Ο Μαρτίνς έγινε… Ζαρντίμ και Κάτανετς

Το έχω γράψει πολλές φορές πως οι ομάδες μπορεί να είναι εταιρείες, μπορεί να αποτελούνται από πολλά άτομα αλλά έχουν το δικό του ξεχωριστό DNA.

Ένα γενετικός κώδικας που δημιουργήθηκε από το πρώτο… κλάμα τους στην υπογραφή – γέννηση τους στο καταστατικό τους.

Αυτός ο κώδικας τις ακολουθεί πάντα και παντού, τις χαρακτηρίζει και μαζί με τις ομάδες χαρακτηρίζει και δένει τον κόσμο τους. Είναι ένα σώμα μία ψυχή, που λένε κι αυτό όποιος προσπαθήσει να το αλλάξει αργά ή γρήγορα (σχεδόν πάντα) βρίσκεται εκτός της ομάδας.

Ο Πέδρο Μαρτίνς ήρθε στον Ολυμπιακό την χειρότερη στιγμή από την παρουσία του Βαγγέλη Μαρινάκη στη διοίκηση του συλλόγου.

Ανέλαβε όταν η ομάδα βρισκόταν σε κατάσταση αποσύνθεσης και ο διοικητικός ηγέτης της ομάδας αποφάσιζε να τα αλλάξει όλα.

Από την πρώτη μέρα της παρουσίας του Πέδρο Μαρτίνς στου Ρέντη έδειξε πως ήρθε όντως για να επαναφέρει τον Ολυμπιακό στην κορυφή και να παίξει ωραίο και επιθετικό ποδόσφαιρο όπως ακριβώς επιτάσσει το DNA του.

Για τρία χρόνια Μαρτίνς και Ολυμπιακός παρουσίαζαν ένα σύνολο αξιοθαύμαστο, ένα σύνολο που ακόμα κι όταν έχασε το πρωτάθλημα ο κόσμος τραγουδούσε για την ομάδα. Ο Μαρτίνς ήταν ο “καλύτερος προπονητής που έχει περάσει από την ομάδα” και το δέσιμο παικτών και κόσμου ήταν συγκλονιστικό.

Η ομάδα… πετούσε, οι παίκτες μπήκαν σε μπλοκάκια κορυφαίων ατζέντηδων και ομάδων της Ευρώπης και όπως ήταν λογικό άρχισαν οι αλλαγές.

Δύο από τις αλλαγές που έγιναν στην ομάδα φαίνεται ξεκάθαρα πως αποτέλεσαν την αρχή του τέλους για τον Πορτογάλο τεχνικό.

Το “αντίο” του Ομάρ και του “Τσιμι” έβαλαν τον Ολυμπιακό στη διαδικασία εύρεσης παικτών που όχι μόνο θα καλύψουν το κενό τους, αλλά θα κρατήσουν και την αγωνιστική εικόνα και απόδοση του Ολυμπιακού στο ίδιο επίπεδο.

Απέτυχαν παταγωδώς. Όχι μόνο δεν βρήκαν παίκτες τέτοιου στυλ κι επιπέδου, αλλά αυτοί που ήρθαν ήταν παίκτες που άλλαζαν εντελώς τον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας. Το επιθετικό τρανζισιον πήγε περίπατο, οι επιθέσεις από τα άκρα “έσβησαν” σαν μοτέρ που έμεινε από λάδια, τα μπακ που ήρθαν δεν περνούσαν το κέντρο και όλα αυτά δημιούργησαν ένα σύνολο μακριά απ’αυτό που παρουσίαζε ο Πορτογάλος τα προηγούμενα χρόνια.

Το χειρότερο όμως είναι πως ο ίδιος προπονητής των ερυθρόλευκων έδειξε αδυναμία να αλλάξει αυτό που παρουσίαζε η ομάδα του.

Αυτά τα υλικά έχεις, αυτό το φαγητό θα φτιάξεις θα μου πείτε και κάπου μπορεί να έχετε και δίκιο. Γι’αυτό άλλωστε ήμουν από εκείνους που στήριξαν την ανανέωση του Μαρτίνς.

Η διοίκηση, την οποία κράζουν πολλοί, έκανε ότι πρέπει να κάνει μία διοίκηση, έπαιρνε παίκτες που ήθελε ο προπονητής, παίκτες με τα χαρακτηριστικά που ζητούσε ο Πορτογάλος αλλά ο ίδιος τελικά δεν μπορούσε να επαναφέρει το επιθετικό ποδόσφαιρο που χαρακτηρίζει τον Ολυμπιακό.

Έτσι αποφάσισε να αλλάξει… πλεύση και να φτιάξει κάτι άλλο, κάτι πιο αμυντικό, που θα περιμένει τον αντίπαλο και θα ψάχνει τις αντεπιθέσεις ή τις στημένες φάσεις για να βρει γκολ, είτε έπαιζε με την Ρεάλ και την Μπαρτσελόνα, είτε έπαιζε με την Μακάμπι Χάιφα.

Αυτό συντελεί αλλαγή του γενετικού κώδικα της ομάδας και θυμίζει εποχές Ζαρντίμ που ο Ολυμπιακός βρέθηκε ξαφνικά να παίζει με όλους αμυντικά. Για άλλους μπορεί να θυμίζει και τον Κάτανετς, δεν θα διαφωνήσω, όπως είτε στη μία περίπτωση, είτε στην άλλη ο προπονητής που προσπάθησε να αλλάξει το DNA έφυγε κακήν κακώς από την ομάδα.

Αυτός ο κύκλος φαίνεται (μπορεί και τώρα που διαβάζετε αυτές τις αράδες ο Μαρτίνς να έχει ήδη απομακρυνθεί από την ομάδα) να έχει κλείσει και ο Μαρτίνς να μην έχει να δώσει τίποτε άλλο στον Ολυμπιακό.

Ο Πορτογάλος έπεσε μόνος του στην τάφρο από την οποία δεν μπόρεσε να βγει ποτέ όσα σχοινιά κι αν του έριξε η διοίκηση.

Υγ Αυτό που χρειάζεται η ομάδα τώρα, είτε με Μαρτίνς (πολύ δύσκολο), είτε χωρίς είναι ηρεμία και “ριστάρτ” γιατί δεν πρέπει να χαθεί και τι Γιουρόπα Λιγκ.