Ο Ολυμπιακός λύγισε στη σκληράδα της Μονακό, έπεσε θύμα των... επιλογών του και φεύγει για 4η σερί χρονιά από Final Four χωρίς το τρόπαιο. Τεράστια η απογοήτευση κι η κακή εικόνα!

Ο Ολυμπιακός δεν πάλεψε όπως θα έπρεπε, ενώ σίγουρα δεν έπεισε. Δεν βρήκε ρυθμό, δεν είχε καθαρό μυαλό, δεν είχε πλάνο. Ή μάλλον είχε, αλλά ο Βασίλης Σπανούλης ήταν διαβασμένος.

Στο τέταρτο σερί Final Four της εποχής Μπαρτζώκα, οι «ερυθρόλευκοι» αποχαιρέτησαν για ακόμη μία φορά το όνειρο του ευρωπαϊκού τίτλου. Και αυτήν τη φορά, όχι με ψηλά το κεφάλι.

Όχι όπως πρόπερσι στον δραματικό τελικό του Κάουνας, αλλά με μια ήττα που… πόνεσε περισσότερο. Απώλεια με 68-78 από μία Μονακό που εμφανίστηκε πιο σκληρή, πιο διαβασμένη και –κυρίως– πιο αποφασισμένη.

Ένα deja vu χωρίς happy end – Το φάντασμα της πίεσης

Ο Ολυμπιακός μπήκε στο παρκέ με σαφές άγχος. Με την προσδοκία φορτωμένη στις πλάτες, φάνηκε εγκλωβισμένος από το πρώτο κιόλας δεκάλεπτο. Το ξεκίνημα ήταν αποκαλυπτικό. 2/8 τρίποντα, 3/6 βολές, ελάχιστη κυκλοφορία και αδυναμία στο «διάβασμα» της αντίπαλης άμυνας.

Η Μονακό, αντιθέτως, ήξερε τι ήθελε. Και είχε τους παίκτες να το κάνουν. Ο Σπανούλης, από τον πάγκο, οργάνωσε άψογα το πλάνο του και παρέσυρε τους Πειραιώτες σε ένα παιχνίδι που δεν τους ταίριαζε.

Ο μοναχικός ήρωας Φουρνιέ

Αν υπάρχει κάποιος που μπορεί να κοιτάξει τον καθρέφτη και να πει «τα έδωσα όλα», αυτός είναι ο Εβάν Φουρνιέ.

Ο Γάλλος σούπερ σταρ έκανε μαγική εμφάνιση, σημειώνοντας 31 πόντους με εντυπωσιακή στατιστική (6/9 δίποντα, 4/9 τρίποντα, 7/9 βολές). Πάλευε μόνος του σε ένα ματς που έμοιαζε εξ αρχής χαμένο. Πέρα από τον Γκος και σε κάποιες στιγμές τον Μιλουτίνοφ, η βοήθεια ήταν σχεδόν μηδενική.

Ο Φουρνιέ ήταν πρώτος σκόρερ, πρώτος σε PIR (28), πρώτος σε κλεψίματα (4), σε ασίστ (2) και σε ευστοχία από το τρίποντο (44%). Το κακό ποιο ήταν; Ότι δεν έφτανε. Δεν μπορείς να πας Final Four με έναν πρωταγωνιστή. Πόσω μάλλον όταν απέναντί σου βρίσκεις παίκτες σαν τον Μάικ Τζέιμς, τον Άλφα Ντιάλο και τον εξαιρετικό Μπλόσομγκεϊμ.

Η στατιστική λέει την αλήθεια! Ο Ολυμπιακός ολοκλήρωσε το ματς με 10 ασίστ και 14 λάθη. Μάλιστα, στο τρίτο δεκάλεπτο, δεν έδωσε ΚΑΜΙΑ τελική πάσα!

Αντίθετα, η Μονακό είχε 21 ασίστ, σε ένα παιχνίδι που έλεγξε πλήρως τον ρυθμό και την ένταση. Η διαφορά στα ριμπάουντ (41-33), στη συνοχή και στις αλλαγές κατεύθυνσης της επίθεσης, δείχνουν μια ομάδα πιο πλήρη, πιο «πεινασμένη».

Ολυμπιακός | Σκιές και απουσίες

Ο Σάσα Βεζένκοφ έκανε το χειρότερο φετινό του ματς. 1/7 σουτ στο πρώτο μέρος, φανερή έλλειψη αυτοπεποίθησης. Ο Παπανικολάου ήταν σκιά του εαυτού του, ο Φαλ νικήθηκε κατά κράτος, ο Βιλντόζα δεν «μπήκε» ποτέ, ενώ ο Γουόκαπ είχε ελάχιστη επιρροή στον ρυθμό και την οργάνωση. Η εικόνα συνολικά θύμισε περισσότερο… Ολυμπιακό των κακών του ημερών.

Αντίθετα, ο Βασίλης Σπανούλης έδειξε γιατί θεωρείται ένας από τους ανερχόμενους προπονητές του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Με στοχευμένο πλάνο, σφιχτή άμυνα και απόλυτο έλεγχο, οδηγεί τη Μονακό στον τελικό. Το όνομά του γράφεται ήδη στην ιστορία, ως παίκτης είχε κατακτήσει την Euroleague, τώρα μπορεί να το κάνει και από τον πάγκο.

Και τώρα, τι γίνεται τώρα;

Ο Ολυμπιακός θα πρέπει να μαζέψει τα κομμάτια του για τον μικρό τελικό απέναντι στον Παναθηναϊκό.

Ένα ματς που παραδοσιακά δεν έχει ενδιαφέρον, αλλά αυτή τη φορά… έχει και παραέχει. Το γόητρο, η τιμή, ο εγωισμός, η απάντηση. Ένα ακόμα Derby «αιωνίων», λίγες ώρες πριν από τον τελικό. Η Ευρώπη θα βλέπει. Ο Θρύλος δεν πρέπει να γυρίσει χωρίς ούτε μια νίκη.

Ο Ολυμπιακός έδειξε πως χωρίς βάθος, χωρίς καθαρό μυαλό και χωρίς παίκτες-ηγέτες στο ΠΑΡΚΕ, στις δύσκολες στιγμές, δεν πας μακριά. Ίσως είναι η ώρα για έναν μικρό απολογισμό. Όχι απαραίτητα δραματικό. Αλλά ουσιαστικό. Για να μη γίνει η στασιμότητα… συνήθεια. Δεν μας ταιριάζει, ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ είμαστε!

Ολυμπιακός: Αποκαρδιωτικά… σουτ!

Η εικόνα του Ολυμπιακού στον ημιτελικό με τη Μονακό ήταν αποκαρδιωτική. Μια εμφάνιση που δεν παρέπεμπε σε ομάδα με την ποιότητα και την εμπειρία των «ερυθρόλευκων», ειδικά στο επίπεδο ενός Final Four.

Η Μονακό τον εγκλώβισε, τον στρίμωξε, τον αποσυντόνισε και τελικά του στέρησε το όνειρο ενός ακόμα τελικού, σ’ ένα βράδυ που τα πάντα λειτούργησαν εις βάρος του.

Η μεγαλύτερη απόδειξη αυτής της κατάρρευσης ήταν το τραγικό ποσοστό ευστοχίας στα τρίποντα.

Ο Εβάν Φουρνιέ –μόνος εναντίον όλων– ολοκλήρωσε τον αγώνα με 4/9, κάνοντας συγκλονιστική προσπάθεια.

Όλοι οι υπόλοιποι παίκτες του Ολυμπιακού είχαν μαζί μόλις 1/18, με τον Γκος να βάζει το μοναδικό τρίποντο (1/5) και όλους τους υπόλοιπους να μη βρίσκουν στόχο ούτε μία φορά.

Ο Βεζένκοφ είχε 0/6, ο Παπανικολάου και ο Γουόκαπ από 0/2, ενώ οι Βιλντόζα, ΜακΚίσικ και Πίτερς μέτρησαν από 0/1. Το συνολικό 5/27 σημαίνει μόλις 18,5% ευστοχία, ποσοστό που δεν επιτρέπει καμία ελπίδα σε τέτοια ματς.

Το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός έμεινε κοντά στο σκορ οφείλεται εν μέρει και στην αστοχία της Μονακό, που επίσης σούταρε 5/17 τρίποντα (29,4%), αλλά τουλάχιστον δεν κατέρρευσε. Ο Ολυμπιακός όμως φάνηκε να καταρρέει όταν χρειαζόταν περισσότερο καθαρό μυαλό και ηγετικές λύσεις. Το άδειο βλέμμα του Φουρνιέ στο φινάλε ήταν η πιο ηχηρή αποτύπωση της απογοήτευσης. Δεν έφτανε μόνος του.

Αν δεν μπορείς να μάθεις απ’ τα λάθη σου…

Από τις πιο δύσκολες βραδιές του Ολυμπιακού τα τελευταία χρόνια, κι όχι μόνο λόγω του αποκλεισμού. Ο τρόπος, το πάθος που έλειψε, η πνευματική κατάρρευση, η έλλειψη σχεδίου και αντιδράσεων στο παρκέ.

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας είναι ένας προπονητής που έχει γράψει ιστορία με τον Ολυμπιακό. Αλλά και η ιστορία χρειάζεται συχνές υπενθυμίσεις ότι δεν συγχωρεί την… ακινησία.

Ο Ολυμπιακός πήγε στο Άμπου Ντάμπι για την υπέρβαση, για να ξορκίσει τα φαντάσματα των προηγούμενων Final Four. Και όμως, ξανά έπεσε πάνω στον ίδιο του τον εαυτό.

Οι εμμονές του Γιώργου Μπαρτζώκα σε πρόσωπα και καταστάσεις τον πρόδωσαν. Επέμεινε στον Βεζένκοφ, που ήταν φανερά εκτός κλίματος, αντί να ψάξει λύσεις από τον πάγκο. Ο Βιλντόζα δεν μπήκε ποτέ πραγματικά στο ματς, ο Πίτερς δεν πήρε ευκαιρίες, και ο Ολυμπιακός έπαιζε ένα μπάσκετ που είχε… διαβαστεί απ’ την πρώτη περίοδο.

Η ομάδα έδειχνε χαμένη στις οδηγίες, έμοιαζε να μην έχει ξεκάθαρο πλάνο απέναντι σε μια Μονακό που έβγαζε φωτιές στην άμυνα.

Κι όταν δεν έχεις ούτε πάσα στο τρίτο δεκάλεπτο, όταν τελειώνεις το ματς με 10 ασίστ και 5/27 τρίποντα, τότε δεν φταίνε μόνο οι παίκτες. Φταίει και ο καπετάνιος του πλοίου που δεν γύρισε το τιμόνι όταν το κύμα φούντωσε.

Ο Μπαρτζώκας είναι σημαντικό κεφάλαιο για τον Ολυμπιακό και κανείς δεν αμφισβητεί την μπασκετική του αξία. Όμως και οι καλύτεροι κρίνονται. Και προοδεύουν μόνο όταν το κάνουν. Όταν σπάνε τις εμμονές, όταν ακούνε τον ήχο από το καμπανάκι της αλλαγής. Γιατί αλλιώς, απλώς ξαναζούν τα ίδια λάθη, στο ίδιο έργο θεατές.