Οε, οε, Ελ… Ολυμπιακός
Ο Ολυμπιακός δείχνει χαρακτήρα, ρυθμό και αυτοματισμούς, επιβεβαιώνοντας σε κάθε ματς ότι χτίζει σταθερή ταυτότητα στη σεζόν. Γράφει ο Στέλιος Ποτηράκης.
Ο Ολυμπιακός μπαίνει πλέον σε μια φάση της σεζόν όπου δεν αρκεί απλώς να κερδίζει, αλλά να επιβεβαιώνει σε κάθε εμφάνιση ότι βρίσκει ρυθμό, ταυτότητα και αυτοματισμούς. Τα λέγαμε κάποιοι όταν η,,, γκρίνια κυριαρχούσε αλλά ποιος μας… διάβαζε.
Απέναντι στον ΟΦΗ, στο άνετο 3-0 του «Γεώργιος Καραϊσκάκης», ο Ολυμπιακός κυριάρχησε με τρόπο που δεν άφησε το παραμικρό περιθώριο αμφισβήτησης. Τα δύο υπέροχα γκολ του Ελ Κααμπί τράβηξαν δικαιολογημένα τα φώτα, ωστόσο η πραγματική μαγεία βρισκόταν στην ομαδική λειτουργία, στη συνολική εικόνα μιας ομάδας του Μεντιλίμπαρ που πλέον μοιάζει να πατάει γκάζι την κατάλληλη στιγμή της χρονιάς.
Γιατί ναι, ο Μαροκινός φορ είναι κάτι παραπάνω από «καυτός». Με ανάποδο ψαλίδι που θα το ζήλευαν άλλοι φορ ευρωπαϊκής κλάσης (γιατί ο Ελ Κααμπί είναι τοπ φορ παγκόσμιας κλάσης) και με μια κεφαλιά που έδειξε τεχνική και σπάνιο επιθετικό ένστικτο, ο Ελ Κααμπί έφτασε τα 15 γκολ τη φετινή σεζόν. Είναι ένας επιθετικός που πατάει περιοχή όπως λίγοι, που εκτελεί με όλους τους τρόπους και που κάνει τους συμπαίκτες του καλύτερους. Όμως το σημαντικότερο δεν είναι μόνο το «ποιος σκοράρει», αλλά το πώς φτάνει ο Ολυμπιακός σε αυτές τις τελικές. Εκεί βρίσκεται το πραγματικό έργο του Μεντιλίμπαρ.
Ο Ολυμπιακός κυριάρχησε από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα, έφτιαξε φάσεις από κάθε πιθανό σημείο του γηπέδου και δεν άφησε ούτε στιγμή τον ΟΦΗ να νιώσει ότι μπορεί να απειλήσει. Μια ομάδα που πέρσι ταλαιπωρήθηκε αφάνταστα απέναντι σε αντιπάλους που κλείνονταν μαζικά στην άμυνα, τώρα τους… καταπίνει. Οι Κρητικοί έπαιξαν με χαμηλά μέτρα, έκλεισαν χώρους, προσπάθησαν να περιορίσουν τον ρυθμό, όμως ο φετινός Ολυμπιακός έχει πια πολυφωνία, έχει δημιουργία, έχει λύσεις από παντού.
Ο Στρεφέζα, πέρα από το παρθενικό του γκολ, είχε συμμετοχή στο παιχνίδι με τρόπο ουσιαστικό. Ο Μάρτινς απείλησε διαρκώς, ο Ροντινέι έκανε ένα ακόμη γεμάτο παιχνίδι σε άμυνα και επίθεση, ενώ ο Μουζακίτης συνεχίζει να ωριμάζει με ρυθμό που ξεπερνά κάθε προσδοκία. Στον άξονα, ο Έσε έδειξε ξανά γιατί θεωρείται ένας χαφ που δένει όλη την ομάδα, ενώ τα στόπερ Μπιανκόν και Πιρόλα έδωσαν σταθερότητα και χτίσιμο παιχνιδιού. Πρόκειται ξεκάθαρα για μια ομάδα που δουλεύει, που πατάει με αυτοπεποίθηση και που φτάνει στο σημείο να παράγει φάσεις σαν… μηχανή.
Μέσα σε όλα αυτά, όμως, υπήρξε και το μοναδικό πραγματικό παράπονο της βραδιάς: η φάση του πεντακάθαρου πέναλτι του Νους πάνω στον Ζέλσον Μαρτίνς. Μια φάση ξεκάθαρη, με επαφή που δεν επιδέχεται ερμηνεία, στην οποία τόσο ο διαιτητής όσο και το VAR αποφάσισαν –ακατανόητα– να μην παρέμβουν. Σε ένα παιχνίδι με τόσο μεγάλη διαφορά δυναμικότητας μπορεί να μη στοίχισε, αλλά σε ένα πρωτάθλημα που θα κριθεί στις λεπτομέρειες, τέτοια λάθη δεν επιτρέπεται να περνούν στο ντούκου. Ο Ολυμπιακός έκανε το χρέος του, όμως οι διαιτητικές αποφάσεις πρέπει να είναι σωστές πάντα, όχι μόνο όταν… μετράνε για το αποτέλεσμα.
Το τρίτο γκολ του Στρεφέτσα, προϊόν πιεστικού ποδοσφαίρου και λάθους του Λίλο, «κλείδωσε» οριστικά το ματς και αφόπλισε κάθε πιθανή αντίδραση του ΟΦΗ. Από εκεί και πέρα, το δεύτερο ημίχρονο κύλησε σαν τυπική διαδικασία, με τον Ολυμπιακό να κάνει διαχείριση, να ψάχνει και άλλο γκολ και να βγάζει στο χορτάρι τη σιγουριά μιας ομάδας που ξέρει ότι βρίσκεται σε ανοδική πορεία.
Και αυτό είναι ίσως το πιο σημαντικό στοιχείο αυτής της περιόδου: ο Ολυμπιακός είναι πλέον σχεδόν πλήρης. Όλοι παρόντες, όλοι διαθέσιμοι, όλοι μέσα στη φόρμα της ομάδας, με μόνη αλλά ηχηρή εξαίρεση τον τραυματία αρχηγό Παναγιώτη Ρέτσο, ο οποίος λείπει όχι μόνο ως αγωνιστική μορφή αλλά και ως ηγετική παρουσία. Παρόλα αυτά, η ομάδα δείχνει ότι έχει βάθος και ποιότητα για να καλύψει ακόμη και απουσίες τόσο σημαντικές.
Και τώρα; Τώρα έρχεται ο «τελικός» της Τρίτης. Το μακρινό ταξίδι στο Καζακστάν για το ματς με την Καϊράτ Αλμάτι δεν είναι απλώς ακόμη ένα παιχνίδι της league phase του Champions League. Είναι μια αναμέτρηση που μπορεί να καθορίσει πολλά σε επίπεδο στόχων, ρυθμού και ψυχολογίας. Ο Ολυμπιακός πηγαίνει εκεί όχι απλώς ζεστός, αλλά καυτός. Με ηγέτη τον Ελ Κααμπί, με μια ομάδα που δουλεύει σαν καλοκουρδισμένο σύνολο, με αυτοπεποίθηση και με συνθήματα που ήδη έχουν αρχίσει να ακούγονται.
Γιατί αυτός ο Ολυμπιακός δείχνει πως είναι ικανός για πολλά. Και την Τρίτη, όλοι οι δρόμοι οδηγούν σε έναν στόχο:
Νίκη, πρόκριση, συνέχεια. Οε, οε, Ελ… Ολυμπιακός!