Για το τι παίκτες θέλει ο Ολυμπιακός και τη νοοτροπία που πρέπει να διαθέτουν αυτοί που φορούν την ερυθρόλευκη φανέλα. Γράφει ο Κώστας Σαμοθράκης...

Λένε ότι το χρόνο δεν μπορεί να το νικήσει κανείς, αλλά ο Ματιέ Βαλμπουενά βάλθηκε να μας τρελάνει την Κυριακή το βράδυ και να ανατρέψει και αυτή τη θεωρία. Δεν είναι μόνο το γκολ με το οποίο πέτυχε και μάλιστα με κεφαλιά(!), δεν είναι η καταπληκτική πάσα που έκανε με το εξωτερικό στο ξεκίνημα της φάσης του δεύτερου γκολ για να καταλήξει η μπάλα στο Ραντζέλοβιτς.

Είναι ότι έβλεπες ένα 37αρη να τρέχει ασταμάτητα μέχρι και το τελευταίο λεπτό και να παραδίδει μαθήματα επαγγελματισμού, αλλά κα εγωισμού. Γιατί αυτό είναι το μεγάλο προσόν του Γάλλου που μπορεί να ξέρει ότι το τέλος μίας μεγάλης καριέρας πλησιάζει, αλλά αυτός δεν θέλει να το καταλάβει.

Ένας ηγέτης με όλη τη σημασία της λέξης που έστειλε το δικό του μήνυμα στον Κορμπεράν, ότι είναι εδώ και θα είναι όποτε τον χρειαστεί ο προπονητής. Και στα εύκολα, αλλά και στα δύσκολα, γιατί έτσι όπως είχε εξελιχτεί το ματς με τα Γιάννενα δεν ξέρω πως θα έβρισκε ο Ολυμπιακός τον τρόπο να φτάσει στη νίκη και να ξεκινήσει θετικά την πρεμιέρα του πρωταθλήματος.

Ο Ματιέ μας έδειξε το δρόμο, για τη νοοτροπία που θα πρέπει να έχουν οι παίκτες του Ολυμπιακού, το πάθος και την ένταση, όταν θέλεις να σταθείς σε ένα τέτοιο επίπεδο και πως θα πρέπει να σταθείς σε μια ομάδα που έχει σαν μοναδικό στόχο τη κορυφή.

Όμως ο Γάλλος έστειλε και ένα άλλο μήνυμα. Ότι ο Ολυμπιακός για να επανέλθει στα γνωστά στάνταρ και να γίνει και πάλι καλή και ελκυστική ομάδα, θέλει παίκτες αυτού του επιπέδου, με ποιότητα, κλάση που θα μπορούν στα δύσκολα να βγαίνουν μπροστά και να σε οδηγούν στις επιτυχίες. Όσο για τον Βαλμπουενά έτσι όπως τον βλέπω μην προκαλέσει σε κανέναν έκπληξη αν και στα επόμενα παιχνίδια ο Κορμπεράν τον έχει βασικό.

Μπορεί ο χρόνος να μην είναι με το μέρος του, αλλά με την εικόνα που βγάζει στο γήπεδο, όλα είναι πιθανά με αυτόν τον σπουδαίο ποδοσφαιριστή που συνεχίζει να έχει τον τρόπο να μας υπενθυμίζει ότι είναι ένας από τους καλύτερους ξένους που έχουν φορέσει την ερυθρόλευκη φανέλα. Και εδώ που τα λέμε δεν μας ενδιαφέρει τι ημερομηνία γέννησης γράφει το διαβατήριο του, αλλά το πως μπαίνει στο γήπεδο και παραδίδει μαθήματα ποδοσφαίρου και νοοτροπίας.

Όλοι θα πρέπει να υποκλιθούμε στον σπουδαίο αυτό ποδοσφαιριστή και η αποθέωση που γνώρισε μετά το τέλος του από το ματς από τον κόσμο ήταν η δικαίωση για τις ωραίες στιγμές που μας χαρίζει και μακάρι να συνεχίσει να το κάνει και στο μέλλον.