Πως φτάσαμε στην «soft» εικόνα…

Ο Ολυμπιακός έχει χάσει το παραδοσιακά σκληρό dna του, με το οποίο κατέκτησε την κορυφή της Ευρώπης. Η φετινή ομάδα χαρακτηρίζεται εξαιρετικά soft, κάτι το οποίο κανείς πια δεν μπορεί να αρνηθεί…

Πως όμως φτάσαμε ως εδώ;;; Το thrylos24 και ο Διονύσης Σπανομανώλης, κάνουν μια (πρόσφατη) ιστορική αναδρομή και εξηγούν πως τα επίπεδα σκληράδας, έφτασαν στα φετινά χαμηλότατα επίπεδα…

POPULAR POST

ΘΥΡΑ 7: «Δεν υπάρχουν αρχηγοί αλλά Ολυμπιακοί – Αδέρφια είμαστε μαζί σας»

Ο Ολυμπιακός στην νέα του εποχή (2011-σήμερα), βασίστηκε και χτίστηκε με “προσόν” την ενέργεια και την δύναμη. Έτσι έχτισε τον μύθο του και κατέκτησε τίτλους. “Πέθαινε σκληρά” και το κυριότερο, ήταν σκληρός εντός παρκέ. Είχε σκληρούς παίχτες (πνευματικά και κυρίως σωματικά– άλλωστε αυτό είναι το σημερινό θέμα συζήτησής μας). Τον ένιωθαν οι αντίπαλοι του στις επαφές… Τώρα τους νιώθει… αυτός.

Στο back to back είχε τους “πέτρινους” Άντιτς, Χάινς, Ντόρσει. Ακόμα και ο Λο ήταν “γερό σκαρί”. Και βέβαια τους πιτσιρίκους (τότε) Παπανικολάου-Μάντζαρη-Σλούκα, οι οποίοι δάγκωναν λαρύγγια…
Το 2014 στην πρώτη μεγάλη ανανέωση, ο Μπαρτζώκας έφερε τον Ντάνστον, τον Μαρντί Κόλινς (αντί του τραυματία Λο), τον Τρεμέλ Ντάρντεν. Παίχτες ξεκάθαρα δυνατούς και σκληρούς. Παράλληλα στους Έλληνες προστέθηκαν οι Αγραβάνης-Παπαπέτρου (επίσης δάγκωναν). Η ίδια λογική συνεχίστηκε και τα επόμενα χρόνια, με Χάντερ, Στρόμπερι, Γιανγκ και βέβαια Χάκετ…

Όλα τα χρόνια λοιπόν, ο Ολυμπιακός σε επίπεδα σκληράδας και “επαφών” ήταν σε πολύ καλό επίπεδο… Αυτό άλλαξε φέτος… Βασικά ξεκίνησε να αλλάζει από πέρυσι (με Ρόμπερτς, Μακλίν, Γουίλτζερ κτλ), αλλά φέτος “παράεγινε”.

Το project φέτος άλλαξε. Ο Μπλατ βασίζεται ανέκαθεν σε scoring guards γι αυτό και έφερε τον ντελικάτο Γκος και αναβάθμισε τον Στρέλνιεκς. Επέλεξε την “καλαθομηχανή” Λεντέι σαν back up του Μιλουτίνοφ, ενώ στο “4” υποχρεώθηκε να πάει στην επιλογή του “ελαφρύ” Βεζένκοφ (λόγω εθνικότητας και εντυπώσεων μετά το φιάσκο με τον “Πάπι”)… Εκ των πραγμάτων λοιπόν, “βάσει προγραμματισμού”, δεν πέφτουμε από τα σύννεφα με την soft εικόνα της ομάδας. Έτσι είχε στηθεί το project.

Το θέμα είναι πως ο Μπλατ είχε το εξής στο μυαλό του. Φορτώνοντας το ρόστερ με τρία εξαιρετικά αθλητικά (και ιδίου στυλ) τριάρια ,οι οποίοι επιλέχθηκαν κυρίως λόγω των σωματικών τους χαρακτηριστικών και όχι τόσο των τεχνικών, ήθελε να βρει σκληράδα και ενέργεια από τη θέση αυτή. Από τη στιγμή λοιπόν, όπου ξεκάθαρα οι τρεις SF, Παπανικολάου, Τίμα αλλά και ο Τουπάν (ασχέτως αν είναι τραυματίας εδώ και δύο βδομάδες) είναι ΕΚΤΟΣ ΤΟΠΟΥ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΥ, η soft εικόνα είναι ευθύνη αυτών των τριών παιχτών. Αυτοί ήταν/είναι υπεύθυνοι στο συγκεκριμένο κομμάτι της ομάδας και αυτοί δεν ανταποκρίνονται.

Παράλληλα ένα δεύτερο μέρος του αρχικού project, μέσα από το οποίο ο Μπλατ ήθελε “σκληράδα” (και πνευματική) ήταν ο Ελληνικός κορμός. Οι δύο αρχηγοί τα δίνουν ΟΛΑ , βάζουν το κορμί τους στην φωτιά για κάθε μπάλα, αλλά έχουν ξεκάθαρα θέμα με ανάσες, καθώς έχουν και μια ηλικία. Οι υπόλοιποι γηγενείς λοιπόν δεν βοηθούν. Ο παθιασμένος Άγρα είναι στα πιτς, ο Παπανικολάου μοιάζει αγνώριστα άνευρος, ενώ οι Μάντζαρης και Βεζένκοφ έχουν μεγάλο πρόβλημα αυτοπεποίθησης. Ο δε Μιλουτίνοφ (4 χρόνια στην ομάδα), είναι νομίζω αρκετά επαρκής ΚΑΙ στο κομμάτι αυτό, μπαίνει στην ίδια κατηγορία με τους δύο αρχηγούς και δεν μπορεί κανείς να τον κατηγορήσει.

Συνοψίζοντας. Ο Ολυμπιακός είναι soft κυρίως σωματικά και για αυτό φέρουν ευθύνη κυρίως οι τρεις small forward και εν μέρη οι Έλληνες του ρόστερ… Παρ’ όλα αυτά το πρόβλημα αυτό λύνεται, καθώς “κορμιά” υπάρχουν στο ρόστερ. Θεωρώ λοιπόν πως μόλις η ομάδα βρει ρυθμό, καλύτερη ψυχολογία και μοιραστούν όπως πρέπει οι ρόλοι, η soft εικόνα ίσως διορθωθεί… Αν αυτό δεν συμβεί (πχ αν εξακολουθήσουν να αγνοούνται οι SF, ο Μάντζαρης κτλ) τότε οι λύσεις είναι δύο. Είτε ο Θρύλος θα ζήσει και θα πεθάνει soft, είτε θα γίνουν ενέσεις σκληράδας μέσω μεταγραφής ή μεταγραφών…