Άξιος της μοίρας του…

Ο Ολυμπιακός γνώρισε την ήττα από την Βίρτους Μπολόνια στην Ιταλία. Μία ήττα η οποία ήρθε πραγματικά στις λεπτομέρειες και σε ένα σημείο… το οποίο πονάει. Ο Ολυμπιακός ακόμα μία φορά δεν μπόρεσε σε νεκρό χρόνο να πάρει το παιχνίδι.

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΠΑΡΗΣ ΤΣΙΛΙΩΤΗΣ…

POPULAR POST

Είδαν λίγη χαρά με πρωταγωνιστή τον… Ντιφαλά!

Θα μπορούσαμε να αναλύσουμε πολλά, αλλά δεν υπάρχει λόγος. Η ομάδα δείχνει ότι όταν η μπάλα καίει δεν έχει το μυαλό να πάρει το παιχνίδι. Δεν θεωρώ ότι είναι θέμα ικανότητας παικτών. Καθαρού μυαλού ξεκάθαρα.

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

 

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Thrylos24.gr (@thrylos24_.gr)

Ας τα πάρουμε με τη σειρά…

Ο Ολυμπιακός για 35′ λεπτά είναι πάρα πολύ καλός. Σε έφτανε στο σημείο να λες πως δεν μπορεί να χάσει. Κι όμως. Αυτό που θεωρούσες για 35΄λεπτά αγώνα, ήρθαν 5΄λεπτά πάρα πολύ κακά και τα διέλυσαν όλα. Οι Πειραιώτες γνώρισαν την ήττα, κυνήγησαν στο τελευταίο δευτερόλεπτο να «κλέψουν» τη νίκη, αλλά δεν έγινε.

Οι Ιταλοί με τον Μπιάνκι να αλλάζει σε όλη τη διάρκεια του αγώνα συστήματα βρήκε το κατάλληλο πλάνο και χτύπησε για να φέρει την ανατροπή. Ξέρεις, μερικές φορές δεν μπορείς να καταλάβεις, τι είναι πιο καλό. Να χάνεις από την αρχή ενώ είσαι πραγματικά κακός, η να χάνεις από λάθη δικά σου στο τέλος, ενώ σε όλο το παιχνίδι σε γενικές γραμμές έπαιξες πολύ καλά;

Για μένα το δεύτερο ξεκάθαρα. Ο Ολυμπιακός είναι άξιος της μοίρας του πλέον. Με ρεκόρ 7-8, και να απομένει ακόμα μία αγωνιστική για το φινάλε του πρώτου γύρου στη καλύτερη να φέρει τη βαθμολογία στα ίσια με ένα 8-8. Δεν θα λέγαμε ότι έκλεισε και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ώστε να μπει στον 2ο γύρο και να διεκδικήσει μία καλύτερη θέση.

Ένας 2ος γύρος πολύ πιο δύσκολος…

Αφού έκλεισε όπως είπαμε σχεδόν την αρχή με κακό κατά τη γνώμη μου πρόσημο, πάμε να δούμε τι θα μας περιμένει. Έχουμε και τα τέσσερα παιχνίδια με τις Ισπανικές ομάδες στην έδρας τους, έχουμε την Ανατολού Εφές στη Τουρκία, έχουμε την Μπάγερν στη Γερμανία, έχουμε Παρτιζάν και Ερυθρό στη Σερβία. Δηλαδή πόσο εύκολος θα είναι ο γύρος που έχουμε;

Θα δεχθώ ότι από την αρχή όλα μας πάνε πολύ άσχημα. Από τραυματισμούς (εδώ η γκίνια έχει βαρέσει κόκκινο…), μέχρι προσθήκες γιατί το πλάνο του καλοκαιριού δεν βγήκε. Ο Σίκμα για παράδειγμα στην Ιταλία δεν έπαιξε καθόλου. Από την άλλη ο Πετρούσεφ με το καλημέρα δείχνει ότι μπαίνει στην εξίσωση του rotation. Μέσα σε όλα έχει έρθει και η προσθήκη του Μήτρου – Λόνγκ ο οποίος μετράει μέρες για να πάρει και τυπικά το Ελληνικό διαβατήριο.

Σίγουρα χρειάζεται χρόνος, αλλά υπάρχει περιθώριο; Είναι μία χρονιά η οποία εξελίσσεται πολύ περίεργα. Μία ομάδα που δεν έχει ούτε Σάσα, ούτε Σλούκα και ψάχνεται ακόμα. Ο Γουόκαπ σε έναν νέο ρόλο που δείχνει να μην μπορεί ΜΟΝΟΣ του να ανταποκριθεί ακόμα, ο Γκος που έχει βγάλει και εκείνος τραυματισμούς με συνέπεια ο Τόμας να μην μπορεί να κουβαλάει μόνος του συνεχώς και να βγάζει και κόπωση, ενώ οι Φαλ – Μιλουτίνοφ είναι ίσως μαζί με τον Πίτερς οι πιο σταθεροί στην ομάδα από την αρχή της χρονιάς. Μην ξεχάσουμε φυσικά και τον ΜακΚίσικ ο οποίος από την ώρα που γύρισε ψάχνει τα πατήματά του, ενώ ο Μπραζντέικις δείχνει να θέλει ακόμα χρόνο.

Η διαχείριση που έχει τον «σκακιστή», αλλά και πολλά ερωτήματα…

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας έχει να διαχειριστεί κάτι πρωτόγνωρο. Να έχει στη διάθεσή του 9 ξένους. Αυτό έχει ως συνέπεια να κόβει από το Ελληνικό πρωτάθλημα τους δύο σίγουρα, ενώ ο ένας θα είναι μπαλαντέρ ανάλογα και τα παιχνίδια που έχει να παίξει η ομάδα.

Ο Έλληνας τεχνικός σίγουρα δεν έχει ξανά ζήσει τη προηγούμενη διετία κάτι αντίστοιχο. Πρέπει να το διαχειριστεί και αυτό. Κάποιοι λέγαμε τα προηγούμενα χρόνια για ευχάριστο κλίμα. Τι πιστεύετε; Κάποιοι οι οποίοι δεν θα αγωνίζονται θα είναι ικανοποιημένοι; Και φυσικά δεν αναφέρομαι σε Έλληνες παίκτες που ξέρουν την ομάδα, αλλά σε ξένους οι οποίοι ήρθαν φέτος.

Η χρονιά προβλέπεται δύσκολη. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Το θέμα είναι και να μην πάει καλά να χτίσεις κάτι ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΟ για την επόμενη που να ξέρεις ότι θα επανέλθεις και θα τα πάρεις όλα. Η απόφαση στα… χέρια τους. Εμείς απλά περιμένουμε.

Υ.Γ: Το Βερολίνο προφανώς και μοιάζει με όνειρο, αλλά επειδή στο Μπάσκετ όλα είναι πιθανά δεν το ξεγράφω ακόμα. Πιστεύουμε στον Μπαρτζώκα και όσο έχουμε αυτή τη πίστη όλα είναι δυνατά…