Ο Στέλιος Ποτηράκης γράφει στο THRYLOS24, για πώς δεν παίχτηκε μόνο ποδόσφαιρο, αλλά και το θέατρο που είδαμε, σε δόσεις, με σκηνές που έκοβαν τον ρυθμό, με καθυστερήσεις που γίνονταν εργαλείο, με μια συνολική εικόνα που θύμιζε περισσότερο προσπάθεια να μην εξελιχθεί το παιχνίδι.

Το βράδυ του Σαββάτου στο Καραϊσκάκης δεν παίχτηκε μόνο ποδόσφαιρο. Παίχτηκε και θέατρο, σε δόσεις, με σκηνές που έκοβαν τον ρυθμό, με καθυστερήσεις που γίνονταν εργαλείο, με μια συνολική εικόνα που θύμιζε περισσότερο προσπάθεια να μην εξελιχθεί το παιχνίδι, παρά προσπάθεια να κριθεί μέσα στο γήπεδο. Και κάπου εκεί, μέσα σε αυτό το σκηνικό, ο Ολυμπιακός πλήρωσε πρώτα απ’ όλα τον ίδιο του τον εαυτό, αλλά δικαιούται να αισθάνεται ότι του στέρησαν και το αυτονόητο: να διεκδικήσει, με κανονικές συνθήκες, ό,τι του αναλογούσε.

Για να μην υπάρχει η παραμικρή παρεξήγηση, η βασική αλήθεια είναι μία: ο Ολυμπιακός ήταν κακός. Ήταν κακός για δεύτερο συνεχόμενο ματς μετά το παιχνίδι στο Βουκελίδης και, ειδικά απόψε, εμφανίστηκε με μια ενδεκάδα που προκάλεσε ερωτήματα. Δεν έβγαλε καθαρό πλάνο, δεν έβγαλε ένταση, δεν έβγαλε τις απαραίτητες συνεργασίες. Κυρίως, δεν έβγαλε την καθολική συγκέντρωση που απαιτείται όταν είσαι ο Ολυμπιακός και παίζεις μπροστά στο κοινό σου. Υπήρχαν παίκτες που έμοιαζαν εκτός ρυθμού, άλλοι που έδειχναν να μην έχουν την απόλυτη καθαρότητα στις αποφάσεις τους, και συνολικά μια ομάδα που δεν κατάφερε να επιβάλει τον χαρακτήρα της, ακόμη κι όταν ο αντίπαλος την προκαλούσε να το κάνει.

Το αποτέλεσμα ήταν ο Ολυμπιακός να χάσει δύο ακόμη βαθμούς. Και αυτή η απώλεια, σε ένα σημείο που κλείνει το 2025, μπορεί να έχει και βαθμολογικό κόστος, πιθανότατα ακόμη και την κορυφή. Όμως το πρωτάθλημα δεν κρίνεται τον Δεκέμβρη. Κρίνεται στην αντοχή, στις διορθώσεις, στη σοβαρότητα και στην ικανότητα να επιστρέφεις όταν στραβώνει το πράγμα. Ο Μεντιλίμπαρ και οι παίκτες του έχουν ποιότητα και εμπειρία, έχουν παραστάσεις και προσωπικότητες. Μπορούν να το γυρίσουν. Μπορούν να ξαναβρούν καθαρό μυαλό, ένταση, απλότητα και αποτελεσματικότητα. Ακόμη και στο τέλος της βραδιάς, ο κόσμος το έδειξε: φώναξε για πρωτάθλημα, γιατί το πιστεύει και γιατί, παρά τα στραβοπατήματα, δεν έχει χαθεί τίποτα.

Υπάρχει, όμως, και ένα δεύτερο κομμάτι, που δεν γίνεται να εξαφανιστεί πίσω από τη δική μας αυτοκριτική. Η αυτοκριτική είναι υποχρεωτική, αλλά δεν αναιρεί την πραγματικότητα όσων συνέβησαν στο χορτάρι. Η Κηφισιά διάλεξε συνειδητά να πάει το παιχνίδι εκεί που τη βολεύει: στον εκνευρισμό, στη διακοπή, στην απώλεια ρυθμού. Και αυτό το έκανε με τρόπο που ξεπερνά τα όρια της «σκληρής άμυνας» ή της «διαχείρισης». Σε τρεις διαφορετικές περιπτώσεις ο τερματοφύλακάς της έστησε ένα μικρό ρεσιτάλ προσποίησης τραυματισμού, με αποτέλεσμα να χαθούν περίπου 10 λεπτά μόνο από αυτές τις φάσεις. Όχι δύο λεπτά εδώ κι εκεί. Ένα κομμάτι αγώνα ολόκληρο. Και το χειρότερο δεν ήταν ότι το επιχείρησαν. Το χειρότερο ήταν ότι το πέτυχαν, επειδή η διαιτησία το επέτρεψε, χωρίς να στείλει το μήνυμα ότι τέτοια πράγματα δεν περνάνε.

Και εδώ είναι το σημείο που ο Ολυμπιακός δικαιούται να λέει το προφανές. Ακόμη και στην κακή του βραδιά, ακόμη και με περίεργη ενδεκάδα, ακόμη και με παίκτες που δεν έπιασαν τα στάνταρ τους, έχει το δικαίωμα να παίξει ποδόσφαιρο. Να βρει ρυθμό. Να πιέσει, να φτιάξει φάσεις, να διεκδικήσει τη νίκη. Όταν, όμως, ο ρυθμός σκοτώνεται συστηματικά και αυτό περνάει «υπό ανοχή», τότε δεν μιλάμε απλώς για ένα ματς που δεν σου βγήκε. Μιλάμε και για ένα παιχνίδι που κάποιοι φρόντισαν να μη γίνει όπως θα έπρεπε.

Η κορύφωση αυτής της ιστορίας ήρθε στην τελευταία φάση. Εκεί, σε μία στιγμή που θα έπρεπε να ενεργοποιήσει όλα τα αντανακλαστικά του VAR και να αναγκάσει τον διαιτητή να δει ξανά τη φάση, είδαμε το απόλυτο «τίποτα». Ο Μπιανκόν, μέσα στην περιοχή, τραβιέται καθαρά από αμυντικό. Είναι κράτημα που τον περιορίζει, που τον σταματά, που του στερεί την κίνηση προς τη μπάλα. Και πριν καν τελειώσει αυτή η πρώτη παράβαση, έρχεται ο τερματοφύλακας και τον γκρεμίζει με γροθιές. Όχι σε μια «γκρίζα» επαφή. Όχι σε μια φάση που χωράει δέκα ερμηνείες. Σε μια φάση όπου συνυπάρχουν δύο ξεκάθαρα στοιχεία: τράβηγμα από αμυντικό και χτύπημα από τον τερματοφύλακα που καταλήγει σε ανατροπή. Και παρ’ όλα αυτά, ο διαιτητής δεν έδειξε τίποτα. Το VAR δεν κάλεσε. Δεν υπήρξε καν το στοιχειώδες, να πάει ο άνθρωπος στο μόνιτορ και να πάρει την ευθύνη της τελικής κρίσης. Αν τελικά ήταν πέναλτι, ας το βγάλουν με εικόνα και επιχειρήματα, ας το πουν στην ανάλυση που θα γίνει την Τρίτη. Αλλά όταν μια τέτοια φάση περνάει χωρίς καν έλεγχο, τότε η συζήτηση μετατοπίζεται από το «λάθος» στο «γιατί δεν εφαρμόζεται η διαδικασία που υπάρχει ακριβώς για αυτές τις περιπτώσεις».

Ο Ολυμπιακός, λοιπόν, έχει δύο ζητήματα μπροστά του. Το ένα είναι δικό του και πρέπει να το λύσει άμεσα: καλύτερη εικόνα, πιο σοβαρή προσέγγιση, πιο καθαρές επιλογές, περισσότερη ένταση, περισσότερη συγκέντρωση. Το άλλο, όμως, αφορά το περιβάλλον μέσα στο οποίο καλείται να παλέψει: την ανοχή στο αντιποδόσφαιρο και τις αποφάσεις που επιτρέπουν σε τέτοιες τακτικές να γίνονται «στρατηγική» χωρίς κόστος. Το πρωτάθλημα δεν θα χαθεί τώρα. Αλλά για να έρθει, ο Ολυμπιακός πρέπει να ανέβει επίπεδο και ταυτόχρονα να απαιτήσει να κρίνεται μέσα στο γήπεδο, όχι σε μια κωμωδία καθυστερήσεων και σε φάσεις που περνούν σαν να μην έγιναν ποτέ.