Όταν δεν τον «σκοτώνεις» εξ αρχής…

Το παιχνίδι του Ολυμπιακού με την Κηφισιά είχε ξεκάθαρη ανάγνωση. Από τα πρώτα λεπτά φαινόταν ότι αν οι «ερυθρόλευκοι» δεν έβρισκαν γρήγορο γκολ, η βραδιά θα γινόταν δύσκολη. Και αυτό ακριβώς συνέβη. Όχι λόγω κάποιας ποδοσφαιρικής υπεροχής των φιλοξενούμενων, αλλά λόγω της αδυναμίας των Πειραιωτών να εκτελέσουν σωστά.

Η Κηφισιά δεν έκρυψε τις προθέσεις της. Έπαιξε χαμηλά, έσπασε τον ρυθμό και αξιοποίησε κάθε δευτερόλεπτο. Σε αντίθεση με άλλα παιχνίδια της, όπου επιχείρησε αντεπιθέσεις, στο Φάληρο επένδυσε αποκλειστικά στη διαχείριση χρόνου. Αυτό από μόνο του δεν αρκεί για να πάρεις αποτέλεσμα. Χρειάζεται και ο αντίπαλος να σε βοηθήσει. Και ο Ολυμπιακός το έκανε.

Οι τελικές προσπάθειες των γηπεδούχων στερήθηκαν φαντασίας και καθαρού μυαλού. Οι περισσότερες κατέληξαν είτε πάνω στον τερματοφύλακα είτε εκτός στόχου. Ο Ραμίρες αναδείχθηκε κομβικός, αλλά χωρίς να χρειαστεί υπερβάσεις. Όταν ο αντίπαλος «σημαδεύει» συνεχώς τον τερματοφύλακα, η δουλειά του γίνεται ευκολότερη.

Ακόμη και στα τελευταία λεπτά, όταν το παιχνίδι έμπαινε σε συνθήκες… χάους, ο Ολυμπιακός δεν βρήκε λύσεις. Δεν υπήρξε καθαρή ευκαιρία, ούτε φάση που να μυρίζει γκολ. Αυτό είναι το πιο ανησυχητικό στοιχείο. Όχι οι καθυστερήσεις, ούτε οι διαμαρτυρίες, αλλά η αδυναμία παραγωγής ποδοσφαίρου σε κρίσιμο χρόνο.

Το μοτίβο θυμίζει έντονα το παιχνίδι με τον Άρη. Δύο ματς, ίδια προβλήματα, ίδιο αποτέλεσμα ως προς την ουσία. Και στις δύο περιπτώσεις, οι «ερυθρόλευκοι» δεν έκαναν όσα έπρεπε όταν είχαν τον έλεγχο.

Η σεζόν είναι μεγάλη και τέτοιες απώλειες δεν καθορίζουν τίτλους. Καθορίζουν όμως συμπεράσματα. Ο Μεντιλίμπαρ γνωρίζει ότι τα εκτός έδρας παιχνίδια που έρχονται απαιτούν αποτελεσματικότητα. Σε γήπεδα όπως το Περιστέρι και η Τρίπολη, δεν αρκεί να παίζεις καλύτερα. Πρέπει να σκοράρεις.

Αν ο Ολυμπιακός βελτιώσει άμεσα τα τελειώματά του, αυτή η ισοπαλία θα μείνει απλώς μια υποσημείωση. Αν όχι, θα επιστρέφει συνεχώς ως προειδοποίηση.