Το πιο πολύτιμο δώρο του Βαγγέλη Μαρινάκη!

«Παίρνω το ρίσκο να βάλω τα χρήματα για να βγει από τη δύσκολη θέση η ομάδα. Στη νέα εποχή πρέπει να είμαστε πιο κοντά στον κόσμο, που πρέπει να γεμίζει το γήπεδο. Στόχος μου είναι μελλοντικά να γίνουμε αυτοδύναμοι. Θα κάνουμε αυτά που πρέπει. Εχω όραμα και δεν θα βιαστώ, ούτε και θα πιεστώ. Και τα νέα παιδιά θα ζήσουν τις χαρές που ζήσαμε εμείς».

Με αφορμή τη συμπλήρωση 12 χρόνων της εποχής του στον Θρύλο, διαβάζοντας κανείς τα λόγια που είπε ο Βαγγέλης Μαρινάκης στην πρώτη του συνέντευξη Τύπου ως ιδιοκτήτης και διοικητικός ηγέτης του Ολυμπιακού το τελευταίο για το οποίο μπορεί να τον κατηγορήσει είναι για ασυνέπεια. Στην πραγματικότητα είπε λίγα μπροστά στα πολλά που έκανε. Μίλησε για όραμα. Μίλησε για χαρές που θα ζήσουν τα παιδιά, χαρές που έζησε και ο ίδιος και οι μεγαλύτεροι σε προηγούμενες 10ετίες.

POPULAR POST

Δεν το χωνεύει ο Τζέκο με τίποτα: «Αν είσαι τυχερός…»

«Μπήκα στο λεωφορείο με τους παίκτες, κάθισα στον πάγκο, άρχισα να ζω το όνειρο», είχε πει σε κάποια άλλη στιγμή ενθυμούμενος αρκετά συγκινημένος τις πρώτες του επαφές με την ομάδα, όταν ήταν παιδάκι ακόμα. Εδώ και 12 χρόνια λοιπόν είναι ο ίδιος ο οδηγός του λεωφορείου (ή υπερωκεάνιου καλύτερα αφού μιλάμε για τον Θρύλο του Πειραιά) και συνεχίζει να ζει το όνειρο. Στην πραγματικότητα το κατευθύνει κιόλας ως ο άνθρωπος που κρατάει τις τύχες στα χέρια του.

Σε μια περίοδο που παντού τριγύρω (σε όλη την κοινωνία, όχι μόνο τον αθλητισμό) υπάρχει αβεβαιότητα ο Βαγγέλης Μαρινάκης συνιστά την προσωποποίηση της εγγύησης και της σταθερότητας. Η τελειότητα δεν είναι εφικτή αλλά συνυπολογίζοντας τα δεδομένα και τη χρονική συγκυρία καταλαβαίνει κανείς ότι αυτό που συμβαίνει στον Ολυμπιακό τα τελευταία 12 χρόνια την πλησιάζει. Ακριβώς αυτός, δηλαδή οι εποχές που ζούμε, είναι ο λόγος που τρελαίνομαι όταν ακούω ή διαβάζω ανθρώπους που δηλώνουν Ολυμπιακοί να έχουν παράπονα. Όλοι θέλουν το καλύτερο αλλά πρέπει να υπάρχει και ένας ρεαλισμός. Ένα βούτηγμα της γλώσσας στο μυαλό πριν μιλήσουμε. Το πιο πολύτιμο δώρο του Βαγγέλη Μαρινάκη (πέρα από τους τίτλους και της επιτυχίες) στον Ολυμπιακό είναι η σιγουριά. Η πλεύση σε ήρεμα νερά και η αποφυγή των καταιγίδων που βιώνουν διαρκώς οι άλλοι και θαλασσοπνίγονται. Την επόμενη φορά που θα θολώσει το μυαλό σου και πριν πεις μια κουβέντα παραπάνω, ξανασκέψου το…

ΥΓ: Κάτω από την ανακοίνωση ανανέωσης της συνεργασίας με τον Αβραάμ Παπαδόπουλο υπήρξαν και κάποιοι, ευτυχώς λίγοι, που δήλωναν Ολυμπιακοί και σχολίαζαν επικριτικά και ειρωνεύονταν. Αν αδυνατούν να σκεφτούν την χρησιμότητα και τη σημασία της κίνησης αυτής, λυπάμαι δεν μπορώ να κάνω κάτι. Η παρουσία του Αβραάμ στα αποδυτήρια και γενικώς στην καθημερινότητα της ομάδας είναι κάτι πολύ παραπάνω από ένα τάκλιν ή ένα 90λεπτο στον αγωνιστικό χώρο. Δεν είπε κανείς εξάλλου ότι ο Παπαδόπουλος θα αποτελεί έναν από τους βασικούς στόπερ ούτε πρέπει να «φοβάται» κανείς ότι θα «κλέψει» χρόνο από κάποιον άλλο νεότερο. Ο Αβραάμ εξάλλου δεν «κλέβει», έχει μάθει να «κερδίζει» με την αξία του. Και το πιο σημαντικό απ’ όλα που έχει κερδίσει και δεν μπορεί να του το στερήσει κανείς είναι ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ όλων.

ΥΓ2: Για το μπάσκετ δεν είμαι αρμόδιος να μιλήσω. Δε μπορώ να σας πω για τακτικές ή οτιδήποτε. Θα σας πω ότι η χαρά του νταμπλ και της μεγάλης «μέχρι τέλους» επιστροφής είχε μια γλυκόπικρη γεύση λόγω του Γιώργου Πρίντεζη. Χαρά γιατί τελειώνει τη μυθική του καριέρα όπως του άξιζε, λύπη γιατί δεν θα τον καμαρώσουμε στα παρκέ ξανά.