε να βάλει τα Μπασκετικά του ρούχα και να πατήσει παρκέ. Πλέον όμως θα χρειαστούμε τόσο εμείς, όσο και ο ίδιος χρόνο για να το συνηθίσουμε.

Από την αρχή, δίνει απαντήσεις…

Πέρυσι η χρονιά είπαμε, ήταν αποτυχημένη. Την φετινή χρονιά αυτό δεν ισχύει ακόμα και σίγουρα όλοι έχουν ορίσει άλλους στόχους. Η εκτίμηση θέλει «8άδα» και… βλέπουμε. Η συνέχεια; Θα δείξει. Όπως είπε και ο Λαρεντζάκης «Βήμα, βήμα…».

Με την Ρεάλ δεν υπολόγισε αστοχία, δεν υπολόγισε την τρελή φόρμα που βρισκόταν. Μπήκε με πατημένο το γκάζι για να πάρει την νίκη. Οι άμυνες, το πάθος κάλυψαν και την αστοχία. Μέχρι το τελευταίο δεκάλεπτο. Άλλωστε δεν γινόταν η αστοχία να υπήρχε για όλο το βράδυ.

Ο Coach δεν φόβισε τους παίκτες του με το σουτ. Ίσα ίσα που τους έδινε ελευθερία. Αυτό κάποια στιγμή βγήκε και στο παρκέ, με την ψυχολογία να αλλάζει.

Πόσο πολύ έλειψε ο Ντόρσει;

Το είχαμε πει εδώ και καιρό. Παίκτης με τα χαρακτηριστικά του Τάιλερ Ντόρσει είχε λείψει ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ από τον Ολυμπιακό. Αυτή η κίνηση, το σουτ που έχει, η διείσδυση έλειψαν πάρα πολύ. Σταματάει και… σουτάρει. Τόσο απλά. Τόσο εύκολα.

Ο Άαρον Χάρισον που ήρθε πέρυσι ποτέ δεν μπήκε στο πνεύμα του Ολυμπιακού. Η υπομονή που έκανε ο Έλληνας τεχνικός άξιζε τον κόπο. Ήρθε ο παίκτης που έπρεπε να έρθει. Ο Τάιλερ Ντόρσει με καθυστέρηση δύο χρόνων ήρθε στο λιμάνι.

Να συμπληρώσω εδώ ότι μαζί με την ικανότητα που έχει δίνει πολλά παραπάνω που δεν αποτυπώνονται σε στατιστικά…

Δίδυμο Γουόκαπ – Σλούκας…

Τόσα χρόνια λέγαμε ότι ο Σπανούλης ήταν μόνος του. Όπως έχουμε ξανά πει και πολύ εύστοχα είπε και ο ίδιος, τον χρόνο δεν μπορεί να τον κερδίσει κανείς. Όσο μεγάλωνε δεν είχε τις ίδιες δυνάμεις.

Όταν ήρθε πίσω ο Κώστας Σλούκας, τότε η απάντηση ήταν ότι επιτέλους θα έχει στήριγμα. Δυστυχώς όμως δεν ίσχυε αυτό. Ο Κώστας Σλούκας ήθελε τον χρόνο, ήθελε να ξανά βρει τον δικό του ρόλο.

Φέτος ήρθε ο Γουόκαπ. ότι πιο εύστοχο σε μεταγραφική κίνηση των τελευταίων ετών. Άμυνα που δεν αφήνει στον αντίπαλο να πα΄ρει ανάσα, βλέπει γήπεδο, ενίοτε σουτάρει κι όλας. Εδω είναι που κολλάει, ο Σλούκας βρήκε το άλλο του μισό…