Φαρίντ: «Οι Έλληνες οπαδοί είναι φανατικοί με τις ομάδες τους» – Η αναφορά στον Ολυμπιακό

Για την πρώτη συνάντηση με τον Αταμάν: «Συναντηθήκαμε στο γήπεδο. Πήγα στο γήπεδο για προπόνηση, ήμουν χαρούμενος και του λέω: «Γεια σου κόουτς, χαίρομαι που σε γνωρίζω επιτέλους». Και μου λέει: «Ουάου, νιώθω κατευθείαν την ενέργειά σου». Ταιριάξαμε αμέσως. Ήταν εξαιρετικό για εμένα γιατί ένιωσε την θετική μου ενέργεια και μετά το έδειξε με το να με χρησιμοποιήσει και να με εμπιστευτεί να παίξω, όχι απλά πολλά λεπτά, αλλά σημαντικά λεπτά».

Για το αν υπήρξε περίοδος προσαρμογής ή αν ταίριαξε με την μία: «Υπάρχει μία περίοδος προσαρμογής, γιατί κάποια πράγματα πρέπει να τα θυμάσαι και κάποια προσπαθώ να τα θυμηθώ εκείνη τη στιγμή. Μελετάω τα συστήματα. Οι συμπαίκτες μου με βοηθάνε αρκετά, ειδικά στις προπονήσεις. Γιατί κάνουμε plays που δεν τα κάναμε στον αγώνα ή δεν τα είδα στο ματς. Οπότε, μαθαίνω πως να είμαι περισσότερο μέρος της ομάδας και μαθαίνω τα συστήματα. Οι συμπαίκτες μου με εμπιστεύονται να κάνω τα screen και εγώ εμπιστεύομαι τον εαυτό μου να φτιάχνω τα δικά μου σουτ με το να παίρνω επιθετικά ριμπάουντ».

Για το αν έχει τις ικανότητες και την εμπειρία για να παίξει παντού: «Νομίζω ότι έχω υψηλό IQ, οπότε προσαρμόζομαι εκεί που με χρειάζονται. Σε κάθε μέρος που έχω πάει, σε όλες τις χώρες που έχω πάει, στο ΝΒΑ, στην Εθνική Αμερικής, πάντα προσαρμοζόμουν και έβρισκα μου με χρειάζονταν και έβρισκα τον ρόλο μου. Οπότε το να μπορώ να βρω τον ρόλο μου και το να είμαι «χαμαιλέοντας» όπου πάω είναι κάτι για το οποίο είμαι περήφανος».

Για το σε πόσες χώρες και ομάδες έχει αγωνιστεί από την τελευταία του εμφάνιση στην Euroleague: «Ειλικρινά, δεν ξέρω. Απλά το έκανα, περνούσα ωραία και έπαιζα μπάσκετ. Δεν έχω ιδεά. Δεν νιώθω πως έχουν περάσει τέσσερα χρόνια. Ουάου. Είναι πολλές (10 ομάδες στα τελευταία τέσσερα χρόνια)».

Για το αν κάθε μέρος γίνεται «σπίτι» του: «Ελκύω θετική ενέργεια όπου και αν πάω. Πάντα οι άνθρωποι με βλέπουν ως φως. Πάντα είχα μαζί μου αυτή τη θετική ενέργεια και την πίστη μου στον θεό όπου και αν πήγα. Και όλοι πάντα έλκονται από αυτό. Παίζω πάντα με την καρδιά μου. Κάποιοι άνθρωποι έλκονται από την ενέργειά μου και βλέπουν ότι παίζω με hustle. Και κάποιους έπρεπε να τους «τραβήξω» εγώ, ότι αυτό κάνουμε σε κάθε ματς, σε κάθε κατοχή, κάθε φορά που είμαστε στο παρκέ θα παίζουμε τόσο σκληρά. Δεν έχει σημασία αν έπαιζα χρόνια στο ΝΒΑ ή αν ήμουν σούπερσταρ κάποια στιγμή, έπαιζα με τον ίδιο τρόπο λόγω της αγάπης μου για το μπάσκετ».

Για το από πού έρχεται αυτή η θετική ενέργεια: «Από τους γονείς μου. Ειδικά από την μητέρα μου. Πέθανε πέρσι όσο ήμουν στην Ιταλία. Ήταν δύσκολο για εμένα, πάντα μου έλεγε να είμαι καλός άνθρωπος, θετικός, ταπεινός, ευγνώμων. Οπότε είμαι ταπεινός και ευγνώμων ό,τι και να γίνει. Και πάντα να δοξάζω τον Θεό. Έτσι, θα είμαι πάντα χαρούμενος γιατί υπάρχει μία ανώτερη δύναμη. Κάποιες μέρες μπορεί να μην είσαι καλά, αλλά στο τέλος θα υπάρχουν άνθρωποι που θα εύχονταν να ήταν στη θέση σου, οπότε να είσαι ταπεινός και ευγνώμων για αυτό».

Για την επιρροή της μητέρα του στο παρκέ και το ότι του έλεγε ότι «είτε παίρνεις το ριμπάουντ είτε δεν σουτάρεις»: «Και αυτή και ο πατέρας μου το έλεγαν αυτό. Εκείνη φώναζε συνέχεια, όταν έπαιζα μπάσκετ. Με φώναζαν «Ναρντ», γιατί το μεσαίο μου όνομα είναι Μπερνάρντ. Ο πατέρας μου είναι ο πρώτος, εγώ ο δεύτερος. Για αυτό δεν με φώναζε Κένεθ ή κάποιο παρατσούκλι, γιατί το είχε ήδη ο πατέρας μου. Αποφάσισε να με λέει Ναρντ και φώναζε «Ναρντ πάρε το ριμπάουντ», «Ναρντ κάνε μπλοκ», «βεβαιώσου πως θα πάρεις το ριμπάουντ», «αν θες να σουτάρεις την μπάλα, αν θες να κάνεις το ο,τιδήποτε στην ζωή πρέπει να το κάνεις μόνος σου».

Οπότε, πάντα είχα αυτή την νοοτροπία ότι αν θέλω να σουτάρω, να σκοράρω, δεν βασίζομαι στους συμπαίκτες μου ή σε κάποιον άλλον, πρέπει να το κάνω μόνος μου. Γιατί όταν πάρεις εσύ το ριμπάουντ, δεν μπορεί να πει κάποιος ότι δεν πασάρει, γιατί αυτός σούταρε. Στο τέλος της ημέρας, είναι ελεύθερη μπάλα, αν την πάρει η άμυνα θα πάει να σκοράρει, αλλά αν την πάρει η επίθεση μπορώ να σκοράρω ή να αποφασίσω να πασάρω. Έτσι, έγινα αυτός ο παίκτης και να το κάνω μόνος μου, γιατί κανείς άλλος δεν θα το κάνει για εμένα.

Η μητέρα μου έπαιζε μπάσκετ. Είναι στο Hall Of Fame του Track στο Νιού Τζέρσεϊ. Είναι υπέροχο αυτό για εμένα. Έπαιζε μπάσκετ, μου έκανε trash-talking, ο πατέρας μου ήταν πιο ήρεμος. Αυτός έπαιρνε τα ριμπάουντ και έβγαζε τις άμυνες ώστε εκείνη να σουτάρει. Οπότε ήταν αστεία η δυναμική. Μου άρεσε να τους βλέπω να παίζουν. Και ήταν ωραίο να παίζω με τον πατέρα μου όταν μεγάλωσα».

Για την τελευταία του θητεία στην Euroleague και αν ανυπομονούσε να επιστρέψει: «Ήθελα να επιστρέψω. Δεν ένιωθα πως είχα μία πραγματική ευκαιρία όταν ήμουν στην ΤΣΣΚΑ. Και δεν έχει να κάνει με την ΤΣΣΚΑ ή με τον προπονητή. Όλοι ήταν υπέροχοι, το σταφ, οι συμπαίκτες μου. Απλά δεν ένιωθα πως είχαν την ευκαιρία να αποδείξω ποιος είμαι. Όλα κάνουν τον κύκλο τους στην ζωή. Δεν είχα την ευκαιρία στην ΤΣΣΚΑ, την έχω τώρα στον Παναθηναϊκό. Μπορώ να δείξω ποιος είμαι και να καταλήξω κατά τύχη να είμαι ο παίκτης του μήνα».

Για το ότι σαν σήμερα έπαιξε το τελευταίο του ματς στην ΤΣΣΚΑ και ήταν κόντρα στον Παναθηναϊκό: «Ουάου. Δεν το ήξερα αυτό».

Για το πόσο διαφορετική είναι η νοοτροπία του τέσσερα χρόνια μετά: «Νιώθω πως έχω ωριμάσει. Καταλαβαίνω περισσότερο και το παιχνίδι και το ποιος είμαι ως άνθρωπος και τα πιστεύω μου. Όλα όσα προσπαθώ να δείξω στον κόσμο πως είμαι. Θέλω να ακολουθήσουν το παράδειγμά μου τα παιδιά μου και θέλω να γίνουν σαν εμένα. Και ακόμα καλύτερα. Θέλω να είμαι καλό παράδειγμα για αυτά και να είμαι ο άνθρωπος που είμαι γιατί έμαθα πολλά αυτά τα τέσσερα χρόνια. Πίστευα πως δεν ήμουν αρκετά καλός για να παίξω σε αυτό το επίπεδο κάποτε. Αλλά μετά όλα κάνουν τον κύκλο τους. Κέρδισα το MVP. Είναι τρομερό πως περνάει ο χρόνος».

Για το αν περίμενε ότι θα είχε πρόταση από την Euroleague: «Πίστευα πως θα είχα όταν οι γονείς μου ήταν στην Ιταλία. Για αυτό πήγα στην Ιταλία, για να δείξω ποιος είμαι και να έχω αυτή την ευκαιρία. Αλλά όλα γίνονται για κάποιον λόγο. Δεν βρήκα την ευκαιρία και πήγα στην Ταϊβάν. Είναι άσχημο που έγινε αλλά όλα γίνονται για κάποιον λόγο. Οι τραυματισμοί στον Παναθηναϊκό και η ομάδα του είναι γεμάτη γκαρντς, δυάρια, τριάρια, τεσσάρια που μπορούν να κάνουν την δουλεία τους. Οπότε ήταν ωραίο που ήρθα και προσαρμόστηκα τόσο εύκολα, σαν παζλ».

Για την ελληνική κουλτούρα στο μπάσκετ σε σχέση με την ρωσική: «Καμία σχέση. Μπασκετικά εννοώ. Είχαμε ματς στην Euroleague αλλά δεν ήταν sold-out όπως τώρα. Τώρα κάθε ματς, κάθε φορά που παίζουμε ο κόσμος φωνάζει, μπορείς να τους ακούσεις πριν καν βγούμε στο παρκέ. Πανηγυρίζουν όλη την ώρα, είναι υπέροχο. Όταν ήμουν στην Ιταλία, στην Ρέτζιο, αυτή η μικρή κοινότητα ενώθηκε και φώναζε και έκανε τα ίδια σε ένα μικρό γήπεδο. Τώρα να το βλέπω σε αυτό το μεγάλο γήπεδο, γήπεδο ΝΒΑ βασικά, είναι σουρεαλιστικό».

Για την ατμόσφαιρα την μέρα του αγώνα στην Ελλάδα και στο ΝΒΑ: «Οι οπαδοί είναι λίγο πιο τρελοί, Τραγουδούν, φωνάζουν, βγάζουν συνθήματα για τον παίκτη. Ήταν σουρεαλιστικό να τους ακούω να τραγουδάνε συνθήματα για εμένα από τώρα και να φωνάζουν το όνομά μου τόσο δυνατά. Ήταν υπέροχο για εμένα. Ένιωθα σαν να ήμουν στο κολέγιο. Μοιάζει με την ατμόσφαιρα στο κολέγιο. Οι οπαδοί θα πεθάνουν για την ομάδα τους. Όλοι λένε πως το ματς με τον Ολυμπιακό θα είναι τρελό για εμάς σαν παίκτες. Ανυπομονώ για αυτά τα πράγματα».

Για το σύνθημά του: «Δεν το ξέρω ακόμα. Είμαι στην διαδικασία να μάθω όλα τα υπόλοιπα. Πρέπει να μάθω τα plays, τα συνθήματα, το ότι κάνω την σωστή κάλυψη στην άμυνα. Έχω πολλά να μάθω αυτές τις λίγες εβδομάδες που είμαι εδώ».

Για τους Έλληνες οπαδούς: «Είναι σουρεαλιστικό. Έχω δει παίκτες σε λίγκες, όπως ο Στεφ Κάρι, ο Λεμπρόν Τζέιμς και το πώς τους ξέρει ο κόσμος λόγω του ποιοι είναι. Βλέπω τους παίκτες των Λέικερς να τους αγαπάει ο κόσμος. Αυτό το συναίσθημα, είμαι ο Κένεθ Φαρίντ από το ΝΒΑ, αστέρας στην ομάδα μου. Ο κόσμος ερχόταν να μου μιλήσει, ήθελε φωτογραφίες, αυτόγραφα. Τώρα είναι αυτό… επί 10 όταν είμαι έξω. Θα βγάλω φωτογραφία, θα δώσω αυτόγραφα. Θέλω να ανταποδώσω την αγάπη που μας δίνουν, γιατί μου δίνουν την ενέργεια που χρειάζομαι για να είμαι ανταγωνιστικός κάθε βράδυ».

Για το αν ο κόσμος τον φωνάζει «Manimal»: «Ναι. Με φωνάζουν «Maninmal»».

Για το τι του λέει ο κόσμος για το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό: «Όλοι μου μιλάνε για αυτό. Μου λένε πως θα τους διαλύσουμε. Λέω: «Παιδία, καταλαβαίνω αλλά περιμένετε, έχουμε άλλα ματς, έχουμε ακόμα τον Δεκέμβριο, να συγκεντρωθούμε σε αυτό;». Αλλά όποιος συναντάω μου λέει: «Λατρεύω αυτό που κάνεις για την ομάδα, αλλά βεβαιώσου πως στις 2 Ιανουαρίου θα διαλύσουμε τον Ολυμπιακό». Είναι φανατικοί για τις ομάδες τους. Μου αρέσει, το σέβομαι».

Για το αν τον έχουν βοηθήσει οι υπόλοιπο Αμερικάνοι της ομάδας: «Ναι. Κάποιοι συμπαίκτες μου έχουν πει για τα καλύτερα μέρη να φάω, με μερικούς Αμερικανούς κάναμε μαζί Thanksgiving. Πήγαμε και φάγαμε στο σπίτι του, μαζί με την οικογένεια. Ήταν υπέροχα. Έχω ταξιδέψει τον κόσμο, είναι η πρώτη φορά που έρχομαι στην Ελλάδα και θέλω να μείνω στα βασικά των όσων πρέπει να τρώω, να είμαι σε φόρμα και να έχω ενέργεια. Έφαγα καλά, αλλά μετά πήγα στο γυμναστήριο να τα κάψω».

Για τις προσδοκίες που έχει από τον εαυτό του: «Να παραμείνω συγκεντρωμένος, να μην τραυματιστώ και να βοηθήσω τους συμπαίκτες μου να κερδίσουν παιχνίδια. Να κάνω τα μικρά πράγματα για να βοηθήσω την ομάδα να κερδίσει και για να συνεχίζουν οι οπαδοί να φωνάζουν σε κάθε ματς».

Για το ποιος συμπαίκτης του τον βοήθησε περισσότερο να εγκλιματιστεί: «Ο Σορτς και ο Ναν βοηθάνε αρκετά. Ο Σλούκας βοηθάει, είμαστε βετεράνοι. Μου λέει τι του αρέσει να κάνει, του λέω τι μου αρέσει να κάνω. Επικοινωνούμε. Ο Ναν και ο Σορτς με βοηθάνε αρκετά γιατί είναι οι βασικοί γκαρντ. Ο Χουάντσο και ο Μήτογλου επίσης. Και οι δύο με βοηθάνε γιατί παίζω εναντίον τους. Με βοηθάνε στα plays, μου λένε τι πρέπει να κάνω. Αυτό βοηθάει. Όλη η ομάδα με βοηθάει να προσαρμοστώ στο πώς παίζουμε. Ήρθα με την νοοτροπία να βοηθήσω τους γκαρντ να ξεφορτωθούν τους αντίπαλους γκαρντς και να με βρουν. Αυτό γίνεται, πολλά screen and roll. Κάποιες φορές σουτάρουν και κάποιες φορές το χάνουν, οπότε αν συνεχίσω αργά ή γρήγορα θα πάρω το ριμπάουντ».

Για την συνύπαρξή του με τον Σλούκα: «Είναι 100% πιο εύκολο μαζί του. Είναι τρομερός ποίντ γκαρντ. Βλέπει το παρκέ, είναι βετεράνος. Κέρδισε το MVP του Final-Four πριν δύο χρόνια, δεν ήταν τυχαίο».

Για το βραβείο του MVP του Νοεμβρίου: «Είναι πανέμορφο. Φτιάχνω ακόμα το διαμέρισμά μου, οπότε αυτό θα βοηθήσει με την διακόσμηση. Θα το κρεμάσω ώστε να το βλέπουν τα παιδιά μου».

Για το μέχρι που μπορεί να φτάσει ο Παναθηναϊκός: «Πιστεύω πως μπορούμε να πάμε στο Final-Four. Για να το καταφέρεις πρέπει να το πιστεύεις. Το πιστεύω 100% ότι μπορούμε. Πρέπει να συνεχίσουμε να κάνουμε όσα ήδη κάνουμε. Θα επιστρέψουν τραυματίες. Θα δώσουν… καύσιμα στην ομάδα. Θα είμαστε καλά γιατί θα έχουμε ακόμα πιο γεμάτο ρόστερ, με περισσότερους παίκτες που μπορούν να σταματήσουν τους αντιπάλους».

Για τα εισιτήρια του Final-Four που θα του ζητήσει ο κόσμος: «Ήδη τα έχω πάρει. Έχω πολλά μέλη της οικογένειας που με ρωτάνε. Όσοι με στηρίζουν, φυσικά θα μπορούν να έρθουν».

Για το πόσο σημαντικό είναι ότι έχει αυτή την επιτυχία με την οικογένειά του στο πλευρό του: «Είναι υπέροχο για εμένα. Μετακόμισαν σε όλον τον κόσμο, με είδαν σε όλα αυτά τα μέρη και ήταν δύσκολο μονοπάτι για εμένα, αλλά χαίρομαι που βλέπουν τα αποτελέσματα της δουλειάς μας».