Αν έχεις τέτοιους «φίλους», τύφλα να έχουν οι εχθροί

Ο Ολυμπιακός έχει μάθει να ζει με την προπαγάνδα. Χρόνια τώρα. Με κατασκευασμένες αφηγήσεις, με «γραμμές», με ψέματα που βαφτίζονται άποψη. Δεν είναι κάτι καινούργιο. Είναι μέρος του παιχνιδιού που κάποιοι παίζουν- και κάποιοι πληρώνονται για να παίζουν.

Υπάρχει, όμως, ένα όριο. Και αυτό το όριο πλέον ξεπερνιέται.

Γιατί άλλο να ξέρεις ποιοι σε πολεμάνε. Να ξέρεις τα κίνητρα, τις σκοπιμότητες, τις στολές τους. Και άλλο να βλέπεις να μπαίνουν στο ίδιο κάδρο και οι «φίλοι». Οι υποτιθέμενοι σύμμαχοι. Εκείνοι που δήθεν φορούν τα ίδια χρώματα, αλλά δεν διστάζουν να ρίξουν λάδι στη φωτιά, όταν τους βολεύει.

Τον πορτοκαλί θίασο τον γνωρίζουμε χρόνια. Έχει συγκεκριμένο ρόλο, συγκεκριμένη αποστολή και συγκεκριμένο αφεντικό. Δεν κατάφερε ποτέ να πλήξει τον Ολυμπιακό ουσιαστικά. Παράγει απλώς θόρυβο. Ψέματα με ημερομηνία λήξης. Και κάπως έτσι, κάνει τη «δουλειά» του.

Το πραγματικό πρόβλημα, όμως, αρχίζει όταν στο ίδιο έργο εμφανίζονται και όσοι αυτοπροσδιορίζονται ως «δικοί μας». Όταν, με τρόπο ύπουλο και πονηρό, επιχειρούν να πλήξουν το ποδοσφαιρικό τμήμα του Ολυμπιακού, σπέρνοντας εντυπώσεις, υπαινιγμούς και φτηνό παρασκήνιο.

Ο Πέτρος δεν έκρυψε ποτέ τα ερυθρόλευκα αισθήματά του. Αυτό που γεννά εύλογα ερωτήματα, όμως, είναι το γιατί επιλέγει να πολεμά το ποδοσφαιρικό τμήμα. Γιατί πετά σπόντες. Γιατί εντάσσει τον Ολυμπιακό σε αφηγήσεις περί διαιτησίας, αφήνοντας να αιωρείται -σκόπιμα- η εντύπωση ότι η ομάδα «θέλει» ή «δεν θέλει» συγκεκριμένους διαιτητές.

Κάτι που, προφανώς, δεν ισχύει. Ούτε είναι στο χέρι του Ολυμπιακού, ούτε υπήρξε ποτέ τέτοια στάση. Όλα, άλλωστε, τα δεδομένα είναι διαχρονικά απέναντι στην ομάδα. Όταν, λοιπόν, κάποιος γνωρίζει αυτά τα πράγματα και παρ’ όλα αυτά επιλέγει να θολώσει το τοπίο, το ερώτημα είναι απλό: τι εξυπηρετεί;

Γιατί αυτό που μένει στον απλό φίλαθλο δεν είναι η «άποψη». Είναι η εντύπωση. Και οι εντυπώσεις, ειδικά όταν έρχονται από «φίλους», κάνουν μεγαλύτερη ζημιά από τα γνωστά ψέματα των εχθρών.

Αν είναι, λοιπόν, να υπάρχουν τέτοιοι φίλοι, τότε οι εχθροί τουλάχιστον είναι ξεκάθαροι. Ξέρεις ποιοι είναι, γιατί το κάνουν και τι επιδιώκουν. Και, στο τέλος της ημέρας, ξέρεις και γιατί αποτυγχάνουν.

Μια τελευταία παρατήρηση:
Στα επόμενα κείμενα, ας μπει και υπογραφή. Όχι άλλα ανυπόγραφα άρθρα. Η ευθύνη του λόγου είναι δείγμα σοβαρότητας.

Καλά θα πάει κι αυτό.
Άλλωστε, έχουμε δει και θα δούμε πολλά ακόμα.