Γιατί οι άντρες έχουν τελικά «κακό όνομα» στο dating;

Τα Dating Apps έχουν γίνει ο βασικός τρόπος νέων γνωριμιών. Το πρόβλημα εδώ έγκειται στο ότι πάνω από το 62% των χρηστών είναι άντρες, πράγμα που δημιουργεί υπερπροσφορά και σκληρό ανταγωνισμό. Οι γυναίκες, αντίθετα, κατακλύζονται από επιλογές, κάτι που τους δίνει την ευχέρεια να είναι πιο «αυστηρές» και να έχουν υψηλότερες προσδοκίες. Ζητούν άντρες που είναι συναισθηματικά διαθέσιμοι, καλοί στην επικοινωνία και που μοιράζονται τις ίδιες αξίες, αλλά έχουν και μια καλή δουλειά και εξωτερική εμφάνιση. Αυτό σε πρώτη ανάγνωση, θα έπρεπε να δίνει στους άντρες κίνητρο να γίνουν καλύτεροι μέσα-έξω, να κάνουν ενδοσκόπηση, να επικοινωνούν περισσότερο ή να έρθουν σε επαφή με το συναίσθημά τους, αλλά όχι.

Η Ψυχολόγος (BSc), Σεξολόγος (MSc),Ψυχοδυναμική Ψυχοθεραπεύτρια, Αντωνιάδου Σοφία, σημειώνει: «Στην ψυχοθεραπευτική πρακτική μου, συναντώ ξανά και ξανά τον ίδιο «Έλληνα πατέρα» (δηλ. το πώς τα θεραπευόμενα άτομα περιγράφουν την πατρική φιγούρα που γνώρισαν μεγαλώνοντας). Με ελάχιστες ή καθόλου εξαιρέσεις, είναι ένας άντρας εργατικός, συχνά οξύθυμος, μα πάντα συναισθηματικά απόμακρος. Η όποια τρυφερότητα εκφράζεται κυρίως υλικά – μέσα από παροχές ή προσωπικές θυσίες – και σχεδόν ποτέ μέσα από διάλογο ή συναισθηματική επαφή. Ένα πρόσωπο τόσο κοινό που μοιάζει με καρικατούρα. Και αν αυτό το μοντέλο «λειτούργησε» σε μια κοινωνία που ο ρόλος του άντρα περιοριζόταν στο ρόλο του κουβαλητή, σήμερα μοιάζει να χάνει κάπως την αξία του.

Σήμερα οι ταυτοφυλικοί, ετεροσεξουαλικοί άντρες βρίσκονται σε ένα πρωτοφανές «κενό ταυτότητας». Από τη μια, περισσότερες γυναίκες διεκδικούν αυτονόητες σχεσιακές αξίες – περισσότερη συναισθηματική διαθεσιμότητα, ισοτιμία και επικοινωνία. Από την άλλη, το «ανδρικό φύλο»» εξακολουθεί να διαμορφώνεται μέσα σε κουλτούρες που προάγουν την ηγεμονική αρρενωπότητα (Hearn, 2004) – το πρότυπο δηλαδή του άνδρα που δεν εκφράζει αδυναμίες, ορίζει την αξία του μέσω της κυριαρχίας ή οικονομικής δύναμης και απορρίπτει κάθε στοιχείο τρυφερότητας ως «θηλυκό». Αυτό το χάσμα γεννά τη δυσπιστία: πολλές ταυτοφυλικές, ετεροφυλοφιλικές γυναίκες νιώθουν ότι οι άνδρες δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες μιας σύγχρονης, ισότιμης σχέσης.

Η ψυχαναλυτική οπτική φωτίζει τη ρίζα: όταν η ευαλωτότητα στιγματίζεται στην παιδική ηλικία, ο ενήλικας άνδρας αδυνατεί να προσφέρει αυτό που ο Winnicott (1965) περιέγραψε ως «αρκετά καλή παρουσία» – δηλαδή σταθερότητα, αντοχή και ψυχική διαθεσιμότητα. Έτσι η «τοξική αρρενωπότητα» για την οποία τόσος λόγος γίνεται, δε βλάπτει μόνο τις γυναίκες αλλά αφήνει και τους ίδιους τους άνδρες συναισθηματικά ακρωτηριασμένους.»