Κάποτε, αν τολμούσαμε να αναφέρουμε ότι θα μετρούσαν οι παρουσίες ή οι συμμετοχές, θα μας λιθοβολούσαν. Να μη γίνει αυτό συνήθεια και να μη ξεχάσουμε ποιο είναι το DNA μας. Γράφει ο Πάρης Τσιλιώτης...

Υπήρξε μια εποχή που στον Ολυμπιακό το μόνο που μετρούσε ήταν οι τίτλοι. Όχι η παρουσία, όχι η προσπάθεια, όχι το σχεδόν. Οι τελικοί ήταν στάσεις στο ταξίδι, αλλά ο προορισμός ήταν πάντα ένας: η κορυφή. Κι αν δεν έφτανες εκεί, δεν υπήρχε αποθέωση. Υπήρχε σιωπή. Υπήρχε θυμός. Υπήρχε απαίτηση για επιστροφή και όχι με χειροκροτήματα, αλλά με τρόπαια.

Σήμερα, κάτι δείχνει να έχει αλλάξει. Και δεν είναι απλώς θέμα αποτελέσματος. Είναι θέμα νοοτροπίας.

Ο Ολυμπιακός πήγε σε τέσσερα Final Four τα τελευταία χρόνια. Δεν πήρε καμία Ευρωλίγκα. Καμία. Και όμως, δημιουργήθηκε μια αίσθηση κανονικότητας γύρω από αυτήν την εικόνα. Μια ηχηρή σιωπή, μια αμήχανη αποδοχή, λες και το να φτάνεις μέχρι εκεί αρκεί. Λες και το να κατακτάς την τρίτη θέση είναι κάπως… αξιοπρεπές. Μα στον Ολυμπιακό δεν έχει νόημα η λέξη «αξιοπρέπεια» χωρίς τη λέξη «κατάκτηση» δίπλα της.

Η αποδοχή της αποτυχίας δεν είναι στήριξη. Είναι αλλοίωση του κώδικα. Είναι παραχώρηση στον μέσο όρο. Είναι ύβρις. Γιατί όταν αρχίζεις να συμβιβάζεσαι με το δεύτερο και το τρίτο, στο τέλος τα υιοθετείς. Κι όταν τα υιοθετήσεις, αρχίζεις να τα λες αλλιώς: «εμπειρία», «πρόοδος», «βελτίωση». Όμορφες λέξεις, αλλά ψεύτικες για μια ομάδα που έμαθε να υπάρχει μόνο για το πρώτο.

Ο Ολυμπιακός δεν έγινε μεγάλος με «σχεδόν» και «παραλίγο». Έγινε γιατί επέβαλλε τον εαυτό του. Γιατί κυριαρχούσε. Γι’ αυτό και η ήττα δεν γινόταν ανεκτή. Ήταν πληγή. Και κάθε πληγή απαιτούσε απάντηση στο γήπεδο.

Τώρα, όμως, βλέπουμε μια διαφορετική εικόνα. Μια ομάδα που αδικεί τον εαυτό της στα πιο κρίσιμα σημεία. Μια στήριξη που μοιάζει περισσότερο με παρηγοριά. Ένα αφήγημα που λέει «δεν πειράζει», ενώ θα έπρεπε να ουρλιάζει «δεν γίνεται». Και ο κόσμος; Δεν πανηγυρίζει, όχι. Αλλά δείχνει να συμβιβάζεται. Να στέκεται μουδιασμένος ανάμεσα στην απογοήτευση και στη συνήθεια.

Κι εκεί είναι ο μεγάλος κίνδυνος!

Γιατί όταν πάψεις να εξοργίζεσαι με το δεύτερο, δεν κινδυνεύεις απλώς να το ξαναζήσεις. Κινδυνεύεις να το αποδεχτείς. Να γίνει κομμάτι σου. Να μην το πολεμάς πια. Και τότε, ο Ολυμπιακός δεν θα χάνει απλώς τίτλους.

Θα χάνει την ταυτότητά του…

Η τρίτη θέση δεν είναι τίτλος. Είναι στάση. Κι όταν η στάση αυτή παρουσιάζεται ως επίτευγμα, τότε δεν φταίει μόνο το αποτέλεσμα. Φταίει ολόκληρη η λογική πίσω από αυτό. Γιατί στον Ολυμπιακό, το μόνο που είχε αξία, ήταν η πρωτιά αλλά και το να παλεύει για αυτή. Όλα τα υπόλοιπα ήταν απλώς σκαλοπάτια που έπρεπε να ξεπεραστούν. Και αν ξεχάσουμε αυτή την αλήθεια, τότε όντως, δεν χάσαμε μόνο μια διοργάνωση.

Χάσαμε κάτι πολύ βαθύτερο!

Χάσαμε το ποιοι είμαστε!

Ο Ολυμπιακός είναι χτισμένος πάνω στην ιδέα της υπέρβασης. Δεν συμβιβάστηκε ποτέ με την απλή συμμετοχή, δεν βολεύτηκε με το «παραλίγο». Από την πρώτη μέρα της ίδρυσής του, το μέτρο της επιτυχίας ήταν η κορυφή. Τα Final Four δεν ήταν αυτοσκοπός, ήταν βήματα προς το μεγάλο στόχο, την κατάκτηση.

Τα τελευταία χρόνια, η ομάδα μπάσκετ έδωσε το «παρών» σε τέσσερα συνεχόμενα Final Four. Μια πορεία αξιοζήλευτη για κάθε σύλλογο στην Ευρώπη, που μαρτυρά σταθερότητα, συνέπεια, πρωταγωνιστικό ρόλο. Όμως, τέσσερις χρονιές, καμία Ευρωλίγκα. Και εκεί αρχίζει να ξεκινά η κουβέντα. Όχι για να μηδενίσουμε την προσπάθεια, αλλά για να θυμίσουμε τι είναι αυτό που ξεχωρίζει τον Ολυμπιακό: η αδιάκοπη δίψα για το πρώτο σκαλί.

Αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να γυρνάμε την πλάτη στην ομάδα όταν δεν φτάνει στην κορυφή. Ούτε ότι δεν αξίζει ο σεβασμός και το χειροκρότημα σε όσους πάλεψαν. Αλλά είναι άλλο να αναγνωρίζεις την προσπάθεια και άλλο να εξισώνεις την προσπάθεια με την επιτυχία. Στον Ολυμπιακό, η επιτυχία έχει όνομα: τίτλοι.

Αυτό που δεν πρέπει να χαθεί είναι η πυξίδα. Ο εσωτερικός μηχανισμός που σου υπενθυμίζει ότι ο συμβιβασμός δεν ταιριάζει στο DNA σου. Ότι ο δρόμος συνεχίζεται μέχρι να φτάσεις εκεί που πραγματικά ανήκεις. Δεν χτίζεις νοοτροπία νικητή με λόγια ή με ωραίες εμφανίσεις. Την χτίζεις με απαντήσεις μέσα στο γήπεδο. Με κατακτήσεις.

Κι αυτό είναι που κάνει τον Ολυμπιακό διαφορετικό. Όχι οι τίτλοι καθεαυτοί, αλλά η εμμονή του με την κορυφή. Η ανησυχία του όταν δεν είναι πρώτος. Η δίψα του να επιστρέψει εκεί.

Γιατί αν κάτι δεν άλλαξε, είναι ο στόχος. Ο Ολυμπιακός δεν θα σταματήσει να προσπαθεί για την Ευρωλίγκα. Δεν θα δεχτεί ποτέ την ήττα ως κανονικότητα. Και δεν θα μάθει ποτέ να ζει με το «λίγο έλειψε». Θα συνεχίσει να παλεύει, να δουλεύει, να χτίζει γιατί αυτό σημαίνει να είσαι Ολυμπιακός. Να μη σταματάς ποτέ πριν την κορυφή.

Γιατί αν κάτι είναι επικίνδυνο, δεν είναι η ίδια η τρίτη θέση.

Είναι η αποδοχή της ως φυσιολογικής!

Είναι να σταματάς να θυμώνεις, να σταματάς να απαιτείς. Να βολεύεσαι με το «καλό», ενώ έχεις χτιστεί για το «καλύτερο». Να χειροκροτείς εκεί που παλιότερα υπήρχε μόνο σιωπή. Κι αυτή η σιωπή, κάποτε, ήταν δημιουργική. Ήταν η φλόγα για το επόμενο βήμα.

Ο Ολυμπιακός απέτυχε. Το λέμε με καθαρότητα. Αλλά αυτή η αποτυχία δεν ακυρώνει την προσπάθεια, δεν μηδενίζει την πορεία, δεν διαγράφει τις ικανότητες. Αρκεί να μείνει αποτυχία. Όχι να γίνει συνήθεια.

Η τρίτη θέση είναι ήττα, και έτσι πρέπει να τη βλέπουμε. Όχι για να κρεμάσουμε κεφάλια, αλλά για να κρατήσουμε ζωντανή τη φωτιά μέσα μας. Για να θυμόμαστε γιατί ξεκινήσαμε. Και γιατί δεν σταματάμε. Ούτε τώρα. Ούτε ποτέ.

Ο Ολυμπιακός έχει φτιάξει τον χαρακτήρα του πάνω στις απαιτήσεις, όχι στην παρηγοριά. Όταν αποτυγχάνει, το δείχνει. Το νιώθει. Και γι’ αυτό επιστρέφει δυνατότερος. Όχι γιατί όλα πήγαν καλά. Αλλά επειδή δεν τον ικανοποιεί τίποτα λιγότερο από το τέλειο.

Αυτή είναι η διαφορά. Αυτή πρέπει να παραμείνει!

Αν χάσουμε τη δίψα για κορυφή, δεν χάνουμε απλώς ένα τρόπαιο.

Χάνουμε τον ίδιο μας τον λόγο ύπαρξης.

Ας κρατήσουμε λοιπόν την αποτυχία εκεί που ανήκει  ως ένα καμπανάκι. Όχι για εσωστρέφεια. Αλλά για αφύπνιση. Η φετινή Ευρωλίγκα χάθηκε. Όμως η ταυτότητά μας δεν επιτρέπεται να χαθεί μαζί της.

Γιατί Ολυμπιακός δεν είναι απλώς αυτός που παίζει.

Είναι αυτός που κερδίζει.

Και θα το ξανακάνει. Όσο θυμάται ότι δεν γεννήθηκε για τρίτος.

Αλλά για πρώτος…