Ψάξε και βρες τη φθορά πριν σε «βρει» εκείνη…
Ο χρόνος λοιπόν φέρνει... ρωγμές. Ο χρόνος φέρνει... ρυτίδες. Γι' αυτό και καλό θα είναι η ανανέωση να γίνεται πριν αρχίσει αυτή η φθορά. Γράφει ο Σπύρος Γρομητσάρης...
Έχοντας πια μεσολαβήσει αρκετές ημέρες από τον αποκλεισμό του Ολυμπιακού από τη Μακάμπι (μ’ εκείνη την αποκαρδιωτική εικόνα στη ρεβάνς) και την αλλαγή στην τεχνική ηγεσία της ομάδας έχω την αίσθηση πως ένα από τα σημαντικά, αν όχι το πιο σημαντικό, προβλήματα των πρωταθλητών είναι η φθορά που αναπόφευκτα και νομοτελειακά φέρνει ο χρόνος. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τον προπονητή. Αφορά και τους παίκτες. Όσο και καλές προθέσεις να έχουν δύο πλευρές σε μια σχέση, και στη σχέση Ολυμπιακού και Μαρτίνς φάνηκε η καλή αμοιβαία πρόθεση με την προ μηνών διετή ανανέωση συμβολαίου, υπάρχει κάτι πιο δυνατό που τη φθείρει. Ο χρόνος. Ο χρόνος είναι ο μόνος που δε νικιέται.
Ο χρόνος λοιπόν φέρνει… ρωγμές. Ο χρόνος φέρνει… ρυτίδες. Γι’ αυτό και καλό θα είναι η ανανέωση να γίνεται πριν αρχίσει αυτή η φθορά. Επαναλαμβάνω, δε μιλάω μόνο για τη θέση του προπονητή. Φθορά, κυρίως πνευματική, υπάρχει και στους παίκτες και νομίζω είναι μεγαλύτερη απ’ αυτή που υπήρχε με τον προπονητή. Δε θέλω να αναφέρω ονόματα. Ο καθένας έχει τη γνώμη του. Προσωπικά θα άρχιζα την ανανέωση από το ρόστερ και θα άγγιζα, σε ποσοστό, την ανανέωση που έγινε το 2018 όταν ανέλαβε ο Μαρτίνς. Και δεν θα ήταν μόνο πνευματική αλλά και ηλικιακή ανανέωση.
Μπορεί κάποιοι να αισθάνονται ότι και μπορούν και θέλουν αλλά δική μου γνώμη είναι ότι ούτε μπορούν (στον βαθμό που απαιτεί το σύγχρονο ποδόσφαιρο και το κορυφαίο επίπεδο, όχι τα ματς με τις… Κουκουβάουνες) ούτε θέλουν τόσο πια… Απλά έχουν βολευτεί και βαριούνται να προκαλέσουν αλλαγές στη ζωή τους. Πρέπει μια ομάδα να ψάχνει και να βρίσκει τη φθορά, όσο… κρυμμένη κι αν είναι, γιατί κάποια στιγμή θα έρθει η φθορά να βρει το σύνολο και να προκαλέσει προβλήματα.
Τα λέω όλα αυτά γιατί δεν μπορώ να δεχθώ ότι ξαφνικά η ομάδα έγινε κακοπροπονημένη και παίζει έτσι. Ούτε μπορώ να δεχθώ ότι τα δεδομένα όποια κενά στο ρόστερ οδηγούν σε τέτοια εικόνα. ΟΚ, αν έπαιζε με τη Μπάγερν ο Ολυμπιακός, θα δικαιολογούνταν τέτοια και χειρότερη.
Όμως όταν έχεις απέναντί σου τη Σλόβαν Μπρατισλάβας δεν είναι μόνο θέμα κενών στο ρόστερ αυτή η εικόνα. Είναι και αυτό που προανέφερα νωρίτερα. Κάποιοι παίκτες ούτε μπορούν πια (άλλοι σωματικά, άλλοι πνευματικά, άλλοι και τα δύο) ούτε θέλουν τόσο να είναι μέλος αυτής της ομάδας κι ας νομίζουν ή δηλώνουν συχνά το αντίθετο.
ΥΓ: Στη Μπρατισλάβα ο Ολυμπιακός ΠΡΕΠΕΙ να προκριθεί. Και το γράφει αυτό κάποιος που σιχαίνεται τα πρέπει στο ποδόσφαιρο γιατί θεωρεί ότι ΤΙΠΟΤΑ δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο και πως τα πάντα μπορεί να συμβούν.