Ο Σπύρος Γρομητσάρης υποκλίνεται στους σταρ που φαίνονται πρώτα σε προπονήσεις και ματς και μετά με τους ακόλουθους και τα ποσταρίσματα στα social media.

Γίνεται δικαιολογημένα πολλή συζήτηση τελευταία για τον Χάμες Ροντρίγκες και τον Μαρσέλο. Η απόκτησή τους από τον Ολυμπιακό σκόρπισε ενθουσιασμό γιατί γέμισε άπαντες με -αγωνιστική- προσδοκία. Μερικούς μήνες μετά ο πρώτος έχει πάει ενδεχομένως και καλύτερα απ’ αυτό που περιμέναμε με βάση την ανετοιμότητα με την οποία ήρθε, ο δεύτερος σε κάνει να απορείς αν είναι ο ίδιος μ’ αυτόν που θαύμαζε ο πλανήτης στη Ρεάλ Μαδρίτης.

Προφανώς και γνωρίζαμε / καταλαβαίναμε ότι ο Βραζιλιάνος που είναι και τρία χρόνια μεγαλύτερος από τον Κολομβιανό, θα έρχονταν με μεγαλύτερη δυσκολία και πιο αργά στην επιθυμητή αγωνιστική κατάσταση αφού επί μήνες κυκλοφορούσε ελεύθερος και έκανε μόνο ατομικές προπονήσεις. Άλλωστε όσοι ρωτούσαν στο Ρέντη για το πότε υπολογίζεται να είναι σε θέση να αγωνιστεί ο 34χρονος παίκτης έπαιρναν την απάντηση ότι θα χρειαστεί τουλάχιστον ένα μήνα (αρχές Οκτώβρη δηλαδή) για να είναι σε θέση να αγωνιστεί.

Και τότε, θα αναρωτηθεί κανείς, που είναι το πρόβλημα; Το πρόβλημα είναι ότι ο Μαρσέλο δεν δείχνει αυτό που θεωρούσαμε όλοι βέβαιο ότι θα δείχνει. Το brand που διαθέτει σε έκανε να αισθάνεσαι σίγουρος για τον επαγγελματισμό και για διάθεση για καθημερινές υπερβάσεις στις προπονήσεις. Προπονήσεις κάνει αλλά… Αλλά ο Μαρσέλο δείχνει να δουλεύει με… κόφτη. Δεν πάει στο επόμενο επίπεδο που θα τον φέρει κοντά στην κατάσταση του παίκτη που θαύμαζε όλος ο πλανήτης. Να γίνει ξανά 25 ή 30 ετών αποκλείεται αλλά αν μη τι άλλο, βλέποντας κανείς τον 38χρονο Βαλμπουενά να δίνει ό,τι έχει και δεν έχει, έχει απαιτήσεις από κοτζάμ Μαρσέλο. Ο πρώτος εξάλλου που θα έπρεπε να έχει απαιτήσεις από τον εαυτό του είναι ο ίδιος ο Μαρσέλο.
Η τελευταία εικόνα πάντα μένει και η δική του εικόνα τελευταία δεν είναι εκείνη που αξίζει ούτε στο βιογραφικό του αλλά και ούτε στον Ολυμπιακό που σε δύσκολους καιρούς πλήρωσε ένα υψηλότατο συμβόλαιο και έχει υψηλότατες απαιτήσεις. Αν σας έλεγα ότι ελπίζω σε καλύτερες μέρες με τον συγκεκριμένο παίκτη θα σας έλεγα ψέματα και δεν θέλω να σας πω τέτοια. Αυτό που σίγουρα θέλω να σας πω είναι ότι, τελικά, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για τίποτα και κανέναν.

Επίσης ο αληθινός σταρ φαίνεται πρώτα στις προπονήσεις και τα ματς και ύστερα εκτός γηπέδων. Αν δεν υπάρχει το πρώτο τότε το δεύτερο είναι απλά σταριλίκι και συχνά είναι φθηνό αλλά πληρωμένο πανάκριβα…

ΥΓ: Αν μπορούσα να διαλέξω παίκτες-σταρ για τον Ολυμπιακό θα τον γέμιζα με παίκτες τύπου Ινμπόμ. Για μένα αυτοί είναι οι αληθινοί σταρ. Που δίνουν κάθε φορά ό,τι έχουν και δεν έχουν και βάζουν το εμείς πάνω από το εγώ. Και με την απόδοσή τους αναγκάζουν άπαντες να ασχολούνται μαζί τους, όπως μέσω του αριθμού των ακολούθων και τα ποσταρίσματα στα στα social media. Χρήσιμα είναι αυτά αλλά έπονται, δεν προηγούνται.