Να σηκώσει κεφάλι: όχι πανικός, αλλά επιστροφή στη βάση
Ο Πάρης Τσιλιώτης γράφει στο THRYLOS24 για την ήττα του Ολυμπιακού στη Βαρκελώνη από την Μπαρτσελόνα, τον κακό του εαυτό, αλλά και το «δε χρειάζεται πανικός».
Η ήττα στη Βαρκελώνη δεν ήταν απλώς ένα αρνητικό αποτέλεσμα. Ήταν ένα κακό βράδυ, με εικόνα που δεν θύμιζε τον Ολυμπιακό όπως τον έχουμε συνηθίσει. Λάθη, απώλεια ελέγχου, αμυντική ασυνέπεια και ένα τρίτο δεκάλεπτο που έκοψε τον ρυθμό και την αυτοπεποίθηση της ομάδας. Όλα αυτά είναι πραγματικά και δεν χωρούν ωραιοποίηση. Εκεί όμως τελειώνει η συζήτηση για την ήττα και ξεκινά η ουσία: η αντίδραση.
Ο Ολυμπιακός δεν είναι ομάδα που ορίζεται από ένα ματς. Ορίζεται από τη νοοτροπία του. Και αυτή η νοοτροπία, όσο κι αν δοκιμάζεται σε τέτοια βράδια, δεν χάνεται μέσα σε 40 λεπτά.
Η νοοτροπία είναι υπόθεση των ίδιων των παικτών
Το πρώτο και βασικό ζητούμενο δεν είναι τα σχήματα ή οι μεταγραφές. Είναι οι ίδιοι οι παίκτες. Από αυτούς ξεκινά και σε αυτούς καταλήγει κάθε αλλαγή εικόνας. Όταν ο Ολυμπιακός παίζει με ένταση, καθαρό μυαλό και πίστη στο πλάνο, είναι ομάδα κορυφής. Όταν απομακρύνεται από αυτά, γίνεται ευάλωτος, ακόμη και απέναντι σε ομάδες που δεν έχουν την ίδια διάρκεια.
Η επιστροφή από τον κακό στον καλό τους εαυτό δεν είναι θεωρία. Είναι καθημερινή δουλειά και προσωπική ευθύνη. Κανείς δεν περιμένει τελειότητα, αλλά όλοι περιμένουν συνέπεια. Και αυτή είναι η βάση πάνω στην οποία χτίστηκαν οι μεγάλες πορείες των προηγούμενων χρόνων.
Ντόρσεϊ-Φουρνιέ: Θέμα χημείας, όχι αξίας
Ένα από τα ζητήματα που έχουν φανεί ξεκάθαρα είναι η συνύπαρξη Ντόρσεϊ και Φουρνιέ στην ίδια πεντάδα. Και οι δύο είναι παίκτες ποιότητας, με ικανότητα στο σκοράρισμα και προσωπικότητα. Μαζί όμως, σε συγκεκριμένα σχήματα, μοιάζουν να “κουτουλάνε”.
Δεν πρόκειται για αμφισβήτηση κανενός. Πρόκειται για καθαρά μπασκετική παρατήρηση. Και οι δύο θέλουν μπάλα, ρυθμό, αποφάσεις. Σε χαμηλό τέμπο ή χωρίς ξεκάθαρη ιεράρχηση, η συνύπαρξή τους δυσκολεύει τη ροή και την αμυντική ισορροπία. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν να συνυπάρξουν συνολικά, αλλά ότι απαιτείται καλύτερη διαχείριση χρόνων και σχημάτων.
Το «4» και η ανάγκη για διαφορετικά χαρακτηριστικά, ξεκάθαροι ρόλοι, καθαρότερο rotation
Στη θέση «4» ο Ολυμπιακός έχει ποιότητα, αλλά όχι ποικιλία. Ο Σάσα Βεζένκοφ και ο Πίτερς είναι παίκτες υψηλού επιπέδου, όμως προσφέρουν παρόμοια στοιχεία. Σουτ, spacing, μπασκετική ευφυΐα. Αυτό που λείπει είναι η αθλητικότητα, το κάθετο παιχνίδι, η δυνατότητα αλλαγών και προστασίας της ρακέτας.
Ο Άλεκ είναι εξαιρετικός παίκτης και τίμιος στον ρόλο του, αλλά δεν φέρνει διαφορετικό προφίλ ώστε να “ξεκλειδώσει” κάποια σχήματα. Γι’ αυτό και η αναζήτηση ενός tweener στο «4-5» δεν είναι πολυτέλεια, αλλά λογική ανάγκη. Ένας παίκτης με διαφορετικά εργαλεία μπορεί να αλλάξει ισορροπίες, να δώσει λύσεις σε matchups και να προσφέρει εναλλακτικά σενάρια στον προπονητή.
Κάθε ομάδα υψηλού επιπέδου χρειάζεται ξεκάθαρους ρόλους. Παίκτες που βρίσκονται εκτός rotation, όπως ο Λι, δύσκολα μπορούν να προσφέρουν όταν καλούνται σποραδικά. Σε τέτοιες περιπτώσεις, μια αποχώρηση δεν είναι αποτυχία. Είναι λύση. Για τον παίκτη και για την ομάδα.
Όσο το rotation παραμένει ανοιχτό και ρευστό, τόσο αυξάνεται και η ανασφάλεια μέσα στο παρκέ. Οι παίκτες χρειάζονται ρυθμό, συνέχεια και σαφή ρόλο για να αποδώσουν. Ο Ολυμπιακός έχει αποδείξει ότι όταν το rotation “κλείνει” και οι ρόλοι είναι ξεκάθαροι, η εικόνα βελτιώνεται άμεσα, η άμυνα γίνεται πιο συμπαγής και η επίθεση αποκτά καλύτερη ροή.
Ο Ολυμπιακός λειτουργεί καλύτερα όταν όλοι ξέρουν τι περιμένει ο προπονητής από αυτούς. Όταν αυτό συμβεί, η συνοχή αυξάνεται και οι αντιδράσεις γίνονται πιο άμεσες, ακόμη και στα δύσκολα.
Η βαθμολογία και το timing της σεζόν
Παρά τα προβλήματα, η ομάδα βρίσκεται στο 8-6 (με παιχνίδι λιγότερο). Αυτή είναι η πραγματικότητα. Και μπροστά υπάρχει διαβολοβδομάδα στο ΣΕΦ με Βαλένθια και Βιλερμπάν. Με δύο νίκες, ο Ολυμπιακός μπορεί να πάει στο 10-6 και να μπει στο 2026 έχοντας αφήσει πίσω του ένα δύσκολο πρώτο μισό.
Η Euroleague είναι μαραθώνιος. Δεν απαιτεί από καμία ομάδα να οδηγεί την κούρσα από τον Δεκέμβριο. Το ζητούμενο είναι η επαφή με τις πρώτες θέσεις και η σταδιακή βελτίωση.
Ειδικά σε μια σεζόν με τόσες αλλαγές, τραυματισμούς και νέα πρόσωπα, το timing παίζει καθοριστικό ρόλο. Ο Ολυμπιακός έχει περάσει ένα απαιτητικό πρώτο κομμάτι, έχει δώσει δύσκολα εκτός έδρας παιχνίδια και παρ’ όλα αυτά παραμένει απολύτως εντός στόχων. Αυτό από μόνο του δείχνει ότι η βάση υπάρχει και ότι οι διορθώσεις μπορούν να αποδώσουν στο δεύτερο μισό.
Ο δεύτερος γύρος θα είναι διαφορετικός
Ο δεύτερος γύρος δεν θα μοιάζει με τον πρώτο. Η έλευση του Μόντε Μόρις, η διαφοροποίηση σχημάτων και το rotation που σταδιακά θα «κλείσει» αλλάζουν τα δεδομένα. Οι ομάδες του Μπαρτζώκα παραδοσιακά ανεβάζουν στροφές όσο περνά η σεζόν. Αυτό δεν είναι υπόσχεση, είναι ιστορικό δεδομένο.
Παράλληλα, η καλύτερη γνώση του ρόστερ, η προσαρμογή στις απαιτήσεις της Euroleague και η εμπειρία που κουβαλούν οι βασικοί παίκτες δημιουργούν τις συνθήκες για μια πιο σταθερή εικόνα. Ο Ολυμπιακός δεν χτίζεται για να είναι έτοιμος τον Νοέμβριο ή τον Δεκέμβριο, αλλά για να είναι ανταγωνιστικός όταν τα παιχνίδια γίνονται πραγματικά κρίσιμα.
Η απουσία του Γουόρντ και οι προσωρινές λύσεις
Η απουσία του Γουόρντ είναι κομβική, κυρίως στον τρόπο που αμύνεται η ομάδα. Μέχρι να επιστρέψει, καλούνται να δώσουν λύσεις ο Παπανικολάου και, όταν μπει πλήρως, ο ΜακΚίσικ. Δεν είναι ιδανικό, αλλά είναι διαχειρίσιμο, αν υπάρχει συνοχή και διάθεση για δουλειά.
Ένα εύλογο ερώτημα;
Και μέσα σε όλα αυτά, μένει και ένα εύλογο ερώτημα: πόσο κακός θα ήταν τελικά ο Λαρεντζάκης αν αγωνιζόταν; Με την Εθνική έδειξε σε καλή κατάσταση, με ενέργεια και ένταση. Σε τέτοια παιχνίδια, πολλές φορές αυτά τα στοιχεία είναι εξίσου σημαντικά με το ταλέντο.
Όχι πανικός, καθαρό μυαλό!
Ο Ολυμπιακός χρειάζεται να σηκώσει κεφάλι. Όχι με πανικό, αλλά με καθαρό μυαλό, διορθώσεις και επιστροφή στη βάση του. Η σεζόν έχει δρόμο, τα εργαλεία υπάρχουν και η νοοτροπία είναι εκεί. Το θέμα είναι να βγει ξανά στο παρκέ.
Και αν κάτι έχει αποδείξει αυτός ο Ολυμπιακός τα τελευταία χρόνια, είναι ότι ξέρει να απαντά όταν πιέζεται. Όχι με λόγια, αλλά με εικόνα. Όχι με υπερβολές, αλλά με συνέπεια. Η Euroleague δεν συγχωρεί την αδράνεια, αλλά ανταμείβει τις ομάδες που μαθαίνουν από τα λάθη τους και συνεχίζουν. Εκεί ακριβώς βρίσκεται και τώρα ο Ολυμπιακός.