Ολυμπιακός Β’: Ένστικτο, πειραματισμός και μια ομάδα που χτίζεται με σκέψη

Ο Ζουγλής είναι από εκείνους τους παίκτες που σε κάνουν να σηκώνεις το βλέμμα από το μπλοκάκι. Παίζει έξω από τα συνηθισμένα. Επιμένει στο ένας με έναν, δεν φοβάται το ρίσκο, παίζει με ένστικτο και όχι με εγχειρίδιο. Υπάρχει κάτι στο παιχνίδι του που σε πάει πίσω, σε μια άλλη εποχή. Σε εκείνο το ελληνικό εξτρέμ που δεν ζητούσε άδεια για να κάνει φάση. Αν θες σημείο αναφοράς, ναι: θυμίζει Μποτίνο. Όχι ως σύγκριση καριέρας, αλλά ως αίσθηση παιχνιδιού. Και αυτό δεν είναι λίγο.

Ο Αλβάρο Ρούμπιο δείχνει ότι βλέπει την ομάδα ως εργαστήριο. Δεν φοβάται να μετακινήσει παίκτες, να τους βγάλει από τη ζώνη άνεσής τους. Η επιλογή να φέρει τον Πνευμονίδη στον άξονα, πίσω από τον φορ, δεν ήταν τυχαία. Ως «δεκάρι» έχει χώρο να σκεφτεί, να διαβάσει και να εκτελέσει. Το γκολ του ήρθε ακριβώς από αυτή τη λογική: σωστή θέση, καθαρό μυαλό, τελείωμα χωρίς βιασύνη.

Στη μεσαία γραμμή υπήρχε λειτουργία. Ο Λιατσικούρας κράτησε μέτρα και ρυθμό, ενώ δίπλα του ο Φίλης, ψηλός, στιβαρός, με σαφή ρόλο, έδειξε ότι μπορεί να γίνει παίκτης άξονας. Αν συνεχίσει έτσι, μιλάμε για χαφ που αργά ή γρήγορα θα κοιτάξει προς τα πάνω.

Αμυντικά, το σύνολο θέλει χρόνο, όμως τα κομμάτια υπάρχουν. Ο Μαρτίνης ξεχώρισε στο αριστερό άκρο για την ένταση και την αυτοπεποίθησή του, στοιχεία που δεν βρίσκεις εύκολα. Ο Κουράκλης κινήθηκε σταθερά, αλλά το γκολ στο πρώτο λεπτό είναι μια υπενθύμιση ότι τα λάθη εδώ μετρούν διπλά. Ο Κουτσογούλας έχει ξεκάθαρα ξεπεράσει το επίπεδο της κατηγορίας. Στο κέντρο της άμυνας, Τανούλης και Γκοτζαμανίδης έπαιξαν με δύναμη και σωστές τοποθετήσεις, δίνοντας σιγουριά.

Ο Κεϊτά, αντίθετα, συνεχίζει να ψάχνεται. Οι προσδοκίες ήταν μεγάλες, αλλά μέχρι τώρα δεν μεταφράζονται σε πράξεις. Και στο ποδόσφαιρο, αυτό φαίνεται.

Το γενικό συμπέρασμα είναι απλό: υπάρχει υλικό, υπάρχει δουλειά και υπάρχει κατεύθυνση. Ο Ολυμπιακός Β’ δεν είναι έτοιμος, αλλά δείχνει ότι χτίζεται με σκέψη. Και για μια δεύτερη ομάδα, αυτό είναι το πιο σημαντικό στοίχημα.