VARεθήκαμε τόση εξυγίανση…

Ο Ολυμπιακός, παρά την προσπάθεια που κατέβαλε στον αγωνιστικό χώρο του Πανθεσσαλικού, «άφησε» δύο βαθμούς, φεύγοντας λαβωμένος από τον Βόλο. Μια ισοπαλία που οι παίκτες και η αποστολή του Βόλου, πανηγύρισαν σα να αντιπροσώπευαν την ομάδα του ΠΑΟΚ, η οποία με νίκη επί του Ατρομήτου παίρνει κεφάλι στη φετινή Super League 1, αν και το πρωτάθλημα έχει ακόμα δρόμο.

Αρχικά, πολύ θα ήθελα να μιλήσω στο εν λόγω άρθρο γνώμης για μπάλα και ποδόσφαιρο, για λάθη των παικτών μας ή όμορφες ενέργειες. Λάθη του προπονητή ή εύστοχες κινήσεις του. Όμως, αυτό δεν καθίσταται δυνατό. Και ο λόγος είναι πως στον Βόλο ΔΕΝ είδαμε αγώνα ποδοσφαίρου.

Στο μυαλό το δικό μου και των περισσότερων από μας, ποδόσφαιρο είναι ένας αγώνας, στον οποίο αγωνίζονται επί ίσοις όροις δύο ομάδες, με νικήτρια τη μία, ή αν και οι δύο αγωνιστούν ισάξια, να μοιραστούν το βαθμό. Όμως, στον αγώνα του Πανθεσσαλικού, κανείς δεν είδε, ή μάλλον ΟΛΗ Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΔΕ και ΣΙΧΑΘΗΚΕ, κάτι που δεν ήταν ποδόσφαιρο.

Λένε πως η τεχνολογία ήρθε για να βοηθήσει, όταν όμως τις αποφάσεις συνεχίζουν και τις παίρνουν άνθρωποι, επηρεασμένοι άνωθεν, τότε τι υπάρχει, τι δεν υπάρχει, το ίδιο και το αυτό.

Ειλικρινά δεν θέλω να ασχοληθώ με ποδόσφαιρο. Δε γίνεται, θα αδικήσω και δε θα φανώ σωστός. Αρκετοί ίσως συμφωνείτε.

Οι «ερυθρόλευκοι» είχαν ευκαιρίες, είχαν δοκάρια, είχαν και φάσεις στις οποίες αδικήθηκαν όπως το πέναλτι σε Μπα και Ελ Αραμπί, το ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΟ οφσάιντ σε Σουντανί. Απορίας άξιο όμως είναι πως σε όλες τις φάσεις, χρησιμοποιήθηκε το VAR. Όμως, για κάποιον παράξενο λόγο, η δικαιοσύνη δεν ήρθε και το παιχνίδι συνεχίστηκε.

Αλλιώς θα μιλούσαμε εάν στο πρώτο ημίχρονο προηγούμασταν με 0-1 για παράδειγμα, ή αν το τελικό σκορ έφτανε τα 2 ή 3 γκολ υπέρ της ομάδας μας, κι αλλιώς τώρα.

Οι τραυματισμοί στο πρώτο μέρος ήταν το κερασάκι στην -μάλλον- πικρή τούρτα του Ολυμπιακού, με τον Πέδρο Μαρτίνς να ΑΝΑΓΚΑΖΕΤΑΙ να πραγματοποιήσει δύο αλλαγές, αναγκαστικά. Τουλάχιστον εύχομαι ο Μπρούνο και ο Σουντανί να είναι καλά και να επιστρέψουν σύντομα σε αγωνιστικούς ρυθμούς.

Άξιο απορίας είναι οι πανηγυρισμοί των γηπεδούχων, μετά το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή Φωτιά. Ήταν επειδή κατάφεραν να πάρουν ΕΝΑΝ βαθμό από τον Ολυμπιακό; Εξυπηρετούσαν συμφέροντα από ομάδα Θεσσαλονίκης; Η δικαιοσύνη και οι αρμόδιοι ας αναρωτηθούν κι ας αποφανθούν. Περίεργο πάντως και εύλογο απορίας…

Το μοναδικό γεγονός που με χαροποίησε, είναι που είδα τον Λάζαρο υγιή στο χορτάρι να δίνει τη μάχη του, με τη φανέλα του Ολυμπιακού. Πρόκειται για έναν παίκτη-κόσμημα για τα Ελληνικά γήπεδα και γύρισε. Είναι εδώ…