Μία πίκρα, μία απογοήτευση και ένα ΜΕΓΑΛΟ… γιατί;

Ακόμα μία χρονιά που η ομάδα βλέπει «Stop» από έναν γύρω που σίγουρα αρκετός κόσμος θα ήθελε να δει το βήμα παραπάνω στην Ευρώπη. Ένα βήμα που ακούγεται τουλάχιστον θα πω εγω από το 2018 όταν ξεκίνησε η συνεργασία με τον Πέδρο Μαρτίνς, αλλά ακόμα δεν έχει έρθει.

Όταν παίξαμε στην Ιταλία και στο Μπέργκαμο παρά την ήττα, τα σχόλια περίσσευαν. Η τακτική δεν θα μπορούσε να μην στεφθεί τουλάχιστον για το 1ο ημίχρονο ικανοποιητική. Όταν όμως θες να λες ότι θα προχωρήσεις και το ρίσκο… χρειάζεται.

POPULAR POST

ΘΥΡΑ 7: «Δεν υπάρχουν αρχηγοί αλλά Ολυμπιακοί – Αδέρφια είμαστε μαζί σας»

Τακτική με τακτική διαφέρει και δεν είναι ίδια. Τακτική με τακτική όμως κάνει και την διαφορά. Τι θέλω να πω; Όταν υπάρχει ο φόβος να επιυεθω αυτόματα είναι λάθος νοοτροπία. Αυτόματα φοβίζεις τους παίκτες σου, αυτόματα ξεκινάς με ένα μείον για να προχωρήσεις.

Ο Ολυμπιακός έχει 47 πρωταθλήματα και πολύ πιθανό το 2025 να έχουμε 50. Μόνοι μας παίζουμε στην Ελλάδα. Όσο οι άλλοι είναι σε αυτά τα χάλια δεν χρειάζεται να τους κοιτάμε. Μόνοι τους χάνουν και χωρίς καμία πίεση.

Αν θέλουμε όμως να κάνουμε έναν απολογισμό, ο κόσμος θέλει να δει και την ομάδα κάποια στιγμή να προχωράει. Αυτό είναι που λέει «Θα ζω, με ένα όνειρο τρελό….». Αυτό όμως κάθε χρόνο το λέει στο γήπεδο και μένει εκεί. Κανείς δεν λέει η δεν περιμένει να πάει να σηκώσει το Ευρωπαϊκό. Ο κόσμος θέλει απλά να δει ότι η ομάδα προχωράει. Ότι μαζί με την δική του τρέλα, η ομάδα τρελάθηκε και ΜΠΟΡΕΙ. Αυτό θέλει ο κόσμος να δει κάποια στιγμή.

Λάθος ξεκίνημα….

Η προσέγγιση στον επαναληπτικό με την Αταλάντα ήταν λάθος εξ αρχής. Στο πρώτο παιχνίδι ηττηθήκαμε με 2-1. Αυτόματα θα έπρεπε να υπάρχει διαφοροποίηση. Να υπάρχει πίεση, να υπάρχει άλλος σχηματισμός για να έρθει ένα καλύτερο αποτέλεσμα. Ακόμα και να μην ερχόταν θα μπορούσες να πεις το πάλεψε. Ούτε αυτό έγινε όμως…

Ο Πορτογάλος τεχνικός ξεκίνησε με 3-5-2 στην ουσία. Ο Ονιεκούρου έπαιζε πολύ κοντά με τον Τικίνιο. Ο Νιγηριανός αν εξαιρέσουμε το 1ο ημίχρονο στην Ιταλία, δεν μπορώ να βρω λόγο να ξεκινήσει αντί για τον Γιώργο Μασούρας που είναι παίκτης ο οποίος μπορεί να σε πνίξει με την πίεση πουν ασκεί.

Όσον αφορά τις υπόλοιπες θέσεις, το ότι δεν υπάρχουν Μπακ φέτος, είναι γνωστό. Δεν μπορείς να ρίξεις ευθύνη σε κάτι που βγάζει μάτια από το ξεκίνημα της χρονιάς…

Είχε φόβο…

Η αλήθεια είναι ότι και πιο πάνω ανέφερα, ότι με φόβο δεν μπορείς να προχωρήσεις. Δεν θέλετε φόβο; Να βάλουμε σεβασμό. Πόσο σεβασμό αξίζει η Αταλάντα από την Φενέρμπαχτσε, τη Μίλαν, την Άρσεναλ και όσες ομάδες έχεις κάνει να μην υπάρχουν εδώ μέσα;

Η ιστορία αυτό δείχνει και δεν ξεγράφει. Όσο φοβάσαι, μόνο σε καλό δεν βγαίνει. Ακόμα μία βραδιά που με τον «σεβασμό» αποκλειστήκαμε…

Υ.Γ: Δεν θα πω «συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε…», άλλωστε αυτό κάθε χρόνο το λέμε. Θα πω απλά ότι… όσο ζω ελπίζω!