Όταν ποζάρεις με τον Κεμάλ ανήμερα της Γενοκτονίας, δεν είσαι απλώς αφελής. Είσαι προκλητικός.

Εκτός αν είσαι παίκτης του Παναθηναϊκού, με ακριβό συμβόλαιο, παίζεις στην Ελλάδα και επιλέγεις να «τιμήσεις» τον Κεμάλ Ατατούρκ την ημέρα της μεγαλύτερης ντροπής για τον ποντιακό ελληνισμό.

Δεν είναι η πρώτη φορά. Δεν είναι «λάθος». Είναι συνειδητή στάση. Ο Οσμάν το έκανε και πέρσι. Το κάνει και φέτος. Με ύφος περήφανο, με το βλέμμα καρφωμένο πάνω από τα ερείπια της ιστορικής μνήμης. Δεν ζήτησε ποτέ συγγνώμη, δεν έδειξε ποτέ σεβασμό. Γιατί να το κάνει; Κανείς από όσους τον χειροκροτούν δεν του ζήτησε να το κάνει.

POPULAR POST

Ολυμπιακός: Αυτά ισχύουν για τη περίπτωση… Έβανς!

Και η σιωπή είναι ακόμα πιο ντροπιαστική. Πού είναι η ΚΑΕ Παναθηναϊκός; Πού είναι οι ευαίσθητοι φορείς και οι προοδευτικές φωνές που καταδικάζουν τα πάντα με ταχύτητα φωτός; Πού είναι όλοι αυτοί που κόπτονται για το «δικαίωμα στη μνήμη», όταν αυτή η μνήμη φορά υποκριτική φορεσιά;

Ξέρουμε πού είναι. Κάνουν πως δεν βλέπουν. Γιατί όταν η πρόκληση δεν έρχεται από «κακό Ολυμπιακό», αλλά από παίκτη του Παναθηναϊκού, η υποκρισία πιάνει ταβάνι. Οι ίδιοι που θα έστηναν λαϊκό δικαστήριο για παίκτη του Θρύλου, τώρα μασάνε τα λόγια τους. Ή απλώς… τρώνε το κουτόχορτο της «τουρκικής υπερηφάνειας».

Ο Τσεντί Οσμάν δεν είναι απλώς ασεβής. Είναι θρασύτατος. Και αυτοί που τον χειροκροτούν, είναι απλώς αδιόρθωτοι. Αλλά τουλάχιστον τώρα ξέρουμε. Όταν μιλάμε για μνήμη, ιστορία και αξιοπρέπεια, δεν είμαστε ίδιοι.

Ο Ολυμπιακός, για παράδειγμα, όταν εξετάστηκε η περίπτωση του Γιαζιτζί, είδε κάτι εντελώς διαφορετικό: έναν ποδοσφαιριστή που αντιλήφθηκε το περιβάλλον στο οποίο έρχεται να εργαστεί και σεβάστηκε. Κατέβασε άμεσα τις παλιές του αναρτήσεις με τον Κεμάλ και φέτος, ως παίκτης του Ολυμπιακού, δεν έκανε απολύτως καμία κίνηση, δεν υπήρξε καμία πρόκληση.

Γιατί ο Ολυμπιακός δεν κάνει εκπτώσεις στην ιστορική μνήμη. Γιατί η Θύρα 7 είχε ξεκαθαρίσει εξ αρχής: «Απαγορεύεται να υμνείται ο σφαγέας των Ελλήνων από οποιονδήποτε φορά την ερυθρόλευκη φανέλα.» Και ο παίκτης το σεβάστηκε. Το αντιλήφθηκε. Και στάθηκε στο ύψος της περίστασης.

Αντίθετα, στον Παναθηναϊκό, παίκτης ποστάρει τον Κεμάλ την πιο κρίσιμη μέρα και κανείς δεν συγκινείται. Ούτε αναρτήσεις πέφτουν. Ούτε συγγνώμες υπάρχουν. Ούτε ίχνος ντροπής.

Αυτός είναι ο καθρέφτης. Όχι των συλλόγων μόνο. Αλλά και των κοινωνιών που δημιουργούν.

Για εμάς, είναι ιερή μνήμη.

Ο Ολυμπιακός τιμά. Ο Παναθηναϊκός ανέχεται. Και ο Οσμάν προκαλεί.

Δεν είμαστε ίδιοι. Ούτε θα γίνουμε.