Ο Μπαρτζώκας δεν είναι προπονητής της στιγμής. Δεν είναι άνθρωπος των εύκολων λύσεων ή των γρήγορων εντυπώσεων. Είναι προπονητής της διαδικασίας.

Σε μια σεζόν που δεν κύλησε ποτέ γραμμικά, το εύκολο είναι να αναζητήσεις πρόσωπα για να φορτώσεις ευθύνες. Το δύσκολο –και συνήθως το σωστό– είναι να κάνεις ένα βήμα πίσω και να δεις τη μεγάλη εικόνα. Και στη μεγάλη εικόνα του Ολυμπιακού, ένα πράγμα παραμένει σταθερό: ο Γιώργος Μπαρτζώκας έχει αποδείξει, όχι μία αλλά πολλές φορές, ότι ξέρει να διαχειρίζεται δύσκολες καταστάσεις και να «γυρίζει» το έργο όταν όλα δείχνουν να πιέζουν.

Δεν είναι η πρώτη χρονιά που ομάδα του περνά φάση αμφισβήτησης. Δεν είναι η πρώτη φορά που τραυματισμοί, απουσίες, αλλαγές ρόλων και νέα πρόσωπα δημιουργούν θόρυβο γύρω από το παρκέ. Είναι όμως από τις λίγες φορές που ένα κομμάτι της συζήτησης μοιάζει να αγνοεί εντελώς το ποιος βρίσκεται στον πάγκο και τι έχει καταφέρει διαχρονικά. Ο Μπαρτζώκας δεν είναι προπονητής της στιγμής. Δεν είναι άνθρωπος των εύκολων λύσεων ή των γρήγορων εντυπώσεων. Είναι προπονητής της διαδικασίας. Και η διαδικασία, ειδικά στο επίπεδο της EuroLeague, σπάνια είναι ευθύγραμμη.

Έχει πισωγυρίσματα, έχει φάσεις αμφισβήτησης, έχει περιόδους που η εικόνα δεν συμβαδίζει με τις προσδοκίες. Πίστη και υπομονή ως αναγκαία συνθήκη Σε αυτό το επίπεδο, η υπομονή δεν είναι αδυναμία. Είναι αναγκαιότητα. Καμία ομάδα που έφτασε ψηλά δεν το έκανε χωρίς να περάσει από φάσεις αμφισβήτησης. Καμία ομάδα δεν «κούμπωσε» από τον Νοέμβρη ή τον Δεκέμβρη. Ο Ολυμπιακός δεν αποτελεί εξαίρεση. Η πίστη στο πλάνο δεν σημαίνει ότι κλείνεις τα μάτια στα προβλήματα. Σημαίνει ότι τα αναγνωρίζεις χωρίς να ακυρώνεις όλη τη δουλειά. Σημαίνει ότι διορθώνεις, χωρίς να γκρεμίζεις. Ότι καταλαβαίνεις πως, όταν αλλάζουν κομμάτια μέσα στη σεζόν, χρειάζεται χρόνος για να βρεθούν νέες ισορροπίες.

Αυτό που χρειάζεται τώρα ο Ολυμπιακός είναι καθαρό μυαλό. Όχι βιαστικές κρίσεις και συναισθηματικές εκρήξεις. Γιατί αν κάτι έχει δείξει η ιστορία των τελευταίων ετών, είναι ότι όταν οι ομάδες του Μπαρτζώκα βρίσκουν ρυθμό, γίνονται εξαιρετικά δύσκολες για οποιονδήποτε αντίπαλο. Κάπου εδώ αξίζει να ειπωθεί και κάτι ακόμη, ίσως λιγότερο μπασκετικό και περισσότερο ουσιαστικό. Ο Ολυμπιακός, ως οργανισμός, έχει χτιστεί διαχρονικά πάνω στη σταθερότητα και όχι στον πανικό. Στις αποφάσεις που παίρνονται με σκέψη και όχι με το συναίσθημα της στιγμής. Αυτός ο δρόμος τον έχει δικαιώσει ξανά και ξανά, ειδικά στο επίπεδο της EuroLeague, όπου οι ομάδες που αλλάζουν κατεύθυνση με το πρώτο στραβοπάτημα σπάνια φτάνουν μακριά.

Η εμπιστοσύνη στον προπονητή και στο πλάνο δεν είναι ιδεοληψία, είναι στρατηγική επιλογή. Και όταν αυτή συνοδεύεται από δουλειά, αυτοκριτική και διορθώσεις, τότε δημιουργεί τις προϋποθέσεις για ουσιαστική ανάκαμψη, όχι απλώς για μεμονωμένες νίκες. Η νίκη ως βήμα, όχι ως άλλοθι Η επιστροφή στις νίκες ήταν σημαντική. Ήταν αναγκαία. Ήταν και δίκαιη με βάση την εικόνα της ομάδας στο συγκεκριμένο παιχνίδι. Όμως δεν πρέπει να λειτουργήσει ως άλλοθι. Δεν πρέπει να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση ότι όλα λύθηκαν. Τα προβλήματα που υπήρχαν πριν, δεν εξαφανίστηκαν επειδή ήρθε ένα θετικό αποτέλεσμα. Υπάρχουν ακόμα κομμάτια που χρειάζονται δουλειά, σχήματα που ψάχνονται, ρόλοι που πρέπει να ξεκαθαρίσουν πλήρως.

Και αυτό είναι κάτι που οφείλουν να το αναγνωρίζουν άπαντες, εντός και εκτός ομάδας. Αν ο Ολυμπιακός θέλει να ανακάμψει ουσιαστικά, πρέπει να δείξει ότι μπορεί να σταθεί και στα πιο απαιτητικά παιχνίδια. Εκεί όπου δεν αρκεί η διάθεση ή η ενέργεια της έδρας, αλλά απαιτείται συνέπεια, βάθος και πνευματική καθαρότητα. Η αποθέωση και το ζήτημα της τοξικότητας Μέσα σε αυτό το κλίμα, υπήρξε και μια εικόνα με ξεχωριστή σημασία. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας γνώρισε την αποθέωση από τον κόσμο του Ολυμπιακού πριν αλλά και κατά τη διάρκεια του αγώνα. Όχι τυπικά. Όχι από υποχρέωση. Αλλά αυθόρμητα, καθαρά, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Ήταν ένα μήνυμα στήριξης προς τον άνθρωπο του πάγκου.

Ένα μήνυμα που έδειξε ότι, έξω από τον θόρυβο και την υπερβολή των social media, υπάρχει ακόμη εμπιστοσύνη στο πρόσωπο και στο πλάνο. Και αυτή η εμπιστοσύνη είναι απαραίτητη για να δουλέψει μια ομάδα σε βάθος χρόνου. Η τοξικότητα δεν βοηθά κανέναν. Ούτε τους παίκτες, ούτε τον προπονητή, ούτε τον ίδιο τον σύλλογο. Η κριτική είναι θεμιτή. Η ισοπέδωση όμως όχι. Και όταν μιλάμε για έναν προπονητή που έχει συνδέσει το όνομά του με την αγωνιστική ταυτότητα του Ολυμπιακού, η γραμμή θα έπρεπε να είναι ξεκάθαρη. Αν κάτι χρειάζεται προστασία αυτή τη στιγμή, είναι η ηρεμία γύρω από τον πάγκο.

Το ανοιχτό θέμα του ψηλού Και φυσικά, υπάρχει και το καθαρά αγωνιστικό κομμάτι που δεν γίνεται να αγνοηθεί. Το θέμα του ψηλού παραμένει ανοιχτό. Η ανάγκη για παρουσία που θα προσφέρει περισσότερη αμυντική ασφάλεια, βοήθειες στη ρακέτα και προστασία της στεφάνης είναι υπαρκτή. Δεν πρόκειται για πανικό. Πρόκειται για ρεαλισμό.

Σε μια EuroLeague που κρίνεται στις λεπτομέρειες, στα ριμπάουντ και στις άμυνες των τελευταίων κατοχών, τέτοια ζητήματα κάνουν τη διαφορά.

Αν υπάρχει δυνατότητα ενίσχυσης, ο Ολυμπιακός οφείλει να τη μελετήσει σοβαρά, όχι επειδή «καίγεται», αλλά επειδή θέλει να θωρακιστεί για τη συνέχεια. Οι σεζόν δεν κρίνονται τον Δεκέμβρη. Κρίνονται όταν έρθει η ώρα των μεγάλων αποφάσεων. Και τότε, κάθε λεπτομέρεια μετράει.