Γιατί αν ο Ισπανός δεν έκανε την ανοησία να αποβληθεί θα είχαμε μεγάλα γλέντια…

Κανονικά θα έπρεπε να ξεκινήσω από το υπέροχο παιχνίδι του Ολυμπιακού και την επιβλητική του εμφάνιση μέσα στο Opap Arena, αλλά εγώ θα το πάω αλλιώς και θα προσπαθήσω να έρθω για λίγο στην θέση των οπαδών της ΑΕΚ και όχι μόνο. Έχει σκεφτεί κανείς τι θα γινόταν αν δεν υπήρχε η αποβολή του Μπιέλ στο 70ο λεπτό; Τι θα ακολουθούσε αν ο Ισπανός (παικταράς κατά τα άλλα) δεν έκανε  αυτή την ανόητη ενέργεια και  προβολή (δεν υπήρχε κανένας λόγος);

Θα σας πω εγώ. Θα είχαμε μεγάλα «γλέντια», έτσι  όπως είχε εξελιχτεί το παιχνίδι, με μια ΑΕΚ να τα έχει χαμένα και τον Ολυμπιακό να ξεδιπλώνεται με αυτόν  τον  απίθανο παικταρά που ακούει στο όνομα Φορτούνης και τους Μπακαμπού και Κανός σε μεγάλα κέφια και κάθε φάση «μύριζε»  γκολ. Σε καμιά πεντάρα θα φτάναμε και θα είχαμε να συζητάγαμε για καιρό τον διασυρμό και το τελικό σκορ.

Ο παίχτης «γουρλής» θα μείνει εκτός;
Ο παίχτης «γουρλής» θα μείνει εκτός;

Τέλος πάντων  καλό είναι στην ΑΕΚ  να κάνουν ένα εικόνισμα στον Μπιέλ που αποβλήθηκε και ο Ολυμπιακός για ένα εικοσάλεπτο έμεινε με δέκα παίκτες. Και αναγκαστικά οπισθοχώρησε, χάλασε η χημεία της ομάδας και ο Μίτσελ αναγκάστηκε να «θυσιάσει» τον Φορτούνη και να βάλει στην θέση του τον Βρουσάι. Και την ΑΕΚ  σε αυτό το διάστημα να μοιάζει με υπερομάδα, αλλά μια τρία γκολ εις βάρος της

Στο παιχνίδι μας τώρα:

Αυτός μάλιστα ήταν ο Ολυμπιακός και με ψυχή πρωταθλητή έδωσε απαντήσεις και πάει φουλ για τίτλο. Μια νίκη που έχει  μεγαλύτερη σημασία, γιατί ο Ιταλός διαιτητής έδειχνε να είναι στο κόσμο του στο πρώτο ημίχρονο όταν δεν έδωσε πέναλτι «μαρς» και χάρισε  στο έκτο λεπτό την κόκκινη κάρτα στον Μουκουντί για φάουλ στον Κανός που έφευγε μόνος του για γκολ.

Αυτός ο Ολυμπιακός όμως δεν καταλαβαίνει από τίποτα, ούτε από έδρες, ούτε από κόντρα διαιτησίες και έβαλε πλώρη για ένα ακόμα πρωτάθλημα. Στο πρώτο ημίχρονο η αλήθεια είναι ότι  η ομάδα παρουσίασε προβλήματα στο οργανωτικό κομμάτι και στην ανασταλτική λειτουργία με αποτέλεσμα να δώσει γήπεδο στην ΑΕΚ που πίεσε, αλλά με αυτόν τον Πασχαλάκη δεν χάνεις…

Και πολύ δε περισσότερο δεν χάνεις με αυτό τον απίθανο Φορτούνη που μόλις ανέβηκε στο δεύτερο ημίχρονο και βρήκε χώρους, ήταν πραγματικός ηγέτης και μοίραζε έτοιμα γκολ στον Μπακαμπού, αλλά δημιούργησε και το τρίτο γκολ του Κανός. Ήταν «φωτιά» η ομάδα του Μίτσελ στις αντεπιθέσεις και με την ψυχολογία του πρώτου γκολ, βρήκε χώρους και έπαιξε  το ποδόσφαιρο που ξέρει, δείχνοντας την μεγάλη βελτίωση που παρουσιάζει επί  εποχής Μίτσελ.

 Ήρθε η αποβολή του Μπιέλ και χάλασε λίγο η «μανέστρα». Γιατί ο Μίτσελ σωστά αναγκάστηκε να «θυσιάσει» τον καλύτερο του παίκτη τον Φορτούνη για να βάλει τον Βρουσάι στην θέση του και να «μαζέψει» την ομάδα. Αναμενόμενο ήταν αυτό και σωστή η κίνηση, αλλά υπήρχε καθαρό μυαλό, σωστή τακτική.

Και ακόμα και με δέκα παίκτες ο Ολυμπιακός  έβγαζε αυτοπεποίθηση και σιγουριά, έστω και αν δέχτηκε πίεση στα τελευταία λεπτά. Ο καταπληκτικός Πασχαλάκης για άλλη μια φορά είχε μεγάλη συμμετοχή  σε αυτή την επιτυχία γιατί χρειάστηκε να κάνει τρεις σπουδαίες  επεμβάσεις και απλά να δεχτεί ένα γκολ από τον Τσούμπερ σε σημείο που η ΑΕΚ πίεζε με παίκτη παραπάνω.

Είχε πολλούς διακριθέντες παίκτες ο Ολυμπιακός του δεύτερου ημιχρόνου, γιατί εκτός  από τον κορυφαίο Φορτούνη, ανέβηκε ο Χουάγκ και δίπλα  του ο βελτιωμένος  Σαμασέκου, ενώ το κεντρικό δίδυμο Ντόι και Μπα, έδειχνε απροσπέλαστος  εκτός από δυο στημένες φάσεις που έχασαν τον αντίπαλο.

 Ο Μπακαμπού  έδωσε μάχες και πέτυχε ένα γκολ, ενώ είχε και μια ασίστ. Τι άλλο να περιμένεις από τον πρώτο σκόρερ του πρωταθλήματος που ξέρει να  κάνει καλά την δουλειά του. Δεν θέλω να κάνω τον έξυπνο και δεν μου αρέσει να «ευλογώ τα γένια μου», αλλά στο τελευταίο μπλοκ πριν από το ματς είχα γράψει.

 «Αυτοί οι δυο θα κρίνουν το ντέρμπι».  Όχι δεν έχω μαντικές ικανότητες. Αλλά είναι απλό όταν ξέρεις τον Ολυμπιακό μπορείς να «διαβάσεις» το παιχνίδι του και που μπορεί να κριθεί. Και ονομάτισα τους Φορτούνη και Χουάνγκ. Ε, και αυτό έγινε, φυσικά με την συμπαράσταση του Μπιέλ, του Μπακαμπού, του Πασχαλάκη, αλλά και των περισσότερων ερυθρόλευκων που τα έδωσαν όλα στο γήπεδο.

Μια νίκη που σημαίνει πολλά σε ψυχολογία και αυτοπεποίθηση για τους ερυθρόλευκους που μπαίνουν με άλλο αέρα στα πλέι οφ και στέλνουν ένα μεγαλειώδες  μήνυμα  στους αντιπάλους τους ότι δεν πρέπει να τον έχουν ξεγραμμένο. Ακόμα και  αν η διαιτησία προσπαθεί με κάθε τρόπο να τον πάει κόντρα. Αυτός ο Ολυμπιακός δεν  καταλαβαίνει από τίποτα, γιατί και παικταράδες έχει και ένα προπονητή που ξέρει να διαχειριστεί καταστήσεις και να στήνει καλά την ομάδα, με επιθετικό πλάνο και μεταφέρει την «ούρα» του στα αποδυτήρια.

Κώστας Σαμοθράκης

«Αντέχω ακόμα»…… Ένα υπέροχο «ταξίδι» που ξεκίνησε το καλοκαίρι του 1985 με πρώτο σταθμό την «Αθλητική Ηχω» σαν ρεπόρτερ Ολυμπιακού στο Μπάσκετ. Το ποδοσφαιρικό «σαράκι» όμως ήταν μέσα μου και το ποδόσφαιρο ανέκαθεν ήταν το πιο ελκυστικό άθλημα και αυτό τελικά με κέρδισε.

Λίγους μήνες στην ιστορική εφημερίδα και στη συνέχεια πρώτη «μεταγραφή» μου στο Φως των Σπόρ όπου παρέμεινα για πέντε χρόνια. Εκεί μπήκαν οι βάσεις για να ξεκινήσω και να καθιερωθώ στο ρεπορτάζ του Ολυμπιακού με τις πιο μεγάλες επιτυχίες, την αποκλειστική συνέντευξη του Λάγιος Ντέταρι και του Γιώργου Κοσκωτά! Για ξεκίνημα δε το λες και άσχημα.

Με «δάσκαλο» τον ΜΕΓΑΛΟ Θόδωρο Νικολαΐδη και τον Φαίδωνα Κωνσταντουδάκη δεν είναι εύκολο να αποτύχεις…. Στη συνέχεια η «Απογευματινή» και σιγά, σιγά άνοιξε και το τηλεοπτικό πεδίο(1991) με την παρουσία μου πάντα στο ρεπορτάζ του Ολυμπιακού, με πρώτο το Star canel, την ΕΡΤ και αργότερα στο Magic TV, όπου έμεινα για ένδεκα χρόνια.

Εν το μεταξύ από τον Μάιο του 1988, είχα γίνει ήδη μέλλος της εφημερίδας «Πρωταθλητής» με τον Σωτήρη Πουλόπουλο να είναι αυτός που μου έδειξε την μεγαλύτερη εμπιστοσύνη και με στήριξε όσο κανείς άλλος. 22 προετοιμασίες στο εξωτερικό και αμέτρητα ταξίδια με τον Ολυμπιακό, είναι ένα επίτευγμα εδώ που τα λέμε και ένα σημάδι ότι έχεις καθιερωθεί στη συνείδηση του κόσμου. Και φυσικά να διαψεύσω όσους, στο ξεκίνημα, με παρότρυναν να μην ακολουθήσω αυτό το επάγγελμα γιατί οι δυσκολίες είναι μεγάλες και το μέλλον αβέβαιο…

Αντέχω ακόμα για όσους έχουν την απορία μετά από 37 χρόνια και η απάντηση για το πότε θα αποφασίσω να αποσυρθώ δεν είναι εύκολη. Όσο αντέχω και όσο με θέλουν, γιατί το μεράκι υπάρχει ακόμα και ο Ολυμπιακός είναι ένας τρόπος ζωής. Πόσο μάλλον όταν έχεις καταφέρει να συνδυάσεις το επάγγελμα με το χόμπι. Το πιο ιδανικό για μια καριέρα. Υπάρχει αντίρρηση;

Ακολουθήστε στο Google News το THRYLOS24 και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Αθλητικές Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, από το THRYLOS24