Ολυμπιακός: Γιατί να φτάσει στο τελευταίο σουτ;
Η ήττα του Ολυμπιακού από την Αρμάνι δεν κρίθηκε στο τελευταίο σουτ, αλλά σε δύο κακά ξεκινήματα που πλήγωσαν σοβαρά το πλάνο των Πειραιωτών.
Το ταξίδι του Ολυμπιακού στο Μιλάνο έκρυψε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά μαθήματα της φετινής EuroLeague. Τποτα δεν θεωρείται δεδομένο και κάθε βράδυ δείχνει ένα τελείως διαφορετικό πρόσωπο. Οι «ερυθρόλευκοι», λίγες ώρες μετά την εξαιρετική παράσταση απέναντι στη Ζάλγκιρις, βρέθηκαν μπροστά σε μια εντελώς αντίθετη πραγματικότητα. Η Αρμάνι τους πίεσε ασταμάτητα, τους μπλόκαρε στα κρίσιμα κομμάτια του ρυθμού και τελικά τους οδήγησε σε μία ήττα που ήρθε μεν στον πόντο, αλλά είχε χτιστεί πολύ νωρίτερα.
Το σημείο που συζητήθηκε περισσότερο αφορά το τελευταίο σουτ. Η αλήθεια όμως είναι άλλη. Το παιχνίδι ξέφυγε στον Ολυμπιακό στα σημεία όπου όφειλε να έχει σταθερότητα. Το ξεκίνημα και των δύο ημιχρόνων έφερε νευρικότητα, χαμένες επιθέσεις, αργές αντιδράσεις και λάθος επιλογές. Η Αρμάνι, παρότι «πληγωμένη» από απουσίες, άρπαξε την ευκαιρία να επιβληθεί με δύναμη και σκληράδα, μετατρέποντας το παιχνίδι σε μάχη σώμα με σώμα.
Παράλληλα, οι Πειραιώτες αντιμετώπισαν ένα σοβαρό πρόβλημα στη δημιουργία. Με τους Έβανς και Ντιλικίνα εκτός, το βάρος έπεσε εξ ολοκλήρου στον Τόμας Γουόκαπ. Οι Ιταλοί τον σημάδεψαν σε όλο το γήπεδο. Κόβοντας τις λύσεις του και αναγκάζοντας την επίθεση του Ολυμπιακού να βασίζεται σε ατομικές στιγμές. Το «κόντεμα» του rotation στη θέση του πλέι μέικερ έκανε το έργο της ομάδας ακόμη δυσκολότερο.
Και κάτι ακόμη πιο σημαντικό, κανείς δεν κερδίζει μια διοργάνωση τέτοιας έντασης από τον Νοέμβριο. Η πίεση, η γκρίνια και τα απόλυτα συμπεράσματα μετά από μία ήττα στον πόντο αγγίζουν συχνά τα όρια της υπερβολής. Ο Ολυμπιακός έδειξε ξανά ότι μπορεί να αντιδράσει, να διαχειριστεί δύσκολες καταστάσεις και να κόψει δρόμο όταν διορθώσει τους μικρούς «κραδασμούς» που τον μπλοκάρουν σε παιχνίδια που θεωρητικά ελέγχει.
Η εικόνα στο Μιλάνο δεν έκρυψε μόνο τα λάθη, αλλά και τα θετικά στοιχεία, όπως η επιμονή στο τέλος και η διάθεση για μάχη μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Το ζητούμενο πλέον είναι η επιστροφή στην ισορροπία και η σταθερή έναρξη των ημιχρόνων, για να μη φτάνει ξανά η ομάδα στο χείλος της «κλοπής».