Θα ξεκινήσω από μία λέξη που δεν είναι δημοφιλής όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά, αλλά είναι ίσως η πιο αναγκαία: υπομονή. Όχι υπομονή αδράνειας, όχι υπομονή ωραιοποίησης, αλλά υπομονή συνειδητή.

Υπομονή που βλέπει καθαρά την πραγματικότητα, την αναγνωρίζει και δεν την κρύβει κάτω από το χαλί. Γιατί αυτή τη στιγμή, όποιος λέει ότι «όλα είναι καλά», απλώς δεν λέει την αλήθεια.

Ο Ολυμπιακός δεν είναι καλά. Αγωνιστικά, πνευματικά, κυρίως σε επίπεδο εικόνας. Και αυτό φαίνεται. Φαίνεται στη διάρκεια, φαίνεται στην άμυνα, φαίνεται στις αντιδράσεις όταν το παιχνίδι στραβώνει. Φαίνεται στο βλέμμα. Κι αυτό είναι το πιο ανησυχητικό, γιατί το βλέμμα δεν κρύβεται πίσω από συστήματα ή rotations.

Όμως, εδώ χρειάζεται ψυχραιμία. Άλλο πράγμα η διάγνωση και άλλο η καταδίκη.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα: χάθηκε η ταυτότητα

Ο Ολυμπιακός των τελευταίων ετών είχε μία ξεκάθαρη αγωνιστική ταυτότητα. Μπορεί να μην ήταν πάντα εντυπωσιακός, αλλά ήταν σκληρός, πειθαρχημένος, ενοχλητικός για κάθε αντίπαλο. Ήξερες ότι για να τον κερδίσεις, έπρεπε να ματώσεις. Ήξερες ότι στο τέλος θα έπρεπε να αντέξεις πίεση, επαφές, άμυνα, λεπτομέρειες.

Αυτή η ταυτότητα δεν χτίστηκε τυχαία. Χτίστηκε με κανόνες, με ρόλους, με αποδοχή της θυσίας. Με παίκτες που ήξεραν ότι δεν είναι όλοι για όλα, αλλά όλοι για την ομάδα. Σήμερα, αυτό το πλαίσιο μοιάζει να έχει χαλαρώσει. Όχι να έχει εξαφανιστεί, αλλά να έχει χάσει τη συνέχειά του.

Και εδώ βρίσκεται η διαφορά. Υπάρχουν διαστήματα που ο Ολυμπιακός θυμίζει τον εαυτό του. Αλλά είναι διαστήματα. Και αυτό δεν αρκεί σε αυτό το επίπεδο. Η ταυτότητα δεν είναι στιγμές. Είναι συνήθεια. Είναι αντανακλαστικό. Είναι αυτό που βγαίνει όταν το μυαλό κουράζεται και το σώμα βαραίνει. Και τώρα, το μυαλό δείχνει κουρασμένο.

Η πνευματική κόπωση είναι εμφανής

Η ομάδα δείχνει πνευματικά άδεια. Όχι μόνο σωματικά. Δεν μιλάμε για κούραση από παιχνίδια, αλλά για κούραση από πίεση, προσδοκίες, επαναλήψεις, απογοητεύσεις. Παίκτες που μοιάζουν να σκέφτονται περισσότερο απ’ όσο παίζουν. Που όταν δέχονται ένα σερί, δεν απαντούν με ένταση, αλλά με νευρικότητα.

Και αυτό είναι πάντα κακό σημάδι. Γιατί το μπάσκετ υψηλού επιπέδου δεν συγχωρεί την αμφιβολία. Αν σκεφτείς μισό δευτερόλεπτο παραπάνω, έχεις ήδη χάσει τη φάση. Αν αργήσεις να αντιδράσεις πνευματικά, χάνεις και τη θέση σου στο παρκέ.

Αυτό δεν διορθώνεται με ένα σύστημα. Ούτε με ένα τάιμ άουτ. Ούτε με ένα «πάμε παιδιά».
Θέλει ηλεκτροσόκ. Σοβαρό. Εσωτερικό. Που να ταράξει άπαντες, να επαναφέρει την ένταση, να ξυπνήσει τον ανταγωνισμό. Είτε αυτό αφορά ρόλους, είτε αφορά ιεραρχίες, είτε αφορά αποφάσεις που μέχρι τώρα αποφεύγονται.

Οι αποφάσεις δεν πρέπει να φοβίζουν

Και εδώ μπαίνουμε στο πιο δύσκολο κομμάτι: οι αποφάσεις. Ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να πορεύεται με τη λογική «ας το πάμε έτσι και βλέπουμε». Αν η εικόνα λέει ότι κάποιοι παίκτες δεν τραβάνε άλλο, αν η χημεία δεν λειτουργεί, αν οι ρόλοι δεν βγαίνουν, τότε πρέπει να υπάρξει θάρρος. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει αποχωρήσεις. Ακόμα κι αν κάτι τέτοιο δεν φαίνεται στον ορίζοντα.

Οι μεγάλες ομάδες δεν κρίνονται από το αν κάνουν λάθη. Κρίνονται από το αν διορθώνουν τα λάθη τους. Και ο μεγαλύτερος κίνδυνος δεν είναι να αλλάξεις κάτι που δεν δουλεύει. Είναι να το κρατήσεις από φόβο. Κανείς δεν είναι πάνω από την ομάδα. Και αυτό δεν αφορά μόνο παίκτες. Αφορά όλους.

Η ιστορία έχει δείξει ότι οι μεγάλες ομάδες δεν διαλύονται όταν παίρνουν δύσκολες αποφάσεις. Διαλύονται όταν δεν τις παίρνουν.

Ο εύκολος στόχος λέγεται Μπαρτζώκας

Ας το πούμε καθαρά: ο εύκολος στόχος λέγεται Γιώργος Μπαρτζώκας. Πάντα έτσι γίνεται. Ο προπονητής είναι το πρώτο όνομα που μπαίνει στο στόχαστρο όταν τα αποτελέσματα δεν έρχονται.

Εδώ, όμως, χρειάζεται μέτρο και σεβασμός. Ο Μπαρτζώκας δεν είναι ένας τυχαίος προπονητής. Είναι Ολυμπιακός, είναι ο άνθρωπος που έχει ταυτίσει το όνομά του με την πιο σταθερή και ανταγωνιστική περίοδο της ομάδας στην EuroLeague τα τελευταία χρόνια. Είναι ένας από τους κορυφαίους προπονητές της διοργάνωσης, με αποδεδειγμένο έργο.

Αυτό δεν τον βγάζει εκτός κριτικής. Τον βάζει, όμως, σε άλλο επίπεδο συζήτησης. Όχι κραυγές. Όχι ισοπέδωση.
Το ζητούμενο είναι να βρει -μαζί με το επιτελείο του – τις λύσεις ώστε ο Ολυμπιακός να εμφανίσει ξανά το πρόσωπο που αντιστοιχεί στις αξίες του συλλόγου και στις ποιοτικές δυνατότητες του ρόστερ. Γιατί αυτή η ομάδα έχει ποιότητα. Αλλά αυτή τη στιγμή δεν την εκφράζει.

Υπομονή, αλλά όχι αδράνεια

Και εδώ επιστρέφω στην πρώτη λέξη: υπομονή.

Υπομονή δεν σημαίνει «όλα καλά, συνεχίζουμε». Σημαίνει χρόνο με απαιτήσεις. Σημαίνει πίεση για βελτίωση, όχι σιωπή. Σημαίνει να ξαναχτιστούν τα βασικά: άμυνα, σκληράδα, διάρκεια, πνευματική ένταση. Να επανέλθει η αίσθηση ότι κάθε κατοχή έχει βάρος.\

Ο Ολυμπιακός δεν είναι ομάδα πανικού. Δεν είναι όμως ούτε ομάδα εφησυχασμού.

Αν κάτι πρέπει να γίνει άμεσα, είναι να ξαναβρεί ποιος είναι. Γιατί όταν το βρει, τα υπόλοιπα ακολουθούν. Και αν δεν το βρει, καμία αλλαγή προσώπων δεν θα σώσει την κατάσταση.

Ο χρόνος δεν τελείωσε. Αλλά τρέχει. Και ο Ολυμπιακός οφείλει -πρώτα απ’ όλα στον εαυτό του- να τον αξιοποιήσει σωστά.