Ο Ζιοβάνι στα μάτια ενός παιδιού

Ήταν το μακρινό πλέον 2002. Έγινε μακρινό αρκετά τώρα που το σκέφτομαι μιας και έχουν περάσει 18 ολόκληρα χρόνια. Εγώ, ένας πιτσιρικάς άρρωστος Ολυμπιακός αλλά και άρρωστος με το είδωλο των ολυμπιακών πιτσιρικάδων της εποχής τον Ζιοβάνι δεν είχα πάει ακόμα στο γήπεδο.. είχα φτάσει αισίως τα 10 χρόνια ζωής και σε αυτά είχα την σωστή κατεύθυνση από τον πατέρα μου να μεγαλώσω ΟΛΥΜΠΙΑΚΑ.

  Γενήθηκα και μεγάλωσα σε  μια περιοχή που η πρόσβαση στην Αθήνα και το ΟΑΚΑ που τότε χρησιμοποιήσαμε σαν έδρα ήταν κάπως απόμακρη, σε ένα χωριό των Σερρών. Δύσκολες περιοχές για να είσαι Ολυμπιακός. Αν με ρωτούσε κάποιος  εκείνη την στιγμή τι ήθελα περισσότερο; Μα φυσικά να δω την ερυθρόλευκη ριγωτή από κοντά. Να μυσίσω γήπεδο και να ακούσω φωνές. Να δω την αρμάδα του Τζόλε και της καψούρας μου με το ημίμακρο μαλλί και το «βαρετό»! τζόκινγκ τον Ζιοβάνι.

POPULAR POST

ΘΥΡΑ 7: «Δεν υπάρχουν αρχηγοί αλλά Ολυμπιακοί – Αδέρφια είμαστε μαζί σας»

Ξημέρωνε η μέρα που η ομάδα θα ερχόταν  στη Θεσσαλονίκη για να παίξει τον ημιτελικό κυπέλλου με τον Ηρακλή στον επαναληπτικό του 3-2 στο ΟΑΚΑ. Ξαφνικά γυρνώντας από το σχολείο μου λέει ο πατέρας μου πως πρέπει να πάμε Θεσσαλονίκη επειγόντος μαζί με τον θείο μου για κάτι δουλειές. Από μέσα μου λέω λες; Πάντα το είχα σαν ελπίδα από μέσα μου πως θα συμβεί. Στο δρόμο σαν πιτσιρικάς που ήμουν ξεχάστηκα. Φτάνοντας στο κέντρο της πόλης έβλεπα τι «γριές» να ανηφορίζουν  για το γήπεδο. Πετάγομαι και λέω στον πατέρα μου, ποτε θα πάμε και εμείς; Μεταξύ μας από μέσα μου ήμουν σίγουρος. Παρκάρουμε κατεβαίνουμε από το αμάξι, με παίρνει  από το χέρι και μου λέει πάμε. Λέω που ρε πατέρα; Μου κλίνει το μάτι και μου λέει ώρα να δεις την ομάδας μας από κοντά και τον Ζιοβάνι.

Αυτό ήταν. Τρελάθηκα. Αφού μου έκανε τις συστάσεις ότι δεν θα πρέπει ν φωνάζω γιατί θα πηγαίναμε στα επίσημα όπου θα ήταν ο κόσμος των γηπεδούχων και αφού περάσαμε την διαδικασία του ελέγχου από τους αστυνομικούς πριν το γήπεδο μπήκαμε μέσα. Το μάτι κατευθείαν στο πέταλο που ήταν οι δικοί μας. Με συνθήματα καπνογόνα κλπ να μου κάνουν τις στιγμές τόσο δυνατές που νομίζω πως δεν θα τις ξεχάσω ποτε. Εκεί που το βλέμμα μου άρχισε να τριγυρνάει στον αγωνιστικό χώρο και στις κερκίδες ξαφνικά μπήκε μέσα η ομάδα. Ο Τζόλε, ο Αλεξανδρής, ο Γιαννακόπουλος, ο Καρεμπέ και τελευταίος ένα τύπος ψηλός με ημίμακρο μαλλί.. λέω αυτός είναι.. ο Ζιοβάνι. Για την ιστορία το ματς έχει τελειώσει 0-3 και ο Ολυμπιακός πέρασε στον τελικό. Όμως γιατί ανέφερα όλα αυτά ;

Σήμερα ο Ζιοβάνι έχει γενέθλια. Ο Ζιοβάνι αποτελεί μεταγραφή σταθμό στις εποχές Κόκκαλη. Αποτελεί παίχτη κοινής αποδοχής.

Για εμάς τους σχεδόν 30αριδες και κάτι λιγότερο η κάτι περισσότερο ήταν όμως κάτι παραπάνω. Το άγγιγμα της μπάλας, οι ντρίπλες, τα γκολ, το βαριεστημένο τρέξιμο.. το ότι κανείς αντίπαλος δεν του έπαιρνε το τόπι. Τα κρίσιμα γκολ, οι στιγμές μαγίας και άλλα πολλά ακόμα τον έκαναν στα ματια του τότε 7χρονου Θεό. Αν αναλογιστούμε πως δεν υπήρχε το Ίντερνετ για να δούμε ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο ο Ζιοβάνι τότε στα ματια των πιτσιρικάδων Ολυμπιακών ήταν ότι για τώρα ο Μέσι.

Μου φενεται παράξενο σε συζητήσεις με τους τωρινούς 20αριδες και 15αριδες Ολυμπιακούς που δεν τον έχουν ζήσει και προσπαθώ να βρω λέξεις να περιγράψω τι σήμαινε για μας αυτή η ποδοσφαιρική θεότητα που είχαμε στο μυαλό μας.

Μεγάλονοντας και αντιλαμβάνοντας πλέον τα χρήματα που ξοδεύτηκαν αλλά και τη κάριερα που έκανε, πλέον καταλαβαίνω το απόλυτο μέγεθος εκείνης της μεταγραφής. Παίχτης που έπαιζε βασικός στην Μπαρτσελόνα με κάποιον Ριβάλντο και ήταν στην αποστολή του παγκόσμιου στη Γαλλία ακόμα και αν είχε ελάχιστη συμμετοχή το 1998.

Για να δώσω ακριβός όσο μπορώ το μέγεθος του θα πω το εξής. Υπάρχουν φίλαθλοι του Ολυμπιακού στην ηλικία μου, η κοντά σε αυτή που έγιναν Ολυμπιακοί μόνο  για αυτόν.

Ο Ζιοβάνι δεν ήταν απλά ένα όνομα. Ήταν το τακουνάκι που έδινε πάρε βάλε στον Τζόλε, ήταν το γκολ στον Ηρακλή πίσω από το κέντρο, ήταν το τελείωμα για το 1-4 στη Λεωφόρο όπου αν δεις την φάση είναι σαν να βγάζει βόλτα τον σκύλο του, ήταν τα τα  γκολ με τη Ρεάλ στο ΟΑΚΑ, ήταν η συγχώρεση στο δρεπάνι Σέμο (που μεταξύ μας αν δεν τον χτυπούσε δεν θα τον απολαμβάναμε για τόσα χρόνια στην Ελλάδα), ήταν το γκολ στον Μοντραγκόν στη Ριζούπολη στο 3-0, ήταν αυτό το (οοο) από 60000 κόσμο στο ΟΑΚΑ στην μαγική ενέργεια με τη Μόλντε που τσιμπάει τη μπάλα ανάμεσα από δύο και όπως αυτή πάει να προσγειωθεί να την εκτελεί στην γωνία και αυτή να βγαίνει λίγο αουτ, ήταν το τσίμπημα της μπάλας μπροστά από τον Γκούμα που ακόμα τον ψάχνει, ήταν η ασίστ στον Τζόλε το 2001 που κρατάει την μπάλα  ανάμεσα από τρεις και τον βγάζει τετ-α-τετ με τον πράσινο τότε Νίκοπολιδη, ήταν το γκολ κόντρα στον ΠΑΟΚ με το σκαψίματακι στο ΟΑΚΑ και αλλά τόσα που δεν θα ξεχάσω ποτέ.

Για αυτό όταν μας ακούτε εμάς τους περίπου τριαντάρηδες να λέμε ότι ο Ζιοβάνι ήταν ο καλύτερος ποδοσφαιριστής που πάτησε το πόδι του σε τούτο δω τον τόπο να μην ξαφνιάζεστε. Μια απλή βόλτα στο YouTube  θα σας το αποδείξει.

ΜΑΓΕ να είσαι γέρος και δυνατός.

Ευχαριστώ για τον ατελείωτο ποδοσφαιρικό οργασμό που πρόσφερες στα μάτια μου. Ένας μάγος που γεννήθηκε στον Πειραιά και αγαπήθηκε όσο κανείς άλλος!

Χρόνια πολλά! Οι οπαδοί της ομάδας σου σε έχουμε στην καρδιά μας.

Υ.Γ.Ένας πιτσιρικάς που στα ματια του άγγιζες την τελειότητα και κοιμόταν με τις φανέλες σου.