Γερμανοτούρκο εσείς; Μαροκινό εκτελεστή εμείς

Μαροκινός εκτελεστής στη Λεωφόρο, παρά τη σφαγιαστική διαιτησία. Χαρακτήρας, αντίδραση και μήνυμα νίκης απέναντι σε Παναθηναϊκό και Γερμανοτούρκο διαιτητή. Γράφει ο Στέλιος Ποτηράκης…
Ο Ολυμπιακός θεωρεί ότι έχει κάνει τη δουλειά του σε ένα παιχνίδι μόνο όταν έχει κερδίσει. Υπό αυτό το πρίσμα, ναι, φυσικά και δεν μπορεί να πανηγυρίσει την ισοπαλία στην πάντα φιλόξενη γι’ αυτόν Λεωφόρο. Υπάρχουν όμως ορισμένες παράμετροι του συγκεκριμένου αγώνα που καθιστούν αυτό το αποτέλεσμα πολύ επωφελές, αν θέλετε, για την ομάδα του Μεντιλίμπαρ. Η εικόνα, ο χαρακτήρας, η αντίδραση και το μήνυμα που έστειλε ο Ολυμπιακός αξίζουν περισσότερα από δύο χαμένους (άδικα) βαθμούς.
Το πρώτο και σημαντικότερο είναι ότι ο Ολυμπιακός στάθηκε όρθιος απέναντι σε έναν κωμικοτραγικό διαιτητή που έμοιαζε αποφασισμένος να επιβάλει το δικό του σενάριο. Ο Γερμανοτούρκος «σφαγέας» ήρθε στην Ελλάδα με μια πολύ συγκεκριμένη αποστολή και έκανε ό,τι μπορούσε για να την πετύχει. Δεν υπολόγισε όμως το πείσμα του Ολυμπιακού, τη βαριά φανέλα και την εκτελεστική δεινότητα του Ελ Κααμπί. Αυτά κράτησαν την ομάδα ζωντανή εκεί που άλλοι θα είχαν λυγίσει.
Αν όσα έγιναν το βράδυ της Κυριακής είχαν συμβεί υπέρ του Ολυμπιακού, αυτή τη στιγμή θα βλέπαμε διαδηλώσεις διαμαρτυρίας σε όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας και σε αρκετές του εξωτερικού. Τώρα που έγιναν εις βάρος του, είναι απλώς Κυριακή βράδυ και κάνουν ότι δεν έτυχε να τα δουν. Δεν πειράζει. Τα είδαμε εμείς, τα κατέγραψε η συνείδηση του κόσμου του Ολυμπιακού, και δεν θα αφήσουμε να περάσει ακόμη μία φορά έτσι το διαιτητικό όργιο που εκτυλίχθηκε στη Λεωφόρο. Δεν θα μπούμε καν στον πειρασμό για μια ξερή ανάλυση φάση προς φάση, πέρα από δύο στιγμές που στην ουσία ήταν γκολ τα οποία δεν επιτράπηκε να βάλει ο Ολυμπιακός. Το πέναλτι και το κλέψιμο του Καμπελά. Ειδικά το δεύτερο ήταν… αδιανόητο. Το πνεύμα του αγώνα αρκεί: ο τρόπος που σφύριζε (ή δεν σφύριζε), η ανοχή στο βίαιο παιχνίδι των αντιπάλων, οι καθυστερήσεις, τα κομμένα πλεονεκτήματα. Όλα αυτά συνθέτουν μια ξεκάθαρη εικόνα.
Όσοι βλέπουν ποδόσφαιρο ξέρουν καλά ποια είναι η καλύτερη ομάδα στην Ελλάδα και δεν περίμεναν το ντέρμπι της Λεωφόρου για να το διαπιστώσουν. Και σε αυτό το παιχνίδι, όμως, ήταν απολύτως φανερό ποια ομάδα έπαιζε για να νικήσει και ποια προσπαθούσε να «κλέψει» το αποτέλεσμα. Είναι ενδεικτικό ότι μετά την ισοφάριση ο γηπεδούχος Παναθηναϊκός κατέφυγε σε καθυστερήσεις, με κράμπες και πεσίματα, ενώ ο φιλοξενούμενος Ολυμπιακός έτρεχε να μαζέψει την μπάλα για να προλάβει το δεύτερο γκολ. Η ομάδα του Μεντιλίμπαρ παίζει πάντα και παντού για τη νίκη, και αυτό επιβεβαιώθηκε ακόμη μία φορά.
Στα καθαρά αγωνιστικά, ο Μεντιλίμπαρ φρόντισε να φρεσκάρει την ενδεκάδα και δεν δίστασε να ρίξει στη φωτιά άπειρους παίκτες, όπως ο Σιπιόνι και ο Νασιμέντο, ζητώντας τους να ανεβάσουν ρυθμό και να φθείρουν τον Παναθηναϊκό με τα τρεξίματά τους. Το πλάνο δούλευε. Στη Λεωφόρο φάνηκε από νωρίς ότι ο Ολυμπιακός μπορούσε να ελέγξει το τέμπο. Στην αρχή του δεύτερου ημιχρόνου, όμως, ένα αβίαστο λάθος στην άμυνα χάρισε το 1-0 στους γηπεδούχους. Η αντίδραση ήρθε άμεσα. Ο Ολυμπιακός έφτιαξε κλασικές ευκαιρίες για να ισοφαρίσει και πίεσε μέχρι να βρει το γκολ.
Ο Χρήστος Κόντης κατάλαβε ότι η μόνη ελπίδα για να μη δεχθεί γκολ η ομάδα του ήταν να στήσει ένα πούλμαν. Ο Παναθηναϊκός αμυνόταν μαζικά, οι παίκτες έπεφταν κάτω σωρηδόν για να σπάσουν τον ρυθμό, όμως το μοιραίο δεν αποφεύχθηκε.
Η μπάλα κύλησε όπως έπρεπε: ο Ποντένσε στον Ταρέμι, ο Ταρέμι στον Ελ Κααμπί, και 1-1. Ο Παναθηναϊκός έμεινε κολλημένος στους δύο βαθμούς, ο Ολυμπιακός στην κορυφή, με τη γλυκόπικρη αίσθηση ότι, ενώ ήταν καλύτερος, δεν πήρε το τρίποντο που δικαιούταν. Ο Ολυμπιακός είχε φέτος την ευλογία να κάνει κανονική προετοιμασία. Αυτό θα φανεί όταν πρέπει πραγματικά να φανεί, όταν τα παιχνίδια θα μετράνε διπλά. Σημαίνει επίσης, όμως, ότι αυτή τη στιγμή η ομάδα ακόμη ψάχνει ρυθμό και, στην παρούσα φάση, μπορεί να αναχαιτιστεί με διάφορους τρόπους από αντιπάλους που επιλέγουν συνήθως αντιποδοσφαιρικές μεθόδους. Όταν ο Ολυμπιακός βρει ρυθμό όλα θα είναι διαφορετικά. Εδώ θα είμαστε και θα το δείτε.
ΥΓ: Δεν ξέρω αν σας το έχω πει, αλλά κάτι μου λέει ότι το 49ο θα είναι το πιο γλυκό.
ΥΓ2: Γεια σου ρε Τζαβέλα… παναθηναϊκάρχη. Πως κατάντησε έτσι ο κάποτε μεγάλος μας αντίπαλος