Ολυμπιακός, ο Θρύλος: Η έλευση Μεντιλίμπαρ που άλλαξε τα δεδομένα (video)

Διαβάστε αναλυτικά όσα είπε ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ στο ντοκιμαντέρ της ΠΑΕ Ολυμπιακός, «Ολυμπιακός, ο Θρύλος», για την κατάκτηση των δύο ευρωπαϊκών τροπαίων:

«Αποφάσισα να έρθω στον Ολυμπιακό σε χρόνο μηδέν»

Για τον ερχομό του στον Ολυμπιακό: «Όλα πέρασαν πολύ γρήγορα, έγιναν στιγμιαία. Συνήθως έχω περισσότερο χρόνο για να σκεφτώ, αλλά όταν με πλησίασαν μου είπαν ότι έπρεπε ν’ απαντήσω εκείνη την μέρα. Έτσι, δεν είχα πολύ χρόνο σκεφτώ. Ήταν στιγμιαίο και σε χρόνο μηδέν αποφασίσαμε να έρθουμε. Είμαι ένας προπονητής που έχει αλλάξει ελάχιστα και εννοώ από τότε που άρχισα να προπονώ. Νομίζω ότι είμαι ένας τύπος που είναι καλός για τον παίκτη, τα πηγαίνω καλά μαζί του και καταλαβαίνω τον παίκτη. Και πιστεύω ότι με τον ίδιο τρόπο με υποστηρίζει και ο παίκτης. Είμαι πεπεισμένος ότι αυτοί που κερδίζουν τα παιχνίδια είναι οι παίκτες. Όχι εγώ, ο προπονητής. Μπορώ να τους καθοδηγήσω, να τους δώσω κατευθύνσεις αλλά αυτό είναι όλο. Εδώ τελειώνει. Μόλις μπουν στο γήπεδο είναι αυτοί που θα παίξουν και αυτοί που θα κερδίσουν ή θα χάσουν τους αγώνες».

Για το ματς με τη Φερεντσβάρος στο Conference: «Η αλήθεια είναι πως δεν παίξαμε έναν σπουδαίο αγώνα. Μερικές φορές σε βοηθάει να παίξεις καλύτερα στο μέλλον όταν κερδίζεις ακόμη και αν δεν παίζεις καλά. Δεν παίξαμε υπέροχα αλλά το αποτέλεσμα μας έδωσε την αυτοπεποίθηση ότι μπορούμε να συνεχίσουμε να πετυχαίνουμε και να συνεχίσουμε να κάνουμε τα πράγματα που απαιτεί ο Πρόεδρος από εμάς, και νομίζω ότι αυτό μας βοήθησε πολύ».

Για την ήττα 1-4 από τη Μακάμπι: «Το αποτέλεσμα ήταν φρικτό. Ο τρόπος που παίξαμε δεν ήταν τόσο κακός, νομίζω ότι δεν έκαναν πολλά σουτ και παρ’ όλα αυτά, πέτυχαν πολλά γκολ. Πέτυχαν 4 γκολ αλλά δεν νομίζω ότι έκαναν τόσο πολλά για να μας κάνουν να χάσουμε με αυτό το το σκορ».

«Σκεφτόμουν ότι θα μπορούσαμε να προκριθούμε…»

Για την επική ανατροπή με τη Μακάμπι και το 1-6: «Λοιπόν, κατά την διάρκεια του διαλείμματος αρχίζεις να σκέφτεσαι ότι θα μπορούσες να περάσεις. Αλλά με το παιχνίδι των πλέι οφ να είναι ισόπαλο αρχίζεις να σκέφτεσαι περισσότερο το «μην τους αφήσεις να σκοράρουν». Και τελικά σκόραραν, σημείωσαν ένα γκολ. Είχα την αυτοπεποίθηση ότι η ομάδα έπαιζε πολύ καλά και σκεφτόμουν ότι θα μπορούσαμε να προκριθούμε και θα μπορούσαμε να πετύχουμε ένα γκολ (σ.σ. στην παράταση), ότι θα μπορούσαμε να κερδίσουμε τα πλέι οφ χωρίς να πάμε στα πέναλτι. Ένας καλός ποδοσφαιριστής μπορεί να κερδίσει έναν αγώνα ανά πάσα στιγμή. Ήταν μια βόμβα. Νομίζω ότι κάτι τέτοιο δεν είχε ξανασυμβεί ποτέ στην Ευρώπη. Μια ομάδα που να χάνει στην έδρα της με τρία γκολ διαφορά και στη συνέχεια να επιβιώνει στα πλέι οφ. Αυτό αποδεικνύει στον παίκτη ότι υπάρχει πάντα μια πιθανότητα».

Για το στυλ ποδοσφαίρου που παίζουν οι ομάδες του και τους τερματοφύλακες: «Έχω μια ιδέα και την έχω από τότε που άρχισα να προπονώ πριν από 30 χρόνια. Την ιδέα που υψηλού πρέσινγκ, του παιχνιδιού στην απέναντι πλευρά, του παιχνιδιού απ’ έξω, της δημιουργίας πολλών σεντρών. Και αυτή η ιδέα δεν έχει αλλάξει εδώ και 30 χρόνια. Στις μέρες μας το ποδόσφαιρο έχει να κάνει με το να θέλεις να ξεκινάς το παιχνίδι από το τέρμα να ρισκάρεις πολύ συχνά κατά την διάρκεια των πασών, ακόμη και στον ίδιο σου τον τερματοφύλακα ώστε όταν σου κλέψουν την μπάλα, να είσαι κοντά στο κουτί. Και αν το κάνεις σωστά, τότε είναι τέλειο, όλα πάνε τέλεια, αλλά αν διστάζεις, κάθε δισταγμός δημιουργεί όλο και περισσότερα λάθη και είναι πολύ δύσκολο να επανέλθεις από αυτό.

Δεν μετράω καν τους τερματοφύλακες όταν προπονούμαστε. Μετράω πάντα μόνο τους παίκτες του γηπέδου. Οι τερματοφύλακες όταν τους χρειάζομαι, σφυρίζω, παίρνω δύο τερματοφύλακες να έρθουν και αυτό είναι όλο, τίποτα άλλο. Δεν δίνω μεγάλη προσοχή στους τερματοφύλακες. Ναι, είναι αλήθεια, λοιπόν δεν είναι απολύτως αληθές, γιατί πραγματικά με ενοχλεί όταν δεν την αρπάζουν, πραγματικά με ενοχλεί όταν απομακρύνουν την μπάλα. Πραγματικά με ενοχλεί αν δεν βγαίνουν όταν έχεις κάποιον με ύψος 1.90μ. Αυτά τα πράγματα με ενοχλούν, όλοι μιλάνε πάντα για μεγάλους τερματοφύλακες και μετά λέω στους προπονητές τερματοφυλάκων «ποιο είναι το νόημα αν δεν βγαίνει από τη γραμμή του τέρματος». Δεν έχει σημασία αν είναι μεγάλος ή μικρός. Οπότε αυτά είναι πράγματα που, είπα πριν ότι δεν ασχολούμαι με τους τερματοφύλακες αλλά ασχολούμαι στα στραβά, συνήθως όχι για, αν αποκρούει πέναλτι, λοιπόν αυτό υποτίθεται ότι πρέπει να κάνει, να αποκρούει το πέναλτι.

Όταν παίζεις μόνο έναν αγώνα πρέπει να κερδίσεις. Είτε τα πας άσχημα είτε καλά, πρέπει να παίρνεις ρίσκα. Στα πλέι οφ δεν χρειάζεται να πάρεις πολλά ρίσκα. Και έτσι ήταν. Αλλά η χαρά του παιχνιδιού είναι κάτι που δεν θέλω να χάσω, και έτσι ξεκινήσαμε».

Για το την πρόκριση επί της Φενέρμπαχτσε στην Πόλη και το πως «παρακολουθεί» τις διαδικασίες των πέναλτι:

«Μερικές φορές οι παίκτες προτιμούν να παίζουν σε μια τέτοια ατμόσφαιρα παρά σε μια ψυχρή ατμόσφαιρα που δεν σε κάνει να νιώθεις τίποτα. Όταν πραγματικά σου επιτίθενται για οποιονδήποτε λόγο τότε είσαι περισσότερο μέσα στο παιχνίδι. Όταν δεχθήκαμε το γκολ οι παίκτες είχαν το ψυχικό σθένος να πουν «ας συνεχίσουμε και ας προσπαθήσουμε να διατηρήσουμε το σκορ ή να προσπαθήσουμε να πάρουμε την ισοπαλία». Όχι απλά να σκεφτούνε: «Ωχ, τι μας έκαναν, ας μείνουμε πίσω». Υπό αυτή την έννοια ο παίκτης έχει αυτό το ψυχικό σθένος που μπορείς να τους το πεις αλλά στο τέλος της ημέρας αν δεν το βρουν οι ίδιοι δεν έχει καμία αξία. Διαλέγω ένα σημείο. Θα μπορούσε να είναι κάποιος στο πλήθος ή ένα αντικείμενο ή κάτι άλλο. Διαλέγω ένα σταθερό σημείο και συνήθως μια παρτίδα πέναλτι κατά την διάρκεια των πέντε πέναλτι κοιτάζω σε αυτό το σταθερό σημείο. Ή αυτό το άτομο ή ένα πρόσωπο ή ένα αντικείμενο ή οτιδήποτε άλλο».

«Μήπως θα μπορούσαμε να κάνουμε το ίδιο;»

Για την κατάκτηση του Youth League από τον Ολυμπιακό: «Το πρωτάθλημα Νέων κερδίζουν όσοι συνδέονται με τις μεγάλες ομάδες της Ευρώπης. Οι Άγγλοι, κάποιοι Γάλλοι, κάποιοι Ισπανοί, από τα μεγάλα πρωταθλήματα ας πούμε, σωστά; Και αποδεικνύεται πως από το ελληνικό πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός του πρωταθλήματος Νέων έχει κερδίσει όλους αυτούς τους παίκτες σωστά; Οπότε λες «τι στην ευχή, μήπως θα μπορούσαμε να κάνουμε το ίδιο;»

Για το «διπλό» στο Μπέρμιγχαμ επί της Άστον Βίλα: «Ήμουν απόλυτα πεπεισμένος ότι θα κερδίζαμε εκεί. Ότι θα έχουμε ένα σπουδαίο αγώνα εκεί. Γιατί; Επειδή νομίζω ότι το αγγλικό ποδόσφαιρο ταιριάζει καλά με το στυλ ποδοσφαίρου που θέλω να παίζω».

Για τον Αγιούμπ Ελ Κααμπί: «Δεν νομίζω ότι είχα ποτέ άλλον επιθετικό με τόση αποτελεσματικότητα μπροστά από το τέρμα. Και φυσικά αυτό μας δίνει ζωή, σωστά; Η ομάδα πιστεύει σε αυτό που κάνει, πιστεύει στον παίκτη που έχει μπροστά της. Ξέρουν ότι αν έχει δύο επαφές, τουλάχιστον, μια φορά σκοράρει. Αυτό είναι πολύ καλό για όλους τους, και αυτό μας βοήθησε πολύ».

Για τη ρεβάνς με την Αστον Βίλα στον ημιτελικό του Conference: «Ήμουν πιο νευρικός. Επειδή νομίζεις ότι είναι στην παλάμη του χεριού σου και φαίνεται ότι μπορούν να στο πάρουν. Κατά την διάρκεια του πρώτου αγώνα δεν είναι στην παλάμη σου, είναι το αντίθετο, πρέπει να πας να το πάρεις. Αλλά είναι απλά εκεί, αυτό είναι όλο. Και ίσως εξαιτίας αυτού να βγαίνεις σαν: «Ας δούμε αν μπορούμε να το φτάσουμε πριν από αυτούς». Αλλά όταν το έχεις ήδη αρχίζεις να σκέφτεσαι «Και αν μου το πάρουν;» Τότε είναι που πραγματικά αγχώνεσαι. Αλλά, εντάξει με την αίσθηση ότι είμαστε έτοιμοι να παίξουμε έναν τελικό. Όχι ως το φαβορί αλλά και ούτε με μειονεκτήματα. Απλά λέγοντας “ο καθένας από εμάς θα βγει με 50% πιθανότητες».

«Ήταν τρελό, άνθρωποι παντού…»

Για τον ιστορικό τελικό της OPAP Arena κόντρα στη Φιορεντίνα: «Ήταν τρελό. Άνθρωποι παντού, σε κάθε γωνιά. Νομίζω ότι στο πρώτο ημίχρονο ήταν καλύτεροι από εμάς. Όμως αυτοί οι αγώνες αφορούν τον ανταγωνισμό. Δεν σημαίνει πως αυτός που παίζει καλύτερα θα κερδίσει. Είναι αυτό που λέω στους παίκτες, “όταν φτάσετε σε μια απόσταση όπου μπορείτε να περάσετε, βάλτε την μπάλα στο κουτί γιατί τα πράγματα συμβαίνουν στο κουτί”».

Για την πορεία του από ένα χωριό 3.000 κατοίκων, στην κατάκτηση ευρωπαϊκών τροπαίων: «Είμαι προπονητής 30 χρόνια, προέρχομαι από ένα χωριό 3.000 κατοίκων οπότε είμαι ένας από αυτούς. Αλλά μόλις κερδίσεις το Γιουρόπα Λιγκ και τώρα κερδίζεις και το Κόνφερενς δεν είσαι πλέον ένας ακόμη. Τώρα τα αγόρια σε κοιτάζουν σαν να λένε “κοίτα αυτός είναι ο Μεντιλίμπαρ».