Σλούκας: «Έχω υψηλό κίνητρο για μία ακόμη Ευρωλίγκα και άλλο ένα πρωτάθλημα»

Για το πώς είναι το συναίσθημα που βρίσκεται σε λάβαρο: «Υπερηφάνεια και για εμένα και για τους συμπαίκτες μου γιατί καταφέραμε κάτι πολύ σπουδαίο. Είναι ένα legacy, μία παρακαταθήκη που αφήνω στην ομάδα και μία σφραγίδα για αρκετά χρόνια ακόμη. Το ότι είμαι αρχηγός της ομάδας και των τελευταίων επιτυχιών είναι ιδιαίτερα τιμητικό για εμένα και φυσικά ένα δέος γιατί μπαίνω δίπλα σε πραγματικά μεγαθήρια του μπάσκετ όπως ο Διαμαντίδης, ο Μποντιρόγκα, ο Ομπράντοβιτς. Ακόμη και εγώ δυσκολεύομαι να το πιστέψω».

Για το αν υπάρχει κομμάτι που τον αδίκησε η μοίρα ή αδίκησε ο ίδιος τον εαυτό του: «Δεν σκέφτομαι ότι με αδίκησε η μοίρα. Θεωρώ ότι ο καθένας είναι υπαίτιος των πράξεών του και των αποφάσεών του. Αν στο παρελθόν αδικήθηκα από κάποιους εγώ προσπάθησα να το πάρω ως κίνητρο, να βελτιωθώ, να δείξω περισσότερα πράγματα. Αυτό με έχει οδηγήσει εδώ που βρίσκομαι. Στο μυαλό μου σαν μοίρα έχω πως εσύ φτιάχνεις την μοίρα σου και την τύχη σου, προετοιμάζοντας τον εαυτό σου όσο καλύτερα μπορείς για έναν αγώνα, για μία παρουσία, για ο,τιδήποτε. Εσύ φτιάχνεις τις συνθήκες και μετά έρχεται και ο παράγοντας τύχη που έρχεται να το κλείσει αυτό».

Για την ένταση στα περσινά ντέρμπι «αιωνίων» και για το αν πρέπει οι παίκτες να πουν ένα «φτάνει»: «Δεν πιστεύω ότι έχουν γίνει τόσο βαριά πράγματα εντός γηπέδου. Υπάρχει μία αντιπαλότητα, ένα “θέλουμε τη νίκη”, είναι η ζωή μας ή η ζωή τους, μιλάω για τον Ολυμπιακό. Εκτός τεσσάρων γραμμών αυτά μένουν στα χαρτιά γιατί συνυπήρξαμε στην Εθνική ομάδα και πετύχαμε κάτι πολύ σπουδαίο με παίκτες από τον Ολυμπιακό. Άρα, μη τα ρίχνουμε όλα μόνο στον κόσμο. Η τοξικότητα βολεύει κάποιους, έτσι πιστεύω εγώ. Και οφείλουμε εμείς σαν παραδείγματα μέσα στο γήπεδο να ρίχνουμε τους τόσους όσο μπορούμε. Είμαστε εμείς τα παραδείγματα, τόσο στον γιο μου, στην κόρη μου όσο και σε κοντινούς μας. Αυτό νομίζω είναι το μεγαλύτερο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε».

Για τον Χουάντσο που παρακολούθησε την απονομή και την συνομιλία του Βεζένκοφ με τον Λεσόρ: «Ο καθένας κάνει ό,τι πιστεύει. Εγώ δεν πιστεύω και στο επιτηδευμένο, το απλά να δει ο κόσμος, να χαιρετήσω ή ο,τιδήποτε. Αν το νιώθω θα το κάνω, αν δεν το νιώθω δεν έχω την ανάγκη να κρυφτώ. Αν δεν θέλω να χαιρετήσω κάποιος δεν θα το κάνω γιατί δεν με νοιάζει αν εσύ με βλέπεις με την κάμερα. Κάνω αυτό που πιστεύω. Το σημαντικότερο είναι η τιμή, οι αρχές. Ο κόσμος κρίνει, έχει δικά του πιστεύω, δικά του κριτήρια. Εμένα πάλι δεν με ενδιαφέρει τόσο η γνώμη των τόσο μακρινών. Ο καθένας έχει την άποψή του, μπορεί να πει ό,τι θέλει και μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Ο καθένας είναι υπαίτιος των πράξεών του. Για εμένα είναι αξιοζήλευτο αυτό που έκανε ο Χουάντσο, εγώ δεν το ένιωσα, δεν το έκανα».

Για το αν το γεμίζει ο ρόλος του πατέρα περισσότερο από αυτόν του μπασκετμπολίστα: «Όχι, θα το βάλω εξίσου. Όσο σημαντική είναι η δουλειά μου που την αγαπώ χρόνια, τόσο σημαντικό είναι το να έχω τα παιδιά μαζί μου. Εννοείται είναι πολύ πιο πάνω η οικογένειά μου από το μπάσκετ και όλα αυτά. Αλλά όσο σημαντική είναι η δουλειά μου και το να βρίσκομαι εκεί, θέλω τόσο και το να είναι τα παιδιά μου και η γυναίκα μου δίπλα γιατί με στηρίζουν όχι μόνο στα λόγια αλλά και έμπρακτα. Δεν υπάρχουν λόγια για την πατρότητα. Είναι το μεγαλύτερο αγαθό που μπορεί να έχει κάποιος, το μεγαλύτερο συναίσθημα. Μπαίνει πιο πάνω από το μπάσκετ ή οποιαδήποτε δουλειά».

Για το τί οδήγησε τον ίδιο και τον Παπανικολάου να είναι οι πιο πωρωμένοι στην Εθνική: «Θα μιλήσω για εμένα, γιατί για τον Κώστα δεν μπορώ να μιλήσω. Καταρχήν ήταν κάτι που το πίστευα πάρα πολύ, παρόλο που οι περισσότεροι από εσάς, όπως και ο κόσμος δεν το πίστευαν ότι είναι εφικτό. Οι προηγούμενες σφαλιάρες θα πω, γιατί ήταν πολύ δύσκολες, νομίζω φτάσαμε σε ένα προ τετελεσμένο αποτέλεσμα, που σημαίνει ή τώρα ή ποτέ. Εμπιστοσύνη στον εαυτό μου, καθώς και με την παρουσία του Βασίλη και του Γιάννη και όλων των παιδιών όντως το πιστεύαμε πραγματικά και φυσικά είναι η δίψα για τη νίκη, γιατί πάντα παίζω για να κερδίσω. Θέλω να κερδίζω, θέλω να κερδίζω, να έχω κατακτήσεις, καλές εμφανίσεις. Αυτό με έχει φέρει ως εδώ και αυτό θα συνεχίσει να με οδηγεί».

Για το «Μη κοιμάστε, ξυπνήστε» στο ματς με την Λιθουανία: «Μπορεί να συμβαίνουν πολλά, θα σου πω μία από τις ερμηνείες. Πλέον είμαστε στους τέσσερις. Μετά από 16 χρόνια, ξυπνήστε, η ομάδα είναι στους τέσσερις. Που το λέγαμε στα αποδυτήρια ότι είναι το παιχνίδι της ζωής μας αυτό, ότι θα μας βάλει στη ζώνη των μεταλλίων μετά από πάρα πολύ καιρό».

Για το αν πιστεύει ότι το τουρνουά ένωσε τους Έλληνες και αν ναι, αν το θεωρεί πιο σημαντικό επίτευγμα από το μετάλλιο: «Το θεωρώ εξίσου. Το να αγωνίζεσαι για την πατρίδα είναι κάτι φανταστικό. Ιδιαίτερα όταν εκπροσωπείς το έθνος και είναι καρφωμένοι στην τηλεόραση ανυπομονώντας να κερδίσεις εσύ το παιχνίδι, να χαρούν έστω 1, 1,5 ώρα μαζί μας, να γεννήσεις συναισθήματα, ανυπομονησία, άγχος. Είναι κάτι πάρα πολύ όμορφο και εννοείται πως όλη η Ελλάδα, όλοι οι Έλληνες ενώθηκαν. Νομίζω εκείνο το βράδυ, και στην φάση των 8 και στους 4, η τηλεθέαση ήταν στα ύψη, κάτι που σημαίνει ότι όλοι είχαν έναν κοινό στόχο. Ενώθηκαν όλοι μαζί και κοιτούσαν την ομάδα του Βασίλη Σπανούλη και των υπόλοιπων παιδιών να οδηγήσει την Ελλάδα ψηλά. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν λόγια που μπορούν να περιγράψουν αυτό το συναίσθημα».