Ένα λουλούδι, μία εικόνα με αθλητές να τιμάνε ακόμα και μετά από 39 ολόκληρα χρόνια είναι αρκετό για να σε κάνει να καταλάβεις και να μπορέσεις να μπείς σε κλίμα, πόσο πόνο έχει προκαλέσει ακόμα και σημερα, μία απερισκεψία, με τους ένοχους ακόμα να αγνοούντε. Γράφει ο Πάρης Τσιλιώτης...

Πριν από 39 ολόκληρα χρόνια έχασαν την ζωή τους τα 21 παιδιά από την Θύρα 7. Μία μέρα που έχει αμαυρώσει όλο τον μήνα Φλεβάρη και για εμάς ο συγκεκριμένος μήνας ήταν, είναι και θα παραμείνει καταραμένος. Ένας μήνας που προκαλεί μόνο φόβο, μόνο πίκρα και δάκρυα.

Αυτό όμως που κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει είναι ακόμα και σήμερα του συγγενείς εκείνων των παιδιών. Ακόμα και σήμερα με δάκρυα στα μάτια υποδέχονται εκείνες τις μέρες. Μέρες μνήμης που δεν θα ξεχάσει κανείς. Μέρες που θα λέμε μόνο «αδέρφια ζείτε, εσείς μας οδηγείτε…».

Ακόμα και σήμερα μία μέρα μετά μπορεί να μην είχε γεμίσει το «Μελίνα Μερκούρη», όμως είδαμε με συγκίνηση την ομάδα Βόλεϊ του Θρύλου να αφήνει λουλούδι για την μνήμη εκείνων των παιδιών. Από την μία δεν υπάρχουν λόγια απ’ όλους τους αθλητές μας οι οποίοι τίμησαν και θα συνεχίσουν να τιμάνε την μνήμη εκείνων των παιδιών, αλλά από την άλλη στο μυαλό σου δεν μπορεί να ξεγραφτεί η μνήμη εκείνων των παιδιών. Μία μνήμη που σε κάνει να λες «γιατί;». Δεν υπάρχει δυστυχώς εξήγηση, ενώ οι ένοχοι δεν έχουν πληρώσει. Ακόμα και σήμερα κανείς δεν μπορεί να δώσει εξήγηση γιατί δεν έχουν πληρώσει.

Συγκίνηση, ρίγος και δάκρυα στα μάτια, όταν ακούς το κόσμο να φωνάζει για την μνήμη εκείνων των παιδιών. Δεν φύγατε ποτέ και θα συνεχίσετε να ζείτε αναμεσά μας. Ένα μικρό κείμενο, με λόγια τα οποία δεν μπορούν να δώσουν συνέχεια σε κάτι το οποίο μας θλίβει όλους.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ